Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Shamanqueen schreef:Ik heb je topic over Famke gelezen, nogmaals heel veel sterkte.
Het enige wat ik als raad kan geven, wat mijzelf enorm heeft geholpen is; Praat/Schrijf erover. Alles, als je woede voelt schrijf erover, teken het als dat zelfs beter voelt. Wat niets is zo erg als het op kroppen. Als je een close iemand hebt, waarmee je over alles en niets kan praten, kaart het een keertje aan. Zo valt er ook een last van jou schouders af.
Mijn paard had hele rare verschijnselen, na op aanraden van de dierenarts een dagje aankijken was het nog steeds hetzelfde. Ik vertrouwde het niet en heb een andere arts geraadpleegd. Na kijken en proberen het eerste infuus te geven, ging alles fout en viel hij om in zijn stal. Iedereen van stal, ouders, kinderen en zelfs de dierenarts hebben hem via een mat in de trailer moeten dragen. Op aanraden van stalgenoten heb ik niet meegeholpen, wat dat beeld zou nooit meer weggaan. Volgens mij is het ook maar goed dat we naar de andere DA zijn gegaan. Want helaas waren zijn bloedwaardes zo enorm slecht, dat ik voor zijn leven heb gekozen en hem dus heb laten inslapen. Ik kon er niet bij zijn, en wel soms tijden van spijt. Want had hem graag in mijn armen gehad. Hij was 1,1 jaar oud. Zijn nekwervels waren dus zo danig verschoven dat het ook niet meer goed was gekomen. Alles na een klap van een paard, waar ik hem niet bij wilde hebben. En dan ga je naar huis met een halster en een vlechtje in je hand.
Mij hielp het schrijven, goed janken op sad music en lekker genieten van mijn paarden.
PS. voel je niet schuldig, ik had ook na een maand of anderhalf een ander paard. Ik wil mijn kleintje laten zien, dat desondanks dit ongeluk, ik mijn geluk weer bij de paarden heb gevonden!
Ik hoop dat je je snel beter voelt, en stel je hebt een keer een luisterend oor nodig, mijn mailbox staat open voor je.
smit_ilse schreef:[ [url=m/2cGgvs.jpg]Afbeelding[/url] ]
Het eerste jaar zonder mijn maatje vondt ik verschrikkelijk. Overdag hield ik het in maar in bed kwamen de tranen. Het voelde alsof ik na 22 jaar mijn "kind" verloren had ondanks dat ik wist dat het niet verder kon. Het 2e jaar ging het verdriet over in gemis. Nog steeds denk ik elke dag aan haar maar nu ook met een lach. Heel soms dan heb ik plots een tranendal als het gemis te sterk wordt. Laatst een plekje in de schuur gemaakt met de herinneringen aan haar. Vindt het moeilijk nog om het te zien maar ook fijn dat het er is.
Voor mij betekende ook dat de paarden op zouden houden na het verlies van mijn maatje. Ik denk dat het daardoor moeilijker voor mij is geweest om het te verwerken.
pol1 schreef:Ik vind het mooi om te lezen dat je band schijnbaar zo sterk is geweest! Het verdriet mag er zijn dat geeft aan hoe gek je met je paard bent geweest!!
Hier 2 mnd terug een inslaper gehad van een klant..er was niets maar dan ook niets aan klant te merken sterker nog melde binnen een uur dat het een enorme opluchting was ..dat doet mij zeer!
Laat je gevoelens toe: het mag en t siert Je!!
DeMolenhoek schreef:Vandaag is het exact 6 jaar geleden dat ik mijn once in a lifetime paard hebben moeten afgeven. Veel te jong en veel te brut. Je gaat naar de kliniek om haar te genezen en een uur later rij je weg met een lege trailer. Nog steeds springen tranen in mijn ogen als ik er aan denk en jank ik als ik erover praat. Dus ja, hoe verwerk je zo iets... Mij lukt het niet.