Volare tijdens een demonstratie
Soms kunnen kinderen in al hun onschuld een briljante vraag stellen, waardoor je met je mond vol tanden staat. Dat overkwam me toen mijn vriendin en ik een demonstratie van onze sport gaven op de Juniordag van Stal Mansour. Na afloop was er een vragenrondje. Het beantwoorden van de vragen ging ons goed af, tot een jong meisje plots vroeg: "Waarom doet u dit eigenlijk?"
Een vraag die al snel negatief kan worden uitgelegd. Probeer iemand bij wat voor activiteit dan ook maar eens te vragen waarom hij dat eigenlijk doet. Er ontstaat al snel een nare sfeer. Zeg maar eens tegen je partner: "Waarom voer je je paard eigenlijk nog?" of "Waarom zit je met deze persoon aan de telefoon?" In dit geval was meteen duidelijk dat het meisje oprecht nieuwsgierig was. Een vol publiek keek toe en verwachtte natuurlijk meteen een antwoord. Er tolde van alles door mijn hoofd. Tja, waarom doe ik dit eigenlijk? Hersenen? Help?! Ik antwoordde het eerste dat me te binnen schoot: "Dat is simpel, omdat ik het leuk vind!" Maar het blijft een goede vraag.
Boogschieten te paard is niet meer wat het was in de eeuwen voor en na Christus (toen de Scythen er grote gebieden in het Midden-Oosten mee veroverden), rond 400 (toen de Hunnen het gebruikten om Europa op stelten te zetten), of rond 1200 (toen Dzjengis Khan er hele continenten mee veroverde). Al zou je een bataljon van duizend perfect getrainde boogschutters te paard opleiden, tegen één tank of een paar militairen met machinegeweer zou dat leger geen kans maken. Het is geen geschikte techniek meer om je macht of invloed mee te vergroten. Voor zelfverdediging is het ook niet briljant. Wie bijvoorbeeld tijdens het stappen in een donker steegje wordt belaagd door ongure figuren, heeft meestal nét zijn ruiterboog en paard niet bij zich. "Even wachten meneer de overvaller, dan haal ik thuis mijn spullen. Als je dan hier nog bent geef ik je van katoen!" Moet een sport echt een direct nut hebben? Neem paardrijden nou. Niet echt de snelste manier om naar je werk of de supermarkt te komen toch? We hebben fietsen, auto's, treinen, bussen enzovoorts. Toch zitten we nog op het paard. Waarom? Omdat we het leuk vinden!
Oude Mongoolse schildering, waarop boogschutters te paard zijn te zien.
Hoe kom je dan bij boogschieten te paard? In mijn geval kwam dat door het inmiddels behoorlijk gedateerde computerspel Mount & Blade. Hierin strijden allerlei verschillende volkeren, die zo uit Game of Thrones zouden kunnen komen, om de wereldheerschappij. Ik had me aangesloten bij de Noormannen en een leger opgebouwd dat onverslaanbaar leek. Ieder nieuw volk dat op mijn pad kwam versloeg ik met steeds dezelfde tactiek. Alle manschappen plaatste ik op een heuveltje. De boogschutters stonden bovenaan en de stoere bebaarde mannen, met enorme bijlen, tien passen daarvoor. Ze wachtten tot de vijandelijke troepen op hen afstormden. De meerderheid werd neergemaaid door de boogschutters. Het restant walsten de bebaarde hakbijlmannen plat. Mijn rijk breidde zich uit totdat ik op de steppe belandde en ik een horde boogschutters te paard tegen kwam. Geen heuvel om me op terug te trekken. Erger nog: deze ruiters stormden niet blind op mij af! In plaats daarvan galoppeerden ze rondjes om mijn troepen heen, terwijl ze die een voor een afslachtten met hun uiterst precies afgeschoten pijlen. Wachten tot iedereen dood was, had geen zin.Ik gaf het bevel om aan te vallen. De woedende baardmannen renden hard achter een rustig dravend paard aan. Een pijnlijk tafereel. Het paard ging net snel genoeg om buiten het bereik van de bijlen te blijven en langzaam genoeg om de ruiter alle gelegenheid te geven de Noormannen kalm een voor een uit te schakelen met zijn boog. Ik zette de computer uit. Mijn eerste gedachte was: Ik ga nu naar mijn paard en dan ga ik dat ook proberen. Wacht, ik heb geen boog. De computer moest weer aan. "Google, waar koop je zo'n boog om vanaf een paard te kunnen schieten?" "Je bedoelt een ruiterboog?" "Eh... ja denk ik? Klinkt goed in ieder geval?"
