Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 14-07-01 15:04

Geplaatst door de TopicStarter: 14-07-01 15:04

Jaja, 't leven is hard. Daar was ik al achter, maar vandaag kwam ik weer achter een opmerkelijk feit.
Joop ging geweldig, en ik had het super naar mijn zin, alleen was ik zakdoekjes vergeten en moest ik mijn neus snuiten. Anders loopt het slijm in mijn keel en blijft rond mijn huig plakken. De gevolgen laten zich raden. Het ging vandaag eigenlijk wel, tot ik dus keihard moest hoesten en niet wilde stoppen met rijden. Je kunt die 2 dingen niet tegelijk doen, dat merk je dan wel. Goedschiks of kwaadschiks. En ik kwam dus tot de ontdekking dat het over mijn nek gaan eigenlijk een opluchting is.
Tuurlijk heeft t nut, anders zou t niet gebeuren, da's te logica van het leven (ik zal proberen verder geen gore details te geven). Maar ik baal er zo van... Om niks moet ik hoesten ed. Ik heb astma, chronische bronchitis of hoe je het allemaal ook wilt noemen. Maar ik ben toch niet ziek? Zo leef ik al ruim 4 jaar. Gewoon doorstappen, rennen draven en doen. Je krijgt mij niet klein. Ik ben ook niet van plan er iets aan te veranderen, maar t is wel erg opmerkelijk dat ik het allemaal maar neem en dan blijkt dat ik eigenlijk wel degelijk op mensen over kom als een ziek meisje.
En ik heb NERGENS last van, behalve *waslijst*. Daar kan ik allemaal mee leven, ik red me wel. Maar t is wel heel erg vreemd dat ik me niet ziek voel, me niet zo gedraag (ik werk 40 uur per week, dat gaat toch ook?) en wel zo overkom. Ik heb hard gelopen maar dat hou ik niet vol, kleine blessures steken de kop op en die zijn zodanig (pijnlijk vooral, irritant als ik gewoon loop of lig of wat dan ook) dat ik het er niet voor over heb. Zo word ik natuurlijk niet beter, dat snap ik ook wel.
Een jaar geleden zei ik: ik wil kost wat kost 6VWO halen, desnoods met prednison en allerlei andere troep. Ik heb het niet nodig gehad. In November verzuimde ik mijn afspraak met de specialist en ik ben niet meer naar een dokter gegaan. Het vertrouwen in de medische wetenschap is nogal onder nul gezakt ja. Ze horen 10 minuten je verhaal aan en dan heb ik nog geen bronchitis??? Neuh, een beetje ontsteking. Foto laten maken en nog steeds: niets aan het handje. Ondertussen liep ik al kotsend door het leven, en ik zei ook: niets aan het handje. Toch? Want als een dokter, die er voor gestudeerd heeft, t zegt, dan is t toch zo? Ik zit er ook niet zo mee, maar af en toe vraag ik me echt af: waar ben ik in vredesnaam mee bezig? Wanneer loop ik tegen die muur? Wanneer stort ik in? Ik zou t niet weten!
En nu denk ik weer: ik maak een afspraak met een specialist in een ander ziekenhuis en ik vraag hem mij vol te stoppen met prednison, cortisonen etc. Gewoon omdat ik dan zeker weet dat ik me niet meer benauwd voel, en ik door kan gaan (vraag is of het wel zo is, en of het wel iets oplost en niet achter de feiten aanhobbelen is). Maar dat is toch helemaal niet de bedoeling? Ik ben niet overdreven actief, ik doe wat ik doe en ik kom er wel. Maar soms denk ik: is het geen teken dat ik het niet aan kan? En daar tegenover staat mijn wens: Jopie.
Hoe lang kan een mens zo door gaan? 't Is niet gezond nee, dat snap ik ook wel, maar tsja, ik moet (van wie? van mezelf). Ik ben in t afgelopen jaar afgevallen ipv aangekomen. Doordat ik ook nog eens een dieet heb (kippeëi kan ik écht niet verdragen, en koemelk is niet al te best) komt er sowieso al geen gram aan. Dus ik eet toch maar kaas en kwark en ijs en nog meer 'verboden' spul. Je bent jong en je wilt wat, maar soms denk ik echt: waar zijn wij nou helemaal mee bezig? Om vervolgens weer verder te gaan en te kijken wanneer ik nou écht neit meer kan. Eerst was de grens over m'n nek gaan, maar ik vrees dat dat alleen voor de sier was. De echte grens is: tot de dood ons scheid. Ik ga gewoon door.
Denk nu niet dat ik een zielig kindje ben, want zo voel ik me HELEMAAL niet, dat is t m nou juist denk ik. Ik ben niet zo ziek als het lijkt (neej, tuurlijk niet)... En ja, ik red t best...

"Restaureer je kerk / Stuur je kinderen ten oorlog / Lees handen tot je blind bent / Maar red mij niet " - Maarten van Roozendaal

I'm livin' the dream | Interessante dingetjes

**Geplaatst door de TopicStarter:** 15-07-01 20:49

Geplaatst door de TopicStarter: 15-07-01 20:49

waarom moet ik toch altijd lachen en zie ik gelijk die gemene grijns van Roel voor me als ik dit soort dingen lees?
Ik schijn dus echt ziek te zijn, maar ja, ik vind paardrijden idd belangrijker dan in m'n bed liggen. Maar volgens mijn vader moet je óf in je bed liggen, óf de hele dag aan de gang. En dát zit er dus niet echt in. alhoewel, ik hou t wel de hele dag op kantoor uit, en dan rijd ik ook nog savonds..

"Restaureer je kerk / Stuur je kinderen ten oorlog / Lees handen tot je blind bent / Maar red mij niet " - Maarten van Roozendaal

I'm livin' the dream | Interessante dingetjes

**Geplaatst door de TopicStarter:** 15-07-01 20:57

Geplaatst door de TopicStarter: 15-07-01 20:57

jajaja... Maar dit is ook een liedje waarbij ik altijd een beetje een huilgevoel krijg. Supergirls dont cry he, maar toch... *snif*
Ow, ik ga die cd gewoon kopen. Morgen zijn de winkels dicht dus moet ik dinsdag maar gaan... Ik heb ook zo'n zin om te werken, ga zo maar eens douchen en naar bed!

"Restaureer je kerk / Stuur je kinderen ten oorlog / Lees handen tot je blind bent / Maar red mij niet " - Maarten van Roozendaal

I'm livin' the dream | Interessante dingetjes

Bokt.nl

rijden, hoesten nekken...

Wie is er online