'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Moderators: Sica, C_arola, Neonlight, balance

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 
Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-10-18 13:16

TWEE WEZENS, PAARD & MENS

Het begon met die ene vraag. Later, pas veel later kwam het besef, drong het werkelijk tot mij door.

Bij de aankoop van het paard vroeg ik hem, 'hoe zie jij dat, het houden en berijden van paarden? Hoe kijk jij er tegen aan?' Zijn antwoord was kort en bondig, 'ik zie ze het liefst in vrijheid, met een kudde op de steppe. Geen zadel op hun rug.' Hij had de 2 jarige merrie voor mij aangeschaft als verrassing en cadeau voor mijn verjaardag. Jong, zodat zij nog geen 'rare dingen' zou hebben meegemaakt (we kenden de fokker) en ik haar nog helemaal naar mijn eigen hand zou kunnen zetten. Mijn verbaasde blik in reactie op dit antwoord sprak boekdelen. Zijn geruststellende woorden, 'ik sta erachter, ik zal je steunen, op elk moment en in elk facet!', deed mij opgelucht ademhalen.

Eindeloze bosritten tijdens mijn puberteit op IJslandse paarden hadden mijn grote voorliefde voor paarden flink aangewakkerd. Meer ook niet! Nu, jaren later, begon ik vol goede moed aan het avontuur dat paardrijden heet. In de jaren die volgden gingen het jonge paard en ik intensief met elkaar aan de slag. Altijd onder begeleiding van een instructeur, want 'mijn' paard was 'groen' en ik was 'groen' qua paardrijdkunst. In eerste instantie bestond mijn grote doel uit veilig en verantwoord rondrijden, dat wilde ik leren. Zodat ik op den duur met 'mijn' vurige paard weer door de bossen zou kunnen rijden, zonder gevaar voor eigen leven.

Bijna elke dag deed ik uitgebreid verslag aan hem over onze paardrijdkunstige ontwikkelingen en gebeurtenissen. Soms zaten we uren na te praten over het zoeken naar de juiste communicatie met dit paard. Ik zocht vooralsnog naar de juiste communicatie, en hij benadrukte steeds het zoeken naar de echte communicatie. Zoals beloofd bleef hij me elke keer uitermate geduldig en in alle liefde met raad en daad bijstaan.

De dagelijkse gang naar 'mijn' paard was en is voor mij geen opgave. Ik deed en doe het nog steeds met heel veel overgave en plezier. De gezamenlijke dagelijkse training was voor mij heel belangrijk. In welke vorm dan ook. Na een x aantal jaren reden 'mijn' paard en ik dan ook heerlijk en ontspannen door de bossen.

Het was zo ongeveer rond haar 18e levensjaar dat er iets veranderde. Ik merkte dat hij onze dagindeling begon bij te sturen. Met als neveneffect dat ik meerdere keren in de week niet met 'mijn' paard kon gaan rijden... Op een goed moment zei ik hem, 'ik moet naar 'mijn' paard! Zij heeft mij nodig! Dit is niet goed!' 'Hoe vaak ga je nou, 3, 4 x in de week?', en hij keek mij streng aan. 'Ik moet naar 'mijn' paard, ze moet gereden worden! Ze heeft mijn aandacht nodig!' Hij bleef mij streng aankijken, 'wat denk jij nou? Dat ze geen eigen leven heeft? Ze wordt uitstekend verzorgd, en heeft haar eigen leven met de andere paarden.' 'Maar..., ze heeft beweging nodig!', probeerde ik nog. Zijn uitdrukking veranderde, het leek een beetje op meewarigheid, en z'n hoofd knikte heel lichtelijk van ja, 'reken maar dat zij zelf genoeg beweging pakt in de wei!'

Toen kwam die ene vraag! De vraag die alles bij mij veranderde. Hoewel het besef pas vele jaren later tot mij doordrong . 'Waar komt die arrogantie vandaan!?', ging hij verder. 'Zij heeft haar eigen leven..., een eigen volwaardig leven als paard. Haar leven bestaat..., jouw rol in haar leven is beperkt..., haar leven gaat zonder jou gewoon door! Waar komt die arrogantie vandaan?'

BOEM, daar zat ik. Hij zag mijn ontsteltenis en dat mijn hersens aan het schakelen waren. Even viel er een stilte.

Op zachte liefdevolle toon ging hij verder, 'ze komt langzamerhand op een leeftijd dat 3 , 4 x keer rijden in de week meer dan voldoende is. We gaan langzaam maar zeker minderen. Zodat we naar een fase kunnen groeien waarin zij tijdens het laatste deel van haar leven paard mag zijn.'

Ik hoorde zijn woorden, begreep zijn stelling en wist dat wij dat ook zouden gaan doen, het op die manier aanpakken. Tenminste, vanaf dat moment wist ik dat. Ik snapte het, ik begreep het, maar het besef kwam vele jaren later...

