Geplaatst Is het voor een paard leuk om emotioneel verwaarloosd te worden door zijn huidige baasje?
Is het voor een paard fijn om te kampen met ouderdomskwaaltjes als cushing en voortdurende stalbenen?
Ik denk dat op al deze vragen een ontkennend antwoord gegeven kan worden. Bij de vereniging waar ik jaren reed staat een paard dat in dit profiel past. Vroeger is hij mishandeld, maar daarna kwam hij bij een gezin terecht dat wel hart voor hem had. Hij heeft door het trauma geen vriendelijke uitstraling, maar doet geen vlieg kwaad
. Nu is hij oud en staat bij een manege in het noorden. De meisjes die zich zijn baasjes noemen betalen voor zijn stalling, maar zijn er nooit voor hem. Er zijn winters geweest waarin hij amper buiten zijn box kwam. Andere leden van de vereniging zetten hem soms - op aandringen van het bestuur - in de bak, opdat hij nog wat beweging kreeg. Wel zo prettig, want hij heeft stalbenen.
Deze zomer heeft hij lekker buiten kunnen lopen, samen met de andere pony`s van de vereniging. De vrijwilligers van het bestuur hadden een mooie afrastering voor de paarden gemaakt. Omdat het oude paard veel buiten moet zijn vanwege zijn stalbenen (en in mindere mate: omdat hij bijna stikt in zijn dikke, slecht onderhouden cushing-jasje wanneer het nazomert) leek het in de ogen van het bestuur het beste om hem in oktober nog lekker buiten te laten. Zijn baasje was ondertussen nauwelijks bereikbaar voor overleg.
Het bestuur van de vereniging kreeg voortdurend klachten over de slechte staat waarin het dier verkeerde en stuurde verleden maand dan ook een brief naar de eigenaar. Ze zouden graag zien dat ze het paard vaker zou bezoeken en zijn vacht beter zou onderhouden (een paard met cushing heeft door een goedaardige hersentumor extreme aanmaak van haar en heeft het daardoor snel warm).
Een antwoord op de brief heeft de eigenaar niet gegeven, maar zonder enig overleg dacht ze wel te kunnen bevatten wat er aan de hand was: ze werd onrechtvaardig behandeld
En dus werd de krant gebeld. Dat Dagblad van het Noorden niet vies is van éénzijdige riooljournalistiek is algemeen bekend. Dus werd er een voorpagina-artikel geplaatst over het 'zielige, oude paard dat niet bij de vereniging op stal mag, omdat het een slecht visitekaartje is'. Voorzitter, vereniging en klagend meisje werden met naam en toenaam genoemd. Zielig is Huub tot op zekere hoogte zeker. Hij zou zo`n leuke, oude dag kunnen hebben als zijn baasje hem de aandacht zou geven die hij verdient, of een verzorgster voor hem zou zoeken. In plaats van haar tijd te steken in communicatie met mensen die het wèl goed voorhebben met dit paard, of in hemzelf, schopt ze een onnodige rel.
Eens te meer is het paard de dupe. Tragisch.
