alleen wel iets minder triest gelukkig. Twee jaar geleden ging ik met een meisje van school mee naar haar paard. Toen zei ze: ik wil je een hele mooie hengst laten zien die hier staat. Olivio... Dus ik met haar mee.. en daar stond die zwart, glanzend en ong. 1.70m Ik werd echt op slag verliefd 
En hij was gewoon superlief!! Het was haar bijrijdpaardje af en toe om dat de eigenares hem 3 keer kon berijden per week. En ook als je heel hard riep als je de stal inkwam was olivio degene die luid hinnikend terugriep 
Het maakte niet uit of hij je kende ja of nee. Maargoed, om een lang verhaal iets korter te maken. Een paar maanden terug kwam ik weer bij het meisje (oud-klasgenoot) en tooen zei ze: moet je olivio nu eens zien... Dus ik weer kijken, ik schrok wel een beetje... hij was echt niet meer de mooie hengst die ik kende... zo anders!! Zegt ze: ja die eigenares komt nu nog 1 keer per week want ze heeft echt haast geen tijd/zin meer... 
En mijn vriendin reed ook niet meer op hem want ze heeft nu twee eigen paarden waar ze net genoeg tijd voor heeft. (zij wel 
) Echt zielig vond ik het toen al... Maar vandaag... ik ging voor de gein weer een keer kijken... mager!!! en heel lusteloos stond die in zn stal... Hij kwam niet eens kijken wie er waren en keek een beetje versuft naar beneden... Wat blijkt nou... nu komt de eigenares haast nooit meer.. ong 1 a 2 keer per twee weken!!! 
Echt heel zielig... en zo mager ook... het leek een paard van 25 of zo, en hij is 8 jaar!! ik heb hem even geknuffeld en hij was nog evenlief... Maar niet echt levendig meer. Hij staat nu dag in dag uit in zn stal.. kwijnt er een beetje weg... En dan vraag ik me af... WAAROM!!! 
Kan zulke mensen echt niet hebben... Ooit zon mooie stoere hengst met veeeeel energie, maar nu... 
