het idee achter nh
Geplaatst: 10-06-03 20:05
dit kwam ik ook tegen op internet over pat perelli
>
PAT PARELLI EN HET GROTE SCHRIKDRAADJESBOEK
In alle landen waar Engels een gebruikelijke taal is, is de term Natural Horsemanship onverbrekelijk verbonden met Pat Parelli. Dat is het succes van deze Amerikaanse ondernemer in paardrijles. Hij ontwikkelde een methode waarmee ongeschoolde beginners snel en effectief konden leren met paarden omgaan, ook als die paarden lastig waren. Het was een methode zoals die ook wel bestaat voor bijv. klavecimbel spelen -in acht weken speel je een aardig deuntje op de verjaardag van Tante An. Mozart of Bach hoeft immers niet voor iedereen. Zo dacht Parelli ook. Als je maar snel af bent van het gestuntel en gewoon je paard kunt vangen, een zadel opleggen en een eind gaan rijden zonder bibbers in je buik.
Parelli had de nadrukkelijke bedoeling zijn methode te vercommercialiseren. Hij richtte het zo in dat de instructie ook schriftelijk, ondersteund met video, gegeven kon worden. Hij bedacht een structuur van examens en bijbehorende graden, zgn. levels. Om het geheel bouwde hij een beetje cultus heen met speciaal gekleurde halsters, zweepjes e.d. Hij lette zorgvuldig op dat elke niet absoluut geestelijk of lichamelijk gehandicapte binnen een overzichtelijke tijd iets moest kunnen bereiken waarmee hij zich op de borst kon slaan. Hij bedacht een aanal oefeningen met minimale faalkans, liet alle theorie weg en noemde dat level 1, bij het behalen waarvan men meteen gerechtigd was een andere kleur halster bij Parelli te kopen.
Het geheel moest natuurlijk een naam hebben, en 'natural' had een aardige klank in de jaren '70. Omdat Parelli zelf ook niet precies wist wat er nu specifiek natuurlijk was aan zijn aanpak, behalve dan dat paarden altijd een stuk natuur zijn, werd het Parelli Natural Horsemanship, PNH. Het was een gedachte, het had wel wat, het had uit de koker kunnen komen van de uitvinder van 'Pleegzuster Bloedwijn', dat was ook geen verkeerde naam.
Min of meer onbedoeld trok Parelli deels een publiek dat wel degelijk met emotionele motieven op zoek was naar iets 'natuurlijks' in het omgaan met paarden. Vooral door de cultus, de sociale groepssfeer die Parelli creƫeerde kon hij deze zoekende groep een thuis bieden. Pat Parelli paste zijn toespraakjes wat aan en zat er verder niet mee.
Voorzover er in Amerika paardmensen zijn die met het natuurlijk omgaan met paarden bedoelen dat het wat zachter en wat vriendelijker moet, willen ze met PNH niets te maken hebben. Ook zonder de 'P' willen ze niet als 'NH' genoemd worden.
In Europa was het belaste karakter van de term er nog niet, en in de jaren '90 vond hij vrij snel ingang als overkoepelende benaming van meer dan gebruikelijk vriendelijke manieren om met een paard om te gaan. Men zal er mee moeten leven, zoals we bijv. ook gewend zijn geraakt aan de 'natuurwinkel' met allemaal potjes vitamine uit de chemische fabriek.
Schrikdraad
Paarden hebben de vrij moeilijk bestrijdbare neiging om gras aan de andere kant van het hek interessanter te vinden. Als het hek van hout is maken ze het daarom gauw stuk, als het hek van prikkeldraad is beschadigen ze zichzelf. Schrikdraad is effectief en onschuldig. Je krijgt een zwak schrikschokje, niet schadelijk maar behoorlijk onaangenaam. Paarden zijn niet zo dom en na een enkele kennismaking blijven ze uit de buurt. Men kan vaak rustig de stroom afzetten.
Je zou dit het schrikdraadmodel kunnen noemen. Het heeft natuurlijk geen zin om een paard dat een half hek heeft gesloopt 's avonds electroshocks te geven: hij ziet de relatie niet. Het schrikdraad is effectief omdat de schok optreedt als je het aanraakt, maar net niet helemaal meteen. Juist die kleine pauze maakt dat de schok beleefd kan worden als een uitgelokte straf die meteen wordt uitgedeeld. Dat is wat werkt, kan elke opvoeder je vertellen.
