Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-02 20:49

Mijn oma gaat heel hard achteruit

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-02 20:49

Vandaag een gesprek met mijn ouders gehad over mijn oma. Ze is 93 jaar en heel erg dement. Ze word binnenkort in een verpleeghuis geplaatst, omdat ze echt niet thuis kan blijven. Mij herkent ze al niet meer. Maar nu zei mijn vader even heel drastisch:'Ik geef haar nog drie of vier maanden, dan is het over, dan is ze dood...'
En dat klinkt lomp, maar het ergste is dat hij waarschijnlijk nog gelijk heeft ook. Mijn oma is een taaie, maar ze gaat echt té snel achteruit.

Even slikken, dit is niet leuk, het is de enige oma die ik echt gekend heb, haar man is twee dagen na mijn geboorte overleden, en mijn opa en oma van mijn vaders kant zijn overleden toen ik een jaar of 5 was, dus dat heb ik ook niet bewust meegekregen.
En ook al kent ze me niet meer, omdat ze zo dement is, het is toch mijn oma!
Ik had liever gehad dat ze gewoon plotseling overleden was, nu zit ik er echt naar uit te kijken, met het idee in mijn achterhoofd van: 'hoelang nog?', en dat is helemaal erg!

**Geplaatst**: 03-11-02 20:54

Geplaatst: 03-11-02 20:54

Kan je je voorstellen hoe alleen je dan bent als je niemand meer kent? Zielig voor haar. Ik vind het ook heel triest voor jullie. Oud worden is nooit leuk. (Maar iedereen wilt het)

**Geplaatst**: 03-11-02 20:56

Geplaatst: 03-11-02 20:56

wow 93 al joh wat een leeftijd!! Het lijkt me verschrikkelijk om je oma zo achteruit te zien gaan... Raar idee dat ze je niet meer herkent, het is en blijft jouw oma. Kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt dat het zo gaat. Eigenlijk takelt ze langzaam af en dat lijkt me ontzettend erg om mee te maken.
Sterkte *knuf*

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-02 20:58

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-02 20:58

Tuurlijk, ik begrijp ook wel dat zij zich rot voelt, ik heb ooit een boek gelezen dat was geschreven vanuit een dement persoon, en wat die mensen doormaken...bah! Maar het is gewoon afschuwelijk om van tevoren te weten dat iemand waar je van houd doodgaat. Ze verdient het ook wel om te sterven, ze heeft zichzelf overleefd, zeg maar, maar ik vraag me af of ze dood wil... Waarschijnlijk denkt ze er niet over na, maar evengoed, ze is een taaie!

**Geplaatst**: 03-11-02 21:21

Geplaatst: 03-11-02 21:21

Mijn tante heeft kanker, ze is nog erg jong, ze is vandaag van de morfine afgehaald, ivm hallucineren en omdat er toch geen hooop meer is. Ze wordt nu in slaap gehouden en het is een kwestie van een week of 2... of morgen.
We weten al 2 jaar dat ze kanker heeft, en al bijna anderhalf jaar dat het niet meer goed zou gaan komen.
Ik vind dat op zich fijn, je leeft ernaar toe. Je hebt de kans om afscheid te nemen (dat heb ik vorige week gedaan, voordat ze begon met hallucineren en toen ze nog enigzins zichzelf was) en je kunt je erop voorbereiden.
Maar het heeft ook nadelen, het speelt de hele tijd in je gedachten, niet op de voorgrond, maar het is er toch, dus ben je minder vrolijk.

Ik wil jou en je familie iig heel erg veel sterkte wensen! Nu heb je misschien ook een beetje de kans om je er nog op voor te bereiden.

Heel erg veel sterkte Kusje

**Geplaatst**: 03-11-02 21:47

Geplaatst: 03-11-02 21:47

jeetjuh, das niet al te best, ik weet hoe je je voelt, ik vond het zelf heel erg dat ik in NL op vacantie was toen mijn oma overleden was, en dan nog erger dat ik niet eens bij de begravenis kon zijn, dat vind ik pas heel erg, maar veel sterkte, en denk eraan, wij zijn hier op bokt voor als je moet praten

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-02 22:32

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-02 22:32

Dank je, Stitch, dat is lief van je!

En jeetje Assie, dat is niet best! Jij ook heel veel sterkte! En inderdaad, je hebt wel gelijk dat je jezelf er op kan voorbereiden, maar het speelt inderdaad ook aldoor in je gedachten, en dat vind ik zo erg!

Niet leuk, zulke dingen...

