Hier een wat persoonlijker bericht, in de hoop op herkenning en tips. Ik werk nu al een aantal jaar met paarden -weliswaar nog lang geen profesional
- en leer veel. Echter, waar ik al die jaren al tegenaan loop, is het perfectionisme dat ik ervaar in de omgang met paarden. Buiten paarden om heb ik daar zo weinig last van! Ik wil het zo graag goed doen bij die lieve dieren, dat het me al snel onzeker maakt. Ik hoor ook zo vaak van mensen over hoe onze fouten paarden verkeerd kunnen beinvloeden. Denk alleen maar aan al de keren dat een paard pijn heeft en wij dat niet opmerken. Pijnlijk... Nu ben ik altijd erg bang om het verkeerd te doen bij de paarden die ik verzorg en rijd. Ik wil hen echt niet verkeerd behandelen, of niet duidelijk naar hen zijn, of slecht rijden, of over hun grenzen gaan, enzovoorts...! Als ik dan terugkom van het rijden oid verval ik al snel in een negatieve flow waarin ik denk aan alles wat verkeerd ging bij het rijden. Ik vind het dan zó vervelend voor het paard, en wil het de volgende keer dan helemaal goed doen!
Gelukkig krijg ik tegenwoordig les, wat mij technisch al heel veel helpt! Het onzekere gevoel echter zit er nog. Zodra mijn instructrice er niet meer is, slaat dat toe.
Herkent iemand dut? Heeft iemand tips? Kan iemand mij meer vertellen over de werkelijke invloed die ik zodoende op mijn paard heb?
Wat mij bijvoorbeeld hielp: het besef dat een paard je onduidelijkheden niet als ‘fout’ ziet, maar simpelweg als ‘onduidelijk’. Dat het je niet snapt, betekent niet direct dat het paard dat op jou persoonlijk als ‘fout’ betrekt.
Ik hoop op fijne reacties! Bedankt!
