Ik ben de laatste tijd veel ziek geweest en daarom staat mijn paardje al een tijd stil, al een behoorlijke tijd.
Als ik me goed voel, kan ik wel rijden, maar dat zijn maar weinige keren, dus heb ik Chriss maar even helemaal op rust gezet.
Ik vind nl dat er nog wel enige regelmaat in moet zitten, dus niet rijden, stil laten staan, rijden, stil laten staan, maar of rijden of stil laten staan.
Nu stond ze dus al een behoorlijke tijd stil en vanavond was ik met haar aan het wandelen.
Toen ik voorbij huis kwam, kwam ik ineens op het idee om erop te gaan zitten.
Ik in mijn gewone kloffie (geen cap ed dus), Chriss had alleen een deken op en een halster om met een touw eraan.
Dus touw even aan beide kanten van het halster vast geknoopt en stoel opgezocht.
Stoel ernaast geparkeerd, ik erop en met goed geluk richting haar gesprongen, ik hing nog aan de ene kant en ze liep weg, steeds sneller, dus dat zou fout gaan, dus heb me er toen maar weer af laten glijden.
Nog een poging, nu had ik beide benen aan een andere kant, oftewel, ik zat.
Eventjes rustig gestapt, daarna zelfs nog eventjes gedraafd.

Zo machtig, ik durfde niet goed, want ze had zo lang stil gestaan en ik ken haar, maar het was gewoon zo machtig, want of ze het wist toen ik wou aandraven, ging ze heel zachtjes.
Geen dribbelen, maar net geen stap, gewoon echt heel zachtjes draven.
Ik was gewoon zo trots, vol vertrouwen in mijn meis.

Halfjaar niks gedaan en dan bedenkt haar bazinnetje dat ze er even op wou, terwijl ze er niks bijzonders voor had (hoofdstel, zadel, cap ed bijvoorbeeld).

Maargoed, zo trots als ik nu ben, blijf er wel knettergek om, om zomaar even te bedenken dat ik erop ga zonder maatregelen te treffen.

Hihi, maar vind het wel zo cooooooooooooool .