zaterdagochtend, 6u45. wekker loopt af, ik mep erop en tis gedaan. 7u20 alarm! snel snel alles gereed en tegen 5 voor 8 vertrekken. (tot hiertoe niet interessant)

ik haal fanny uit stal, ze slaapt nog half maar is wakker genoeg om me even haar tanden te tonen. ik doe haar halster aan en zet ze buiten aan een ring. ze bokte maar half meer tijdens het opzadelen, lekker fijn.
ik ga naar de piste (zit nog niet op m'n paard), en besluit van haar wat nieuws te leren, aangezien ze toch zo alert en slim is. ik hou met een hand de teugel vast, en wanneer ik mijn voet nadrukkelijk neerzet, en lichtjes mijn rechterarm ophef, doe ik haar stoppen. ik toon het twee keer voor en dan laat ik haar los. ik loop eerst wat, zij mooi aan m'n schouder mee, en doe hetzelfde. ZE STOPT!! ikke echt content. nog 'n paar keer gedaan, het zat er goed in. ik dacht, nou luistert ze echt naar me.

bij het opstijgen gaf ze (is normaal hoor) weer een piep en half steigeren. dus maxim houdt haar even vast en ik stijg rustig op. losstappen en losdraven aan lange teugel en stilaan opnemen. ze reageert goed, beetje heet maar braaf.
na een tijdje draven maakt ze wel een paar keer een stop en draait dan half steigerend om, maar dan draai ik haar rustig maar ferm terug, en ze wéét het. Ze is echt maf, ik hoef maar sterk aan een punt te denken en ze gaat erop af. heb ik nou echt een speciale band?, dacht ik. ik hoop het.

na een klein rondje galop gaan we naar de renbaan. Het is guur, maar het regent niet. na een tijdje gaat ook de wind liggen. eerst een ronde in draf, er waren maar vijf dravers op de baan, dus schoot ze maar vijf keer half weg, ik had haar ondertussen al goed zitten. en redelijk rustig.
teugels maken haar nog zenuwachtiger, dus daar blijf ik zoveel mogelijk vanaf, ook wanneer ze opeens gaat galoperen tegen de kont van Melody aan. die doet toch niks terug. goed, de drafronde overleefd.

dan doen we per twee een galopronde (k schat 1 ronde is ong 1.5 km DENK IK). eerst gingen een paar andere, ik wou samen met de lerares omdat ze dan nog wat raadgevingen kon geven. dan is het aan ons.
bij de eerste twintig meter gaat James (het paard van de lerares) al moeilijk doen. Maar fanny ging nog veel erger. opeens rent ze van de piste (zo'n grote ovaal dus, dus met omtrek 1.5 km), naar het gras aan de binnenkant. ze rent erop en ik kan haar helemaal niet houden. dat ware niet zo erg (op den duur houd je ze toch, en we zitten ver van auto's, ze kan er niet aan) maar wel: ergens in het midden van dat gras'plein' is een piste afgebakent dmv witten koorden ong ter hoogte van 1m. fanny zag die niet en ging er recht op af. ik was doodsbang en probeerde haar naar rechts te trekken en duwen, wat natuurlijk niet ging. vijf meter voor het touw trok ik haar om naar links, waardoor ze met een slidingstop het touw inging, zonder veel erg dus, ze was al veel snelheid kwijt. volgens getuige mijn zus ging ze half op d'r kont zitten. ik besefte nu dat het echt gevaarlijk was, maar vooral dat ik moet doordoen.
ik duwde haar met mijn zit vooral (benen helpen niet zo erg) terug naar de baan en na een paar 'halve steigertjes' ging ze in een handgalop terug. toen begon ze eindelijk te coursen, na 'n 50 meter ging ik in verlichte zit zitten. op bepaalde punten maakte ik me zwaar (na de halve cirkel bocht, dan zou ze te snel zijn, en bij de eendenvijver). de dravers vormden geen probleem meer. ik keek van het verste punt naar het beginpunt en zag stipjes. vond ik wel speciaal. ik kreeg ze goed terug naar het beginpunt, waar de anderen stonden te wachten. James had zo geklierd dat hij niet meer mee was met me. Polka kwam wel mee, dus waren we toch nog met twee.

de rest deed nog, en ik wou ook nog een keer. fanny schoot weg op hetzelfde punt, maar ik had het zo voelen aankomen en kreeg haar echt met mijn zit terug, was heel blij natuurlijk. overigens had ik geen zweep mee, wordt ze nog heter van en ik rijd bijna nooit met zweep dusja. enfin, ik kreeg ze dus terug op de baan en ze galopeerde prachtig, keek naar geen draver, genoot ervan, oortjes zó naar voor, prachtig gewoon, haar manen stonden recht en alles... ik was zo gelukkig aan het zweven.

toen iedereen een tweede keer gedaan had, keerden we terug. in de piste stond fanny wel een beetje heet, maar dat is geen probleem meer. gelukkig zag de lesgeefster van de volgende les dat fanny bezweet was, en dat het zweet was dat niet zo snel opdroogd. dus hoefde fanny de volgende les niet meer mee te rijden, en kon ik ze in alle rust naverzorgen.

volgend probleem: ze douchen. enfin, haar benen afspuiten en singelstreek. (helemaal bemodderd ) ze wou niet in de douche, hoewel ze er de vorige week zonder problemen in ging. de rest vd ponyclub (5 ruiters) en twee mannen die in de buurt waren stonden geamuseerd het schouwspel gade te slaan. maxim, soraya en wendy kwamen me helpen. t was van 2 passen vooruit, 3 achteruit. met veel klopjes en wat hooi hebben we haar na een halfuur toch binnen gekregen. lekker afgespoten, en weer eruit. in het inmiddels al warm schijnende zonnetje wat gedroogd (fanny dan ). ze stond bij momenten zooo prachtig te kijken: haar hoofd in de lucht, oortjes gespitst, haar manen door de wind rechtop, en omdat ze een tuigertypeke is staat die nek echt wel loodrecht omhoog! prachtig gewoon...! dan geborsteld en verzorgd en doen blinken, hoevenvet enzo, en mijn nieuw gekregen manen en staart ontwarrer gebruikt, riekt heerlijk, en het werkt o zo goed.

dan fanneke binnengezet, klopje gegeven en mij maar eens niet kwaad gemaakt toen ze gefrustreerd weer begon te luchtzuigen. ik kan het toch niet helpen

ik vond het fantastisch, hoewel ik niet kan zeggen dat ik niet bang ben geweest, bij momenten. met dat touw kon ze haar nek wel breken. gelukkig is dat niet gebeurd. zoiets had ik niet verwacht, natuurlijk.
nog wat grappigs ws dat maxims pony ook niet wou rennen, en alleen achteruit liep en maxim gaf kleine tikjes met de zweep op z'n kont, en telkens dat zweepje gewoon z'n kont raakte (deed geeneens pijn) bokte hij. telkens opnieuw, steeds tik-bok-tik-bok, maxim wou, terecht, niet doormeppen, hem gewoon in vooruit zetten. de schakelaar blijft onvindbaar.

uiteindelijk ging crasje (de pony) met hulp van een vent die in de buurt was toch vooruit, met een paar stops en terugkeers, maar uiteindelijk toch een hele toer. een succes!!

voila, dit was mijn verslag, proficiat aan allen die de moed gehad hebben het te lezen, en tot een volgende keer