Op een dag kwam ik thuis, 'ze is zo mat, ze is te braaf, alsof het voor haar niet uitmaakt, ik snap er niks van?' Dit gevoel nam ik steeds vaker mee naar huis... Hij was zeker van zijn zaak, 'we gaan een sabbatical invoeren. We zoeken een plek met sappige weilanden, waar ze nog meer met andere paarden buiten kan staan, en je gaat haar niet meer berijden. Niet meer berijden, afgesproken? ' Ik voelde dat dit het beste zou zijn. Rond haar 20e, 21e levensjaar begon haar sabbatical.

De sabbatical liep een beetje uit, het nam ongeveer 4 jaren in beslag. Zij floreerde als nooit tevoren en haar pittige vrolijke spirit kwam weer helemaal tevoorschijn. In die 4 jaren heb ik haar elke dag bezocht en verzorgd en leerde ik haar op totaal andere wijze kennen. Onze band werd dieper en dieper. Het fascineerde mij enorm hoe makkelijk wij met elkaar begonnen te communiceren. Zij 'vertelde' mij letterlijk alles. Ik leerde haar gemoedstoestand lezen door op de kleinste details te letten. Haar hele lichaam speelde daarin een rol. Een wereld ging voor me open.

Rond haar 24e levensjaar besloot ik om toch nog weer eens het zadel bij haar op te leggen. Ik kon het niet laten, ik wilde het weten. Het was deels heimwee, maar ook nieuwsgierigheid. Hoe zal ze voelen, hoe zal ze reageren. Ik bouwde heel voorzichtig op en deed het heel rustig aan, niet vaker dan 2x in de week. Vanaf de eerste minuut was ze weer super braaf en stond ze tijdens het opzadelen letterlijk in het gelid, mooi om te zien, zo braaf…, maar ook enigszins pijnlijk. De eerste keer weer in het zadel ging er een schok door me heen bij het voelen hoe stijf ze was geworden. Het gaf mij een reden en een alibi om haar weer onder het zadel te brengen.

Na een half jaar tijd, geduld en rustig opbouwen, kwamen we weer aan een galop toe. Na afloop zag ik hoeveel energie dit haar had gekost, zeker niet fijn om te zien. Tijdens de daaropvolgende winter nauwelijks nog opgezadeld, in het voorjaar weer iets meer geprobeerd, totdat ik haar weer volledig liet staan. Er knaagde iets aan me, mijn gevoel weerhield mij ervan om haar weer op te zadelen. Ook al stapten we samen alleen maar een beetje in het rond... Hoewel zij elke ochtend vrolijk galopperend de wei instuift. Zij zeer alert in het leven staat (er ontgaat haar niets) en er zeer gezond uitziet, met 'appeltjes' in haar vacht, ...mijn gevoel hield mij ernstig tegen.

Ze is inmiddels 26 jaar en staat nog steeds bruisend in het leven. Ik begon mij af te vragen, wat zijn nu precies mijn beweegredenen? Waarom wil ik haar niet meer opzadelen? Al is het maar voor een klein staprondje? Hoe zit dat nu precies? Ik ging met mijzelf in beraad en daar kwam het volgende uit;

'Mijn overwegingen om niet meer op mijn 26 jarig paard te gaan zitten. Geen wet, slechts mijn gedachtegang.
* terug naar haar natuur, van rijpaard zijn, weer naar paard zijn.
* na altijd voor mij te hebben klaargestaan, haar welverdiende rust in haar eigenheid.
* ze heeft alle energie zelf nodig om gezond te zijn en te blijven.
* heerlijk, boeiend en fascinerend om haar op totaal andere wijze te leren kennen. Bezoek en verzorg haar elke dag.
* dat zij voelt dat haar paard zijn voor mij recht van spreken heeft. Haar inbreng net zo belangrijk is als de mijne.
Nogmaals geen wet, mijn overwegingen met mijn paard. 'Mijn' (bij paard) het liefst tussen aanhalingstekens, want zij behoort alleen zichzelf toe. We zijn inmiddels 24 jaar samen.'

De ochtend dat ik dit voor mijzelf wist te formuleren, drong het tot mij door. Nu pas besef ik wat hij mij die dag probeerde duidelijk te maken. Ik begreep het toen wel, maar kon het niet inleven, niet voelen.
Zijn paarden leven in vrijheid op de steppe. Toch kon hij meegaan in mijn passie! Op voorwaarde dat de fysieke en psychische gezondheid van 'ons' paard altijd bovenaan zou staan. 'Laat haar tenminste in het laatste deel van haar leven paard zijn!'

Kacharell
21 – 06 – 1992 …..............................

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.


Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Re: 'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-10-18 13:33

Dankjewel voor het compliment. Ik zit met diezelfde vraag. Wil ik na Kas nog een ander rijpaard? De ene dag wel en de andere dag weer niet. Mocht het er wel van komen , ga ik alles anders doen!

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Re: 'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-10-18 14:41

Dankjewel Pandora2!

Hij is mijn man, partner en communicatiebron.