De volgende dag bezocht ik een Keltisch festival in de buurt, waar toevallig iemand ruiterbogen verkocht. Ik ging terug naar mijn paard, Volare: een draver, waarmee ik toen vooral natural horsemanship had gedaan en een hoop buitenritten had gemaakt. Ik zette een doel in de wei en begon te schieten, terwijl Volare achter me stond. Volare is wel meer gekkigheid van mij gewend en reageerde er niet op. Ook niet toen ik vanaf een verhoging over hem heen schoot. Ook niet wanneer ik hetzelfde deed vanaf zijn rug, in stilstand. Mooi! "Volare, ik heb een filmpje op YouTube gezien van de Hongaar Lajos Kassai die in galop door een baan gaat en ondertussen heel veel pijlen schiet, dus dat gaan wij nu ook doen, oké?"
In stap lukte dat best aardig, dus na een paar keer durfde ik een drafje wel aan. Daar stond ik dan, aan het begin van mijn haastig geknutselde baan. Nu gingen we echt iets legendarisch doen! Volare draafde op een lichte hulp aan. Ik greep naar mijn pijl en... greep mis. Nog eens... ja hebbes! Nu moest ik het nokje van de pijl in de pees klikken... jemig wat hobbelt zo'n paard eigenlijk... En waarom is zo'n nokje zo klein? Waarom stopt Volare nou met draven? Oh, we waren al bij het einde van de baan... Was dat al 90 meter? Mijn legendarische eerste 'run' was niet zo legendarisch als ik had gehoopt. Nog maar een keer, maar nu nokte ik de pijl vóór het aandraven... Het doel kwam eraan, ik mikte... trok aan, en schoot! Mijlenver aan de rechterkant ernaast, maar wat een kick! Als daar een horde Noormannen met bijlen had gelopen had ik er vast eentje geraakt!
Dat waren mijn eerste pasjes en ik herinner me nog goed dat het meteen ontzettend leuk was. De teugels los. Vertrouwen -hopen- dat je paard netjes rechtdoor galoppeert (of draaft). Durven je focus van je paard te halen. Naar achteren richten, terwijl je paard rechtdoor galoppeert. En na een paar pogingen nog raak schieten ook... Een soort ultiem gevoel van vrijheid! Het gevoel dat je faalt komt hier weinig in voor. Alles voelt als een sprong vooruit: Yes! Je raakt het doel! Yes! Het is gelukt in een run twee pijlen af te schieten! Yes! Nu is een van die twee pijlen ook raak! Enzovoorts... Het blijft na 5 jaar nog steeds doorgaan. Je verlichte zit wordt beter. De details in je houding, je techniek verbeteren... heerlijk! Ook een mooie bijkomstigheid: "Het paard doet al het werk", is een dooddoener die je bij deze sport bespaard blijft. Het zette mij ook aan het denken over mijn paard. Hij leek meteen te snappen wat de bedoeling was. "Oh, baan, doel, galop, juist, doen we." Op zich misschien logisch: de niet-boerenknollen zijn eeuwenlang gefokt als oorlogspaard en dan is het handig als ze daarin met de ruiter meedenken en het zelfs leuk vinden om te doen.
Met mijn paard had ik aanvankelijk alleen een meningsverschil over de te volgen strategie. Hij ging nogal graag voor de bonuspunten op snelheid. Terwijl het mij ook handig leek om de gelegenheid te hebben iets van het doel te zien. En er met minder dan Mach 3 langs te gaan. Zo heb ik gelijk een mooi doel bij de africhting. "Volare, de teugels los betekent niet dat je als een cheetah op Red Bull overal op af mag denderen." En na enige tijd de aanvulling: "Volare, de teugels los betekent niet dat je als een cheetah op Red Bull overal op af mag denderen, óók niet als er een pijl in een doel slaat." Zo evolueerden we verder. "Volare, nog een aanvulling: De teugels los betekent niet dat je als een cheetah op Red Bull overal op af mag denderen, óók niet als er een pijl in een doel slaat en óók niet als we op een ander terrein zijn." ...En ook niet als het waait, er andere paarden zijn, er fotografen langs de baan staan, iemand een paraplu uitklapt, etc. Zo boeken we gestaag verbetering.
De volgende keer vertel ik meer over de verschillende stijlen van boogschieten te paard.
Ik vond het al lastig om met beide benen op de grond een pijl af te schieten 
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
