Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-10-02 23:01

Ook wel eens zin om gewoon te stoppen?

Geplaatst: 09-10-02 23:01

Af en toe heb ik zin om helemaal te stopppen met die paarden. Of gewoon weer terug te gaan naar bijrij- en manegepaarden.

Toen Pablo bronchitis had had ik af en toe zin om hem op langdurige vakantie naar een waddeneiland te sturen. Om daar op te knappen met de gezonde zeelucht. En dan als hij een jaar beter zou zijn hem weer eens terug te halen.
Hij heeft vaak wat, net als ik niet meer schrik als hij hoest krijgt hij wel wat anders.

Maar Pablo is niet de enige, zijn buuf staat met een dikke poot op stal, zijn andere buuf had gisteren dikke wangen. En 2 weken geleden is het paard van een vriendin zeer plotseling aan koliek gestorven. En bij het paard van een andere vriendin hou ik mijn hart vast hoe lang het duurt eer dat hij weer wat mankeert.

Echt leuk om een eigen paard te hebben: je maakt je meer zorgen dan je kan genieten. (mijn mam zei vandaag dat paarden soms net als kinderen zijn, dan maak je je ook zo veel zorgen en die hebben ook soms opeens koortsaanvallen of griep, aan kinderen begin ik dus voorlopig ook niet).

