Heb ik wel vaker, ben ik ergens met of zonder paarden en krijg ik in enen van die gekke bedenksels.
Vorige week reed ik met Berber de strandopgang omhoog, rustig in een stapje. En dan opeens bedenk ikme, straks schrikt Berber, draait ie snel om en stort ie bij het randje naar beneden. Ik zie dat dan helemaal voor me, hoe dat gaat. En dan zie ik ons liggen en zie Berber haar nek breken. Raar he? Ik zie dat dan helemaal voor me, zoals ze daar zou liggen. Ikzelf niet, ik ben springlevend.
Eergisteren onweerde het ontzettend, ik zat bij mijnvader in de auto. Zag de flitsen om ons heen vliegen. Denk ik, Isolda en Udinde staan ook in de regen. En vervolgens zie ik een verkoold paard liggen. Nouuuu... Dan vliegt het me aan hoor! Is dat nou niet achterlijk. Heel soms denk ik dan de ergste dingen en maak ik me zorgen over van alles en nog wat.
In de winter ga iksoms uit mijn bed, omdat het dan zo stil is in de stal. Ja natuurlijk, ze staan lekker te dromen van sappige weiden. Kom ik in mijn pyamaatje in de stal om te kijken of ze nog wel leven.
Ben ik nou zo gek, of hebben jullie dat ook weleens? Zo bezord ben ik nou toch ook weer niet om mijn paardjes. Of stiekum toch?