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-10-18 17:45

Dank jullie wel! Ik vind het heel fijn om te horen dat het zo goed door komt <3

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-10-18 18:10

Anjali, haha, ja mag je vinden. Voor mij ligt dat anders. Hij 'mag' alleen zo zijn, dominant, als hij echt iets te melden heeft. Dat geldt omgekeerd voor mij ook, als ik echt iets te melden heb, ben ik ook niet voor de poes! :o

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-10-18 18:59

Het is toch echt een ode aan mijn paard en aan mijn man. Het enige wat binnen dit verhaal telt is mijn groeiende besef. De inzichten die ik uiteindelijk zelf verwerf. Daarbij, onderschat de arrogantie bij mensen in het algemeen niet als het om dieren gaat. In mijn ogen, hij had volkomen gelijk! Ik ben hem diep dankbaar _/-\o_

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.


Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 11-10-18 19:24

vhGoedeLeven dat mag je vragen. Ik ben 62 jaar. Natuurlijk komt het paard eerst. Een paard wordt niet met een zadel op zijn rug geboren. Ik ben degene die het paard eraan onderwerp. Dat is mijn keuze. Dus, wil ik op zijn minst haar in haar nadagen ( het is een merrie) de mogelijkheid geven om gewoon paard te mogen zijn. :j

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-10-18 05:48

Ik moet zeggen, ... elke reactie hierboven is voor mij bijzonder waardevol. Ontzettend boeiend om te lezen hoe een ieder datgene eruit haalt wat het meest bij hem of haar aansluit. Waar de persoon in kwestie zich mee kan identificeren, het meeste raakt. Dat is dan ook precies het fascinerende, ieder leest, interpreteert en reageert op zijn eigen manier. Bijzonder waardevol, dank _/-\o_

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-10-18 08:21

Afbeelding
Afbeelding
Dit is Kacharell tijdens haar sabbatical. Ze stond toen in weilanden met veel gras, en dat was zichtbaar. Samen grazen vond en vind ze heerlijk. Ze is 1.62 groot.

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-10-18 11:31

LukieBradley, Duhelo
Ik bespeur in jullie reactie heel veel liefde en zorgzaamheid voor jullie paarden. Alleen... persoonlijk heb ik erg veel moeite met het begrip 'grasmaaier'. Een grasmaaier is een ding, een apparaat, en een paard is een wezen, zoals jij en ik. Misschien ligt het aan mij, maar...iemand die zijn bord helemaal leeg eet noem ik toch ook niet 'vaatwasser' !? :+
Laatst bijgewerkt door Marin_ka3 op 12-10-18 11:35, in het totaal 1 keer bewerkt

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-10-18 11:33

:) Koper , nee niet zelf genomen. Het was tijdens een fotoshoot. Ik sta ah andere eind vh touwtje

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-10-18 13:25

Duhelo, wat een beauty!!! _/-\o_

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-10-18 18:59

LaraxXxemma, dankjewel! *D

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 14-10-18 10:21

Kacharell in de wei, ...voor de hete zomer Afbeelding

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 15-10-18 10:46

Apple schreef:
Mooi omschreven :j

Wij hebben ook een oudere merrie van nu 25 op pensioen staan :-) Zij is met pensioen gegaan toen ze inderdaad rond de 20-21 was (en net zoals jij in je verhaal al noemt, zo vanaf haar 18e waren we al wat aan het afbouwen).

En ja, zij heeft haar eigen leven met haar vriendinnen in de kudde. Heeft ons niet nodig. Helaas zien we haar niet zo vaak als we willen, maar dat is niet erg, zij is gelukkig. Ze vind het leuk als we op bezoek komen, eet haar worteltjes, maar is daarna weer net zo ok als we weer vertrekken.

(overigens is het onderscheid tussen 'rijpaard' en 'paard' er eentje die ik ook altijd maak :-) )


Wat een prachtig paard heb je op je profiel staan. Mooi hoofd met bles, she''s blessed <3

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.

Marin_ka3
Berichten: 599
Geregistreerd: 14-10-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 24-10-18 09:31

Prachtig, al die verschillende paardenkarakters!

Kacharell is van begin af aan vrij dominant geweest. Ze kan het nu soms echt storend vinden als ik meer met haar wil doen dan, ...haar lichaam checken, ...borstelen, ...hoeven schoonmaken en checken, ...ogen schoonmaken en checken, ...en natuurlijk een heerlijke beloning die ze kan eten! :D

Ik wil wel eens met haar wandelen in de buitenbak, na twee rondjes heeft ze dat helemaal gezien, ...en blijft ze stokstijf staan bij de uitgang vd bak. Ze wil heel duidelijk ZELF bepalen wat haar te doen staat, en ze voelt dat ik haar dat toesta, ...haar beloofd heb. :)

Staat tegenover dat ze nog steeds werkelijk alles met me communiceert, alles wat ze meegemaakt heeft of waar ze zich druk om maakt. Ook met mij, ze leeft echt met me mee. Zo ontzettend lief! <3

Het is het paard dat de weg wijst, niet de ruiter.
Ik ken de weg.
Het paard voelt het.


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 32 bezoekers