Ten eerste vind ik het alleen maar goed als mijn vrienden zo toegewijd zijn aan hun sport, familie, dieren oid. Ik begrijp het goed als iemand voor iets boven ons kiest. Je doet het gewoon goed neemt de verantwoordelijkheid voor je dieren en wanneer je tijd hebt ga je naar een feestje oid.

Ik merk dat ook wel op mijn werk en vriendenkring (buiten de paarden) dat ze er moeite mee hebben. Maar door herhaaldelijk voor paarden op de 1 plaats te kiezen hebben ze wel door dat deze dieren niet voor zichzelf kunnen zorgen en wij dat dus moeten doen. Nu na enkele jaren is het begrip zeker op mijn werk zo groot dat ik af en toe als het rustig is naar huis wordt gestuurd om voor de paarden te gaan zorgen. Een gedeelte van mijn familie snapt het nog steeds niet en zal het nooit snappen, kortzichtigheid noem ik dat dan maar zij hebben ook dingen die voor gaan, maar dat is dan anders. De meeste vrienden nodigen ons voor door de weekse dingen nooit uit we kunnen toch nooit, de vriendenkring is hierdoor wel wat dunner geworden.

Maar zeg maar zo dat zijn geen echte vrienden. Echte vrienden hoef je niet aldoor te zien. Ik heb vrienden die ik om de 3 maanden eens zie, bel geregeld enz... dat zijn vrienden want als we elkaar zien, is het alsof we elkaar vorige week hebben gezien. Dat zijn vrienden, altijd leuk om elkaar te zien en bovendien nooit ruzie.

Als jij je er goed bij voelt, wie zijn je vrienden dan omdat te bekritiseren. Het lijkt me dat het leuker is als iemand meegaat omdat hij/zij meewil, dan dat hij/zij gedwongen wordt door vriendenkring en eigenlijk er liever niet is (heb je dan lol).