Geplaatst 
Toen ik vorig jaar mijn vriendje Umoyax verloor klapte ik compleet dicht. Niet alleen was ik vertrouwen verloren doordat hij, door de extreme pijn, zo onvoorspelbaar kon zijn maar ook kregen we nooit de kans dit vertrouwen te herstellen. Al waren de 2 weken op pijnstillers waarin we konden genieten samen tenminste iets...
Maar toen ik hem verloor was ik neurotisch en compleet het contact met al mn emoties kwijt. En mijn lieve, mooie Nashwa is al die tijd zo geduldig geweest met me...
In december gingen we haar dan eindelijk beleren! Ik durfde dit echt niet zelf te doen dus de eerste stapjes werden uitbesteed, maar vanaf de 5e keer schopte mn juf me gewoon in het zadel en sindsdien zijn we samen zó gegroeid!!!
De allereerste keer rijden op mijn eigen paard!
Ik vond het echt doodeng... Knikkende knietjes en dat heeft nog een hele tijd geduurd voor het over was. Nas leerde heel erg snel omgaan met mijn zenuwen en samen zijn we er gekomen, vanzelfsprekend onder begeleiding van mn juf.
Steeds in de binnenbak gereden maar uiteraard kwam de dag dat dat niet ging. Man man man wat vond ik het eng om in de buitenbak te moeten, pas Nasje haar 9e keer onder het zadel! Nas draaide haar hoefje er niet voor om
En je bent gek of je bent het niet, want ondanks mijn angsten moest en zou ik mee met de Arabieren-snertrit. Want hoe bang ik ook was, ergens diep van binnen vertrouwde ik mijn prinses volledig. Alleen kon ik mn emoties niet meer bereiken, maar we gingen wel mooi! 12e keer ohz
Ik had mn hart in mn keel zitten, wat vond ik het spannend... Maar mijn prinses was wederom goud waard
Na een tijdje realiseerde ik me dat er echt iets moest gaan veranderen. Mijn prinses had nog geen stap verkeerd gezet en ik bleef al die tijd maar bang, tot na het eerste drafje. Ik legde het voor aan mn instructrice en die wist wel wat.
De 16e keer onder het zadel...ik trok mn handschoenen aan, draaide me om, en zag mn instructrice weglopen met mn zadel
Om zonder zadel te kunnen rijden moet je loslaten, ontspannen, vertrouwen. Geweldige oefening dus voor ons! Het ging niet helemaal zoals het moest gaan, lag er naast, klom er weer op, Nas redde me meer dan eens. Daarna nog 2x zonder zadel en letterlijk met knikkende knieën opgestapt. Maar het was nodig, dus ik deed het. En tegenwoordig..........
Genieten we samen zonder zadel!!
Er kwam weer een strandrit aan en omdat we de eerste keer allebei een beetje schrokken van een onbedoeld galopje werd het tijd om dat in de les een paar keer mee te pakken. Ik weet hoe hard ze kan zonder iemand op haar rug en vond het toch wel heel spannend, maar we deden het en het ging super!
Tegenwoordig kunnen we al een bocht maken in galop 
Plaatje van die les, wat gingen we fijn!
In april togen we wederom naar het strand en stapte ik toch al met iets minder knikkende knietjes op. Wat was Nas weer stoer!
Zo langzamerhand werd het ook tijd voor het volgende; de duinrit! Het lijkt misschien peanuts na 2 strandritten, maar ik heb er nachten om wakker geleden, als de dood dat er iets mis zou gaan. Het was toch ineens ''buiten'' en Nas was vaak zat aan de hand op het strand geweest, maar nog nooit in het duin!
Ik maakte me weer eens voor niets zorgen...
Nog geen 30 keer onder het zadel geweest en we hadden al van alles getrotseerd. Mijn vertrouwen was intussen al immens gegroeid en bovendien was ik langzaam maar zeker al mijn emoties onder ogen gaan zien, wat natuurlijk ook meehielp.
Maar er was nog dat laatste dingetje, die laatste angst.....over straat rijden. Nachtmerries heb ik gehad ervan, er kan zo veel mis gaan! Maarja, Nashwa is Nashwa.....
En vorige week de eerste stap gezet.
Geflankeerd door 2 stoere haflingers, met iemand naast me om de teugel te pakken. En nog zat ik te shaken en was ik blij toen ik af kon stappen.
Maar het is Nashwa, mijn prinses, mijn zilveren paard met haar gouden karakter. En dus, nog geen 5 dagen na bovenstaande foto's, trok ik na een klein kwartiertje in de bak de stoute schoenen aan en gíng gewoon.
Dit moesten we samen doen, zonder anderen erbij. Dit laatste ''dingetje'', deze laatste horde moesten we samen nemen. Needless to say dat ik ongelooflijk trots ben op ons samen.
Vanavond ben ik weer geweest, ondanks de harde wind. En weer gingen we zo relaxed, zo genieten! Traantje weggepinkt op de weg naar huis.
We zijn van zó ver gekomen samen, we hebben hier zo hard voor geknokt. Ik heb meer dan eens staan trillen op mn benen maar Nashwa heeft me overal doorheen gesleept. En eindelijk kan ik dan zeggen dat we er samen weer helemaal bovenop zijn. We missen onze grote vriend nog iedere dag, maar samen kunnen we de wereld aan!
My love
