Geplaatst jamaica was altijd braaf onder het zadel, weleens een bokje, weleens een beetje steigeren, een beetje drammen, en als ze ergens van schrok, sprong ze 3 meter opzij, en dat was het wel zo'n beetje.
Gister was ik aan het losstappen, mijn bijrijdster mieke stond in de bak, en we waren een beetje aan het kleppen. Ineens in een hoek schrikt jamaica ergens van, en zet het op een lopen!! (heeft ze dus nog nooit gedaan!!!) Het bleef echter niet bij het lopen, maar er kwamen een stel hevige bokken bij (hoge dus! Normaal bokt ze 5 cm van de grond af)
Dit was altijd een moeilijk punt voor mij. Ze deed precies waar ik zo bang van ben, en ik wist dat dit moment ooit zou komen, alleen wanneer was de vraag. Tja, dat was gister dus.
Het eerste wat door me heen schoot: "wat doet ze nou?????"
Ik raakte mijn beugel kwijt, maarja, ik heb 2 jaar voltige gedaan, heb altijd pony's van boertjes verzorgt die geen zadels hadden, dus tja, ik lig er niet zomaar naast. Ik schijt wel 7 kleuren, maar ik knal er niet af.
In plaats van bang te worden en me angstig aan het zadel vast te klemmen gooide ik mijn benen in de strijd. Wil jij galoperen paard??? Prima!
Ondertussen bleef mieke maar op me in praten, achterover, hand laag, zoek je beugel op, en jamaica bleef maar bezig.
Voorheen had ik haar geprobeert tot stilstand te krijgen, om vervolgens met knikkende knieen af te stappen, maar ik was nu gewoon zo pissed!!!
Ik heb haar niet op haar flikker gegeven, althans, niet met de zweep erover heen o.i.d.. In plaats daarvan heb ik haar gruwelijk (voor ons doen
) aan het werk gezet, waar jamaica het niet zo mee eens was, en hier en daar nogeens een bokje gaf.Mieke weet mijn angst, en vroeg of het wel ging. Jawel zei ik nog, dat komt straks wel, als ik ernaast sta, maar tot op heden is de angst nog niet gekomen.
Ik mag mezelf nu toch wel een schouderklopje geven???
