Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-08-01 11:07

Geplaatst door de TopicStarter : 09-08-01 11:07

Zoals jullie wellicht weten is mijn paard weg (verkocht). Ik voel me af en toe een aansteller, maar ik kan me er zo moeilijk overheen zetten. Ik weet dat het min of meer mijn eigen beslissing was, maar af en toe knaagt er twijfel. Heb ik het niet teveel voor mijn oom (had ik 'm van gekocht), moeder en rest van de familie gedaan, die de risico's te groot vonden (geen makkelijk paard!!). Ik Huilen

veel, en vind dat vervelend omdat ik hun (familie) geen naar gevoel wil bezorgen. En sommigen snappen het grote verdriet niet goed, die hebben zoiets van: dit wilde je toch zelf? Nou, willen is een groot woord. Het was een verstandige beslissing maar mis hem zo. En verveel me de ziekte!! Eigen schuld, dikke bult?

**Geplaatst**: 09-08-01 11:22

Geplaatst: 09-08-01 11:22

hmm, moeilijk idd....
Maar ik vind dat het niet je eigen schuld is hoor!! Het was waarschijnlijk beter dat je hem verkocht omdat je erbij zei 'moeilijk paard'. En het is helemaal niet gek dat je hem alsnog mist!!
Misschien moet je eens gezellig bij vrienden op bezoek gaan en iets leuks gaan doen ofzo. Dat verdoet je tijd een beetje!!
Ik wens je vee succes en je stelt je echt niet aan hoor!!!!
xxxies Soraya

**Geplaatst**: 09-08-01 11:31

Geplaatst: 09-08-01 11:31

Ben je wel weer van plan om een nieuw paardje ervoor terug te kopen ofniet? Dat scheelt misschien qua afleiding en verdriet. succes en sterkte.

**Geplaatst**: 09-08-01 11:34

Geplaatst: 09-08-01 11:34

Waarom zouden we je een aansteller vinden?
Ik vind het nogal wat hoor, je paard verkopen omdat anderen je niet graag op dat paard zien. En natuurlijk mis je hem enorm! Wat denk jij?
Als het helemaal je eigen keuze was, is het al iets anders, maar volgens mij was dit niet je eigen keuze. Je wilde graag dat je familie zich niet meer ongerust hoefde te maken.
Het is een moeilijk paard en wat dat betreft heb je er misschien goed aan gedaan om hem te verkopen, maar van de andere kant houd je ook ontzettend van dat paard.
Zoek anders voorlopig een paardje om voor iemand anders te rijden... is misschien makkelijk gezegd, maar het houdt je even met je gedachten eraf...

Sterkte!

**Geplaatst**: 09-08-01 11:35

Geplaatst: 09-08-01 11:35

Hoi,
Het is inderdaad niet stom om je zo rot te voelen hoor, ook alwas het je eigen beslissing. Kun je niet op zoek gaan naar een leuk verzorgpaardje?? Dan heb je een beetje een invulling van je tijd ofzo. En als je hem zo mist, kun je dan niet aan de nieuwe eigenaar vragen of je nog een mag komen kijken en rijden?? Zo heb ik het afgesproken met het meisje dat mijn pony vroeger verzorgde, het was praktisch haar pony. de eigenaar deed er niets mee. Dan kun je zien hoe het met hem gaat, msschien dat dat helpt??

**Geplaatst**: 09-08-01 11:55

Geplaatst: 09-08-01 11:55

Ik vind je helemaal geen aansteller!!!
Misschien is het wel beter zo maar dat betekend niet dat je niet mag treuren om een paardje waar je veel om gaf!!!

Succes ermee! Liefs Kim

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-08-01 12:02

Geplaatst door de TopicStarter : 09-08-01 12:02

Thanks! Ik ga ook zeker op zoek naar een nieuw paard, maar het ideale beeld van Muppet moet even slijten. Ik ben bang dat alles in het niet valt bij zijn herinnering, snap je...

**Geplaatst**: 09-08-01 13:12

Geplaatst: 09-08-01 13:12

f

Laatst bijgewerkt door janna op 22-03-22 14:31, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-08-01 14:57

Geplaatst: 09-08-01 14:57

Hetgeen jou dwars zit Gail is waarschijnlijk ook dat je dit niet goed hebt kunnen afronden (dat je er in geslaagd bent dat paard zelf te leren rijden). maar bij sommige dingen lukt dat gewoon niet altijd en dat moet je leren accepteren. Later kun je er toch weer anders tegenaan kijken. Zeker als je te weten komt dat je paard bij een geschikte ruiter staat en jij zelf lekker vooruit kan met een ander paard. Alleen nu heb je even niets dus dat maakt het er op dit moment niet makkelijker op voor j.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-08-01 15:05

Geplaatst door de TopicStarter : 09-08-01 15:05

Ik vind het niet moeilijk toe te geven dat hij net iets TE veel kwaliteit voor mij had, net iets TE sensibel en intelligent was. Ik vind het moeilijk dat ik afscheid moest nemen van een paard wat ik bijna aanbad. Wat ik super de supergaaf vond en waaraan ik alles leuk vond. Zelfs zijn streken. Dat maakt het moeilijk te accepteren. Maar ik realiseer me wel dat ik - wanneer ik weer een ander paard heb die ietsie minder gecompliceerd is - minstens zoveel lol zal hebben. Maar Muppet was zo bijzonder...die zal ik echt nooit vergeten!

**Geplaatst**: 09-08-01 15:44

Geplaatst: 09-08-01 15:44

Ik snap helemaal hoe je je voelt, maar een beetje rondkijken en je rochten op een volgend paard verzacht de pijn wel een beetje. Geeft in ieder geval afleiding! Succes!

**Geplaatst**: 09-08-01 15:48

Geplaatst: 09-08-01 15:48

Nou, ik weet hoe je je voelt hoor! Ik heb het met Kaminka gehad, ook wat Desiree zegt: het gevoel dat je het niet af hebt kunnen maken met je paard, dat er mogelijkheden waren die je nog had moeten proberen. Ook ik heb altijd vertrouwen in Kaminka gehad: ooit zou het goed komen, zou ik haar goed kunnen rijden, zou ze wat normaler in de omgang worden.

Maar ja, toen kreeg ik de kans om de liefde van mijn leven te kopen, Toon, en toen heb ik toch afscheid genomen van Kaminka. Een paard met veel meer kwaliteiten dan Toon, bovendien een merrie met een knap papier. Dat ruilde ik om voor een min of meer versleten exmanegepaard met vrij waardeloze gangen en die niet meer mag springen.

Ik was ontzettend blij met Toon: hij is zo schattig, zo makkelijk in de omgang en rijdt voor mij veel makkelijker, ook al is het geen doetje! Maar het bleef knagen dat ik Kaminka had weggedaan: ik mistte haar enorm en voelde me alsof ik gefaald had en het dier in de steek gelaten had.

Toen ik te horen kreeg dat ze van handelaar naar handelaar was gegaan en dat niemand wat van haar wilde weten heb ik haar teruggekocht. Nu heb ik er twee en heb mijn handen er aan vol. Maar verkopen doe ik ze allebei niet meer.

Ik hoop voor je dat Muppet een goed tehuis heeft gekregen, dat moet je uiteindelijk wat rust kunnen geven. Een ander paard kan nooit zijn plaats innemen, maar misschien wel een ander plaatsje? Het zal echt nog bij vlagen enorm zeer doen en niemand kan je daarbij helpen.

Veel sterkte Gail! Mieke

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-08-01 16:22

Geplaatst door de TopicStarter : 09-08-01 16:22

Dank voor je steun! Het allerbelangrijkste vond ik een goed tehuis, belangrijker dan een goede prijs. Hij heeft een geweldig baasje gekregen, die helemaal verliefd op hem is. Hier blijft hij wel een tijdje denk ik! Ik was inderdaad bang dat hij van de een naar de ander zou gaan en ik hem uit het oog zou verliezen, vandaar. Het geeft me een goed gevoel dat hij er niet minder van wordt, het is puur mijn gemis en verdriet. ik heb gewoon nog nooit zo'n uniek paard gekend. Wat overigens ook de reden van zijn vertrek is, makkelijk is anders...

**Geplaatst**: 09-08-01 16:34

Geplaatst: 09-08-01 16:34

ijsklomp in je maag? Ik weet hoe het voelt. Midden in de nacht wakker worden en onmiddellijk je paard missen? Ik weet hoe het voelt, alsof je een arm of een been mist. Heel apart en eigenlijk niet te omschrijven.

Ieder paard wat je ziet vergelijken met Muppet? Ik weet hoe het voelt, ze kunnen er allemaal niet aan tippen...

Wat zit een mens vreemd in elkaar! Met je verstand kun je een hoop dingen wel goedpraten, maar je gevoel gaat de andere kant op...

Sterkte, Mieke

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-08-01 16:57

Geplaatst door de TopicStarter : 09-08-01 16:57

Yep. Ik ben er letterlijk ziek van geweest, als ik vorige week alleen al naar stal reed werd ik hondsberoerd, mijn darmen waren van slag, ik hield m;n eten niet binnen, ik kon niet slapen...wel goed voor de lijn overigens! Raar ja. Maar toch ook bijzonder dat een paard zoiets te weeg kan brengen.

**Geplaatst**: 09-08-01 20:18

Geplaatst: 09-08-01 20:18

Niet raar hoor. Ik weet wel toen ik mijn verzorgpaardje kwijt raakte 3 tot 4 weken voor mijn eerste wedstrijd heb ik het ook heel lang moeilijk gehad als ik hem weer zag. Verder weet ik nu dat het beest er niets aan kan doen en heb ik alleen nog een schijthekel aan die eigenaar..

**Geplaatst**: 09-08-01 20:35

Geplaatst: 09-08-01 20:35

Ik heb me vroeger ook zo gevoeld toen ik mijn verzorgpaard kwijtraakte. Hij heette Jacco. Hij was nogal bijterig (slechte opvoeding), maar naar mij heeft hij maar twee keer gehapt. Ik kende hem al bijna een jaar, toen hij in een andere wei gezet werd, die aan de oude wei grensde. Daar kon ik dus niet bij, omdat er een slootje voor stond aan de ene kant, treinrails aan de andere kant en in het oosten een bos. Eerst kon ik nog door het prikkeldraad van zijn oude wei heen (daar zat al lange tijd een gat in), om vervolgens bij zijn nieuwe wei te komen. Na een tijdje wilde ik weer bij Jacco gaan kijken en zag dus dat dat gat dicht was! En de eigenaar had me er niet eens wat van verteld! WOEDEND was ik!

Inmiddels ben ik er al ruimschoots overheen (een half jaar) en inmiddels staan er twee nieuwe paarden in zijn oude wei, nl. Joeri en Romeo. Later leerde ik Elma ook kennen, welke drachtig was van Romeo en bovendien had ze dezelfde eigenaar en eigenaresse als Jacco, Joeri en Romeo! Het veulentje is ook al geboren en heet Nero. Om het verlies van Jacco een beetje goed te maken, mag ik nu samen met mijn hartsvriendin Jeska Nero verzorgen! En het is een prachtveulen, dat verzeker ik je!