**Geplaatst**: 03-11-02 22:54

Geplaatst: 03-11-02 22:54

Goh, wat klote! Lijkt me vreselijk als een familielid van je dement wordt. Helaas is het zo dat hoe ouder je wordt hoe groter de kans op dementie is.
Ik hoop dat je oma nog wel kan genieten van dingetjes ook al is ze ze misschien weer snel vergeten.
Ik zou dan de komende maanden nog dingen met haar gaan doen waar zij lol aan beleeft, het hoeft maar heel klein te zijn. Langs te gaan in het verpleeghuis met 2 taartjes ofzo! Dan maak je je oma nog blij en geniet jij nog van je oma.
Veel sterkte!

**Geplaatst**: 03-11-02 23:22

Geplaatst: 03-11-02 23:22

Goh dat lijkt me inderdaad moeilijk. Maar nu ben je wel voorbereid. Ik bedoel hiermee dat het is beter dat je het nu weet dat je vaker nog effe langs gaat dat je haar nog ziet dan dat je haar een hele tijd niet gezien hebt en dan ploteling overleden is. Dat lijkt mij eerlijk gezegd veel erger, dan heb je geen afscheid kunnen nemen. Veel sterkte ook aan je ouders!

**Geplaatst**: 04-11-02 12:25

Geplaatst: 04-11-02 12:25

Mijn oma gaat ook hard achteruit. Ze komt volgende week in een tehuis geplaats samen met haar vriendin op een kamer anders wil ze niet. Die vriendin van haar is nog elke morgen bang dat als ze wakker wordt mijn oma dood naast haar ligt.
Mijn oma van een paar weken geleden jarig en iedereen moest komen omdat het waarschijnlijk toch de laatste verjaardag was.
Moest zelfs al kijken of ik nog wat van haar wou hebben als erfenis zeg maar

**Geplaatst**: 04-11-02 23:19

Geplaatst: 04-11-02 23:19

heel veel sterkte..
ik moest van de week ioook maar eens fscheid gaan nemen van mijn oma van mijn ouders daar gaat het ook zo slecht mee..
ze is 84 ook al een hele leeftijd!!
ze heeft nu zwaardere medicijnen waardoor het nu wel weer wat gaat,
sterkte meis en als je ons nodig hebt!! wij zijn er voor je houd ons op de hoogte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-11-02 23:49

Geplaatst door de TopicStarter : 04-11-02 23:49

Dank jullie wel allemaal, en Marfiek en Sakkia, ook sterkte!

**Geplaatst**: 05-11-02 01:33

Geplaatst: 05-11-02 01:33

Jemig, 93 jaar is wel heel oud, mooie leeftijd. Mijn opa's en oma's zijn er ook niet meer. Mijn oma van vaders kant is vrij plotseling op een nare manier overleden, ze werd plotseling ziek en dat duurde ongeveer een weekje of 2. Mijn opa van vaders kant heb ik nooit gekend. Mijn andere oma is een aantal jaar geleden overleden vanuit een coma, ik ben er nog wel bijgeweest. Mijn opa is niet zo lang geleden overleden, hij was ook al 92 en hij was inmiddels doof en hij kon eigenlijk niks meer zelf en hij vond niks meer leuk. Voor hem was het denk ik niet zo erg om te overlijden. Het was voor ons wel verdrietig, maar tegelijkertijd was het wel duidelijk dat zijn leven wel voorbij was, ik had het hem van harte gegund als hij op een andere manier oud had kunnen worden, niet op deze manier, geisoleerd en alleen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-11-02 01:40

Geplaatst door de TopicStarter : 05-11-02 01:40

Lovely schreef:
ik had het hem van harte gegund als hij op een andere manier oud had kunnen worden, niet op deze manier, geisoleerd en alleen.

Kijk, dat heb ik ook, ik vind het heel erg zoals ze nu is, zo dement. Ze weet zelf niet meer wat ze een uurtje daarvoor gedaan heeft, en als het 's winters om 4 uur donker wordt gaat ze naar bed, zulk soort dingen, dat vind ik zo triest. Volgens mij is ze ontzettend eenzaam, er is immers niemand die haar begrijpt. Daarom heb ik ook wel zoiets van 'ze mag gaan, ze heeft haar tijd gehad, haar leven is gewoon af'.

Maar ja, het is toch je oma, en egoistisch als wij mensen zijn denken we aan ons eigen verdriet, en dat verdriet zal er zeker zijn als ze eenmaal overleden is...

