Lovely schreef:
Maar nu terug naar endurance. Ik denk dat dressuurwerk ook hier het paard kan helpen om goed en gezond te presteren. Door het gymnasticeren bijvoorbeeld kun je het bewegingsstelsel van het paard gezond houden denk ik, waardoor hij de prestaties beter aan kan. Ik denk dus eigenlijk aan het samenvoegen van diverse trainingsaspecten, zoals kracht en lenigheid in de spieren o.a. met dressuurwerk; duurtraining en intervaltraining ook voor het hart en de longen en de stofwisseling in het hele systeem, enzovoort. En zo combineer je dus het werk om het totale paard voor te bereiden. Is dat zo in de endurance?
Dit is voor mij dagelijkse kost. In de eerste klasse's is het niet noodzakelijk om je paard soepel te houden. Het zou eigenlijk wel moeten omdat het paard dan fijner loopt, maar je kunt de rit ook uitrijden met een stijve knol (is ons iig t/m klasse II tot nu toe telkens gelukt).
Het gekke is dat 'we' (allemaal dus eigenlijk ) tot nu toe dat dressuur maar belachelijk vonden, beest wilde niet en je werd er écht gefrustreerd van. Dus hadden we 2x per jaar de fysio erbij (is nog erg weinig al zeg ik het zelf). Zij vond de laatste keer dat het paard gigantisch vooruit gegaan was, en wij merkten niks, nog even stijf en onwillig in de dressuur. Ook legde zij uit dat het heel erg belangrijk is om een soepel paard te hebben, er zijn alleen meer wegen die naar Rome leiden. In ons geval was het makkelijker om het paard met snoepjes in te laten buigen, buikspieroefeningen te doen en eindeloos achteruit te wandelen (zat nl. vooral in de rug vast). Dat hebben we ook gedaan en het resultaat mag er wezen. We hebben nu een paardje dat in de dressuur over zijn rug gaat lopen. Daar hebben we dan ook 3 jaar over gedaan...
Op de langere afstanden is het van levensbelang dat het paard, maar ook de ruiter soepel zijn. Door het rijden verstijf je allebei en dat geeft op het eind vreselijk zwaar werk voor het paard. De laatste kilometers zullen dan alles behalve prettig zijn (Hercules was ook ontzettend stijf en die kregen we niet losser, die heeft dus de laatste kilometers altijd moeten verbijten). Het leuke is nu dat we een wat stijver paard hebben en een heel soepel hengstje. Het hengstje blijft gaan, ongeacht zijn conditie, die vertrekt uit de vetgate en huppelt vrolijk verder. De ander moet echt op gang komen en die hoor je hardop denken: "ok, dan gaan we weer harder". Dat verschil wil overigens niet iedereen erkennen, maar tot mijn vaste overtuiging komt dat doordat de één stijf is en de ander z'n hoef nergens meer voor omdraait (is nog losser dan mijn dressuur KWPNer).
Voor de afwisseling (is goed in de kop) springen we nu ook en tot onze grote verbazing is het sinds dat we regelmatig springen dat ze allemaal fijner te rijden zijn. Ze zullen op die hoogte (80 cm tot 1 m) hun rug wel los moeten laten. Één en dezelfde trainingsmethode is al heel lang achterhaald, je kunt beter een Fartlek-systeem aanhouden. Dat blijkt zowel fysiek als mentaal hele positieve effecten te hebben op zowel ruiter als paard (je rijdt immers heel afwisselend en beleefd elke dag wel een nieuw avontuur). Er gaan nu ook stemmen op die het zgn long slow distance trainen (heel erg veel gebruikt bij endurance) afkeuren omdat je daarmee meer slijtage veroorzaakt dan dat je conditioneel wint. We zullen het zien!