Geplaatst 
Mn vader kwam daarstraks met een mededeling af:"wij gaan straks het bos in" na ja, ok dan
. De eerste keer van het jaar, en de 2de keer voor Prima. Die is nog maar 1 keertje met ons meegeweest en heeft het toen wel goed gedaan. Dus vandaag paarden klaargemaakt en opgezadelt, even opgestapt in de bak en toen vertrokken. Ik met Evita eerst voorop, en dan moet ik langs het poortje gaan en onmiddelijk de hoek omslaan. Ik was de hoek om en Prima zag Evita niet meer, dus die ging toen wel even op plankgas door de bocht en maar goed dat mijn vader nog goede reflexen voor zijn leeftijd heeft en tijdig bukte . Toen de straat op, nog steeds Evita voorop. Die was in het begin heel kijkerig en knorrig, maarja ze hebben hier ook de straat volledig opgebroken (de weg is weg letterlijk ) en het staat hier vol met zandhopen en wegenwerkenborden enzo. Toen we eenmaal een paar honderd meter verder in het bos zaten werd ik weer juist als de eerste keer voorbij gestoken door stoere Prima 
. Die in het begin nog al aardig goed vooruitstapte met het nodige geknor. Toen we voorbij een leuke shet en fjord kwamen, ging ze wel even over in een mooie passage, dat kan ze dus ook al . Verder was Evita al weer helemaal gekalmeerd en moest ik even bijdraven of ik liep een dertigtal meter achter. Verder is de bosrit vlekkeloos verlopen. Prima heeft het grootste deel op kop gereden, was wel wat kijkerig maar liep overal netjes langs. Ook een paar gestopt omdat ze een betonnen paal zag staan in het midden van de weg, maar mijn vader gaf een klein beetje been en ze liep er al langs. Voor de rest nog een stukje gedraafd, wat redelijk ging. Evita ging euhm...nogal goed vooruit 
. En Prima werd er een beetje opgefokt van, dus we hebben telkens maar korte stukken gedraafd. Evita heeft ook enkele keren voorop gereden, en moest natuurlijk toen wij de derde keer langs dezelfde betonnen paal kwamen plots de derde keer opmerken dat er stond en even gaan klieren . Maar goed Katleen kent Evita ondertussen wel en dat getrut was snel opgelost . Toen zijn we nog wel even een beetje heel erg natgeworden van een plaatselijke bui, maar we zijn heelhuids terug thuis geraakt. Ik ben trots op mijn 2 meiden. De een omdat ze voor de tweede keer in haar leven een bos ziet en overal netjes voorop langsgaat, op einde van de rit zelfs zonder zenuwenen, en de andere omdat ze zo rustig en braaf op haar gemakje vooruitgaat 
. Helaas was die het er niet mee eens, en toen kregen we even een "WIIII" gil en 2 dreigende achterbenen naar Prima 