**Geplaatst**: 05-11-02 02:05

Geplaatst: 05-11-02 02:05

We zouden het liefst iedereeen altijd bij ons houden, maar dat gaat nu eenmaal niet. Het is heel moeilijk om je 'voorbeeld' van vroeger nu zo te moeten zien, het beeld is zo anders en het past helemaal niet bij wat we gewend zijn en dat maakt het heel moeilijk; de aftakeling.

**Geplaatst**: 05-11-02 09:43

Geplaatst: 05-11-02 09:43

Verdriet mag toch ook?
Ik persoonlijk was ook heel verdrietig toen mijn oma overleed, maar ik had er wel redelijk vrede mee, ze is toch nog 76 geworden.

Heel veel sterkte komende tijd.

**Geplaatst**: 06-11-02 21:42

Geplaatst: 06-11-02 21:42

Ik zit zo'n beetje in dezelfde situatie , en kan me voorstellen hoe je je voelt...
Mijn oma is van 1911 .
Heeft al 4 keer een beroerte gehad en is dan behoorlijk slecht maar krabbelt er wonderwel weer heel goed bovenop elke keer , afgelopen kerst liep ze weer als een kievit en was helemaal bij , lekker fris & fruitig zeg maar Lachen

Nu gaat het heel slecht met haar , weet van voren niet dat ze van achteren leeft , haalt allerlei personene en dingen door elkaar , kan de WC vaak niet halen ..enz. Ze takelt nu dus langzaam af en heeft ook veel pijn...dit gun je niemand , mijns inziens is haar leven niet meer menswaardig , en ik hoop dat het gauw gebeurt is met haar want dan is ze ervanaf.
Het mensje is op........dit vind ik echt heel erg voor haar ... Scheve mond

**Geplaatst**: 07-11-02 13:04

Geplaatst: 07-11-02 13:04

pniekepnak schreef:
Maar ja, het is toch je oma, en egoistisch als wij mensen zijn denken we aan ons eigen verdriet, en dat verdriet zal er zeker zijn als ze eenmaal overleden is...

Heel juist Pniekepnak, en ik kan je zeggen dat je je op dat verdriet en het gemis straks niet kan voorbereiden. Ook al zie je dit aankomen komt het echte tijdstip toch nog onverwachts. Dementie is vaak voor de familieleden erger dan voor de patient zelf. De moeilijkste tijd heeft je oma waarschijnlijk al achter zich. Dat is de periode dat dementie bij vlagen optreedt. Dan hebben ze nog heldere momenten zeg maar. Die mensen realiseren zich dan wat er met ze gebeurt, dat is vele malen erger dan wanneer je je helemaal niets meer herinnerd. Veel demente ouderen worden weer kind als het ware. Nou daar is toch helemaal niks mis mee? Misschien heeft je oma een gelukkige jeugd gehad die ze nu weer stukje bij beetje herleeft. Neem haar zoals ze nu is. En natuurlijk onwijs veel sterkte voor de komende tijd.

**Geplaatst**: 07-11-02 21:24

Geplaatst: 07-11-02 21:24

Wat sneu voor je.....ik wens je heel veel sterkte....

Ik ben in 10 jaar tijd 1 oma, 2 opa's, 1 tante, 1 overgrootvader en mijn moeder kwijtgeraakt..... (mijn andere oma heb ik nauwelijks gekend...)

Mijn ene opa hebben ze gevonden (76jaar)....
Mijn overgrootvader is 105 jaar geworden, en hebben ze ook gevonden
Mijn andere opa, kwakkelde met zijn gezondheid, zal jullie de details besparen en is in familiekring overleden.(79 jaar)
Zijn vrouw, mijn oma dus, kreeg een beroerte en is in het ziekenhuis overleden met familie...(76 jaar)
Haar dochter, mijn tante, daarvoor al na een gevecht van 6 jaar tegen kanker, ook met naaste familie (38 jaar).
en mijn moeder na een strijd van bijna 13 jaar tegen kanker, begon vorig jaar november erg te kwakkelen.....ziekenhuis in ziekenhuis uit. Ze is 10 juni overleden (53 jaar), compleet (voor mij in iedergeval) onverwachts, ze was wel vaker doodziek geweest, zo ziek dat wij moesten komen en telkens krabbelde ze er weer boven op. Het werd bijna een gezegde van ons, Nu duurt het niet meer lang, ach dat hebben we al zo vaak tegen elkaar gezegd....
Dit was ook zo, de ene dag doodziek en een paar dagen later kwam ze weer op koffievisite....
Ook al zie je het aankomen, de klap komt hard aan....
Je verwacht het, en toch is het onverwachts....
En dan als je het bevat, het gemis....