Vandaag las ik een artikel dat veel indruk op me maakte, vooral door alle rugletselongelukken op Bokt van de laatste tijd. Het was het verhaal van een meisje van 26 dat een aantal jaren geleden een dwarslaesie opliep, maar inmiddels weer volop meedraait in de paardensport. En nee, dit is geen Penny-verhaal, maar het relaas van een laatstejaars studente rechten die de ambitie heeft om mee te rijden op de Paralympics van 2004.
In '96 ontdekte ze dat ze vier instabiele rugwervels had. Ze is daar aan geopereerd, waarbij een schroef werd geplaatst. Die bleek echter scheef te zitten, waardoor ze uiteindelijk een dwarslaesie opliep. Anderhalf jaar voor de operatie had ze een paard gekocht, waarmee ze vervolgens ruim vier jaar niets heeft kunnen doen omdat ze constant in ziekenhuizen en revalidatiecentra verbleef. Ondanks haar dwarslaesie en nog enkele andere dieptepunten op gezondheidsgebied is ze uiteindelijk weer op haar eigen paard gaan rijden. Haar benen worden met klittenband in de beugels gehouden, maar voor de rest rijdt ze puur op haar spieren.
Inmiddels rijden ze M1 en ze wil met dit paard in de reguliere sport zo hoog mogelijk komen. Haar uiteindelijke doel is meedoen aan de Paralympics van 2004, maar daar hangen wat praktische problemen aan. Ze hoopt op een sponsor, zodat ze toch mee kan doen.
Het mooist vond ik de woorden waar het artikel mee eindigde:
"Mijn paard geeft mij zoveel. ik houd zielsveel van dat beestje. Als ik rijd, voel ik me zo vrij, zo compleet. Ik zou het erger vinden om niet te kunnen paardrijden dan niet te kunnen lopen. Echt, hij heeft mijn leven gered."
Dit artikel staat overigens in Carp nr. 15 (Carp is dat blad dat je krijgt als je ooit afgestudeerd bent aan HBO of WO) op bladzijde 28. Ik vond het een erg aangrijpend verhaal, maar het laat wel zien dat waar een wil is ook een weg is, ook al zit die vol met hobbels en bochten.
.
If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together. <African proverb>