<
kom nu alstjeblieft niet zeuren over bronnen, daar gaat het niet om....
greetz jef
>
PAT PARELLI EN HET GROTE SCHRIKDRAADJESBOEK
In alle landen waar Engels een gebruikelijke taal is, is de term Natural Horsemanship onverbrekelijk verbonden met Pat Parelli. Dat is het succes van deze Amerikaanse ondernemer in paardrijles. Hij ontwikkelde een methode waarmee ongeschoolde beginners snel en effectief konden leren met paarden omgaan, ook als die paarden lastig waren. Het was een methode zoals die ook wel bestaat voor bijv. klavecimbel spelen -in acht weken speel je een aardig deuntje op de verjaardag van Tante An. Mozart of Bach hoeft immers niet voor iedereen. Zo dacht Parelli ook. Als je maar snel af bent van het gestuntel en gewoon je paard kunt vangen, een zadel opleggen en een eind gaan rijden zonder bibbers in je buik.
Parelli had de nadrukkelijke bedoeling zijn methode te vercommercialiseren. Hij richtte het zo in dat de instructie ook schriftelijk, ondersteund met video, gegeven kon worden. Hij bedacht een structuur van examens en bijbehorende graden, zgn. levels. Om het geheel bouwde hij een beetje cultus heen met speciaal gekleurde halsters, zweepjes e.d. Hij lette zorgvuldig op dat elke niet absoluut geestelijk of lichamelijk gehandicapte binnen een overzichtelijke tijd iets moest kunnen bereiken waarmee hij zich op de borst kon slaan. Hij bedacht een aanal oefeningen met minimale faalkans, liet alle theorie weg en noemde dat level 1, bij het behalen waarvan men meteen gerechtigd was een andere kleur halster bij Parelli te kopen.
Het geheel moest natuurlijk een naam hebben, en 'natural' had een aardige klank in de jaren '70. Omdat Parelli zelf ook niet precies wist wat er nu specifiek natuurlijk was aan zijn aanpak, behalve dan dat paarden altijd een stuk natuur zijn, werd het Parelli Natural Horsemanship, PNH. Het was een gedachte, het had wel wat, het had uit de koker kunnen komen van de uitvinder van 'Pleegzuster Bloedwijn', dat was ook geen verkeerde naam.
Min of meer onbedoeld trok Parelli deels een publiek dat wel degelijk met emotionele motieven op zoek was naar iets 'natuurlijks' in het omgaan met paarden. Vooral door de cultus, de sociale groepssfeer die Parelli creƫeerde kon hij deze zoekende groep een thuis bieden. Pat Parelli paste zijn toespraakjes wat aan en zat er verder niet mee.
Voorzover er in Amerika paardmensen zijn die met het natuurlijk omgaan met paarden bedoelen dat het wat zachter en wat vriendelijker moet, willen ze met PNH niets te maken hebben. Ook zonder de 'P' willen ze niet als 'NH' genoemd worden.
In Europa was het belaste karakter van de term er nog niet, en in de jaren '90 vond hij vrij snel ingang als overkoepelende benaming van meer dan gebruikelijk vriendelijke manieren om met een paard om te gaan. Men zal er mee moeten leven, zoals we bijv. ook gewend zijn geraakt aan de 'natuurwinkel' met allemaal potjes vitamine uit de chemische fabriek.
Schrikdraad
Paarden hebben de vrij moeilijk bestrijdbare neiging om gras aan de andere kant van het hek interessanter te vinden. Als het hek van hout is maken ze het daarom gauw stuk, als het hek van prikkeldraad is beschadigen ze zichzelf. Schrikdraad is effectief en onschuldig. Je krijgt een zwak schrikschokje, niet schadelijk maar behoorlijk onaangenaam. Paarden zijn niet zo dom en na een enkele kennismaking blijven ze uit de buurt. Men kan vaak rustig de stroom afzetten.
Je zou dit het schrikdraadmodel kunnen noemen. Het heeft natuurlijk geen zin om een paard dat een half hek heeft gesloopt 's avonds electroshocks te geven: hij ziet de relatie niet. Het schrikdraad is effectief omdat de schok optreedt als je het aanraakt, maar net niet helemaal meteen. Juist die kleine pauze maakt dat de schok beleefd kan worden als een uitgelokte straf die meteen wordt uitgedeeld. Dat is wat werkt, kan elke opvoeder je vertellen.
<
kom nu alstjeblieft niet zeuren over bronnen, daar gaat het niet om....
greetz jef