Iedereen bedankt voor de reacties. Het is inderdaad zo dat ik me misschien nog schuldig voel tegenover Jerai.
Afgelopen zondag had ik mijn eerste wedstrijd met Safir. Ik heb hem nu dus 2 maanden. We hadden 158 en 163. Dit terwijl ik vreselijk nerveus was. Dat ik die punten had, kwam puur omdat Safir zo vreselijk braaf liep en hard zijn best deed. Ik was vreselijk trots op hem en blij met hem. En toen voelde het net alsof ik Jerai veraadde, alsof ik door op dat moment zo trots en blij te zijn met Safir, Jerai "opzij schoof".
Het slaat misschien nergens op, maar het is zo moeilijk om dat gevoel om te schakelen. Of zelfs te omschrijven. Ik hoop inderdaad dat het met de tijd zal verbeteren. Niet omdat ik Jerai wil vergeten, maar omdat ik ook met de volle 100% van Safir wil genieten.
En inderdaad de band die ik met Jerai had, zal ik met Safir nooit krijgen. Dat kan ook niet, want Jerai was Jerai en Safir is Safir. Ergens besef ik dat ook wel, maar ik mis Jerai gewoon nog vreselijk.
Ik denk ook dat ik de dingen met Jerai ook mooier maken dan dat ze waren soms, ik heb nu het idee dat ze nooit lastig was, altijd braaf etc. maar ik hield altijd een schrift bij en dan lees ik weleens dat ze zich niet liet vangen, eigenwijs was, etc.
Ik besef ook heel goed dat het met Jerai gewoon niet meer verder kon, ik moest er voor haar wel een punt achter zetten, maar ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee. Ze was al zo vaak ziek geweest, werd altijd weer beter, en dan blijkt dat ze toch ongeneeslijk ziek is.
Iedereen iig bedankt voor het lezen.