Mijn vader zegt altijd: prestatie is 1 (of 10) % inspiratie en 99 (of 90) % transpiratie. En zo is het met alle sporten ook. Als je er niet voor werkt kom je nergens. Werk je je suf dan kom je verder dan iemand met veel talent. Maar wil je de absolute top bereiken dan moeten zowel ruiter als paard een behoorlijke dosis talent hebben.
Voorbeeldje: tot vorig jaar juni hadden wij een KWPN ruin (v. Candyboy) beetje verpest en behoorlijk brak. Door gigantisch te trainen hebben we 70 km met hem gedaan en vorig jaar wilden we boven de 80 komen. Het was voor hem gigantisch zwaar, die hing half dood in z'n stal na zo'n rit. Hij had z'n grootte ook niet mee. Maar behalve dat was het ook gewoon geen echt sportpaard, ten eerste al flink verpest en er zat ook niet zo veel talent in. Hij had geen winnaarsmentaliteit. Bij hem was elke stap er 1.
Nu hebben we een hengst (arabier) en dat is echt een atleet, een sportpaardje van top tot teen. Echt een winnaar (is ook heel erg verdienstelijk op de renbaan geweest hiervoor). Dressuur, springen, racen, endurance, hij doet het allemaal zonder blikken of blozen. Hij is soepel en heeft een doos talent waar je u tegen zegt. Hij zal niet overal de top halen (zeker niet tegelijkertijd), maar hij heeft zó'n geweldige instelling en hij heeft een gigantisch talent. Hij is werkwillig en het is er echt eentje die met niets minder genoegen neemt dan de eerste plek. Die gaat nog heel ver komen denken wij. Hij is er nog niet, maar we hopen nu eindelijk eens boven de 80 km te komen met onze twee paardjes.
Voltrack heeft minder mentaliteit (is een echte plakker, die gaat het ook afleggen in een eindsprint met de hengst
), maar ook wel talent. Hij is stijver, maar hij is een echte doordouwer, die loopt zich niet zomaar dood, maar als je hem écht nodig hebt, dan doet (of probeert 
) hij alles voor je!Talent bij de ruiter zit hem meer in discipline. Je moet namelijk wel zondagochtend om 9 uur in het zadel zitten en dan flink op stap gaan (vandaag 4 uur getraind, en dat was heavy hoor!). En je moet op maandag met spierpijn wel je paard gaan wandelen. Het is een opoffering tot en met en of ik dat ga redden vraag ik me nog wel even af (eerlijk is eerlijk ben ik wat laks). De paarden kunnen het lichamelijk aan en hebben wel de juiste loop mentaliteit, ze blijven rustig en afwachtend van wat jij aangeeft. Een loper in de zin van: wie het snelste weer thuis is, moet je niet hebben. En de onzen zijn heel netjes en braaf, als ik aangeef dat we harder gaan doen ze het vaak niet (we zijn niet gek), en als ze echt niet gaan dan is het parcours gewoon te zwaar of kan het paard het niet aan. Ik ben dan lichamelijk gewoon niet in staat hem daar doorheen te rijden. Onze arabieren zijn absoluut geen doodlopers, de hengst misschien meer dan Voltrack, maar ook die draait nu helemaal bij! Hij heeft nu een aantal keren flinke ritten gemaakt en hij begrijpt nu wel dat het serieuze koek is. Ervaring bij het paard kan een hele steun zijn en ik ben dan ook heel erg blij dat die van ons helemaal begrijpen dat het wel eens een lange tocht kan gaan worden. Als we ooit die 160er gaan rijden (jaja
) dan moeten ze ook niet gelijk gaan rennen en dollen, liever niet zeg want dan haal je de eerste vetgate nog niet eens! 
) en dan nog 2x per week zo'n 30 km of zware intervaltraining doen en nu merk ik dat het toch echt menens wordt. Je moet er voor kiezen. Als ik nu besluit helemaal niet mee te trainen met de lange ritten rijd ik straks niet mee in de wedstrijden. Kan ik banketstaaf wat ik wil, maar dan ben ik gewoon een simpel ruitertje. Klasse II is best zwaar maar te overzien, klasse III is zonder goede training van zowel ruiter als paard niet te doen. Dat wist ik al wel en ik vond klasse II wel geinig, maar nu is het echt afzien... 
) als ze lekker saampjes door het bos gaan. En dan weet je ook gewoon, die zijn er in de training en als het dan toevallig op een wedstrijd niet goed gaat (Laag Soeren dit jaar), dan moet je als ruiter ook gewoon durven stoppen, schouders ophalen en volgende keer beter.
) tot nu toe dat dressuur maar belachelijk vonden, beest wilde niet en je werd er écht gefrustreerd van. Dus hadden we 2x per jaar de fysio erbij (is nog erg weinig al zeg ik het zelf). Zij vond de laatste keer dat het paard gigantisch vooruit gegaan was, en wij merkten niks, nog even stijf en onwillig in de dressuur. Ook legde zij uit dat het heel erg belangrijk is om een soepel paard te hebben, er zijn alleen meer wegen die naar Rome leiden. In ons geval was het makkelijker om het paard met snoepjes in te laten buigen, buikspieroefeningen te doen en eindeloos achteruit te wandelen (zat nl. vooral in de rug vast). Dat hebben we ook gedaan en het resultaat mag er wezen. We hebben nu een paardje dat in de dressuur over zijn rug gaat lopen. Daar hebben we dan ook 3 jaar over gedaan...