Tjezus wat was ik shagrijnig gisteren en vanmorgen. Het duurt een behoorlijk tijdje voordat ik op mijn nieuwe verzorgpaarden kan rijden, van alles komt er tussen, telkens weer wordt het uitgesteld. Op het werk vanmorgen was ik ook al niet te genieten, hoewel ik me inhield. Ik was het zat om telkens maar te moeten overwerken, en sommige mensen die het maar als vanzelfsprekend zien dat je je inzet terwijl je daar als vrijwilliger rondloopt! Maar toen las ik over Bambi, het berichtje van Stef. De pony die bij Ada in pension staat en ineens hoefbevangen raakte. Ik heb, na Stef gevraagd te hebben, foto's uitgeprint en reiki (soort energie) gestuurd naar Bambi. En ja. Bambi kijkt me spottend aan en lacht me uit . Bambi zegt dat ik niet zo moet zeuren. Dat ik blij moet zijn dat ik een verzorgpaardje heb. Meerdere zelfs! Bambi vecht tegen de pijn, de stress, de vermoeidheid. Ondanks onbegrip gaat Bambi door en geeft niet op. Volhouden want er komt een tijd dat het beter gaat. Energie steken in de toekomst. Bambi wil leven en zorgt daarmee dat, aan de andere kant van Nederland, een 34-jarige dame met het schaamrood op de kaken achter haar computer zit . Nee Dorine. Je moet niet zeuren. Oke, het is warm, en je wilt dolgraag op dat paardje rijden. Maar kijk eens naar de foto van die pony, en bloos... Was jij dat, die na de kanker voor 't LEVEN koos?
Dankzij Bambi voel ik me nu stukken vrolijker! Geen gezeur, alles komt goed, je moet gewoon geduld hebben. Zoiets. En ondertussen duimen dat de hoefbevangenheid van Bambi minder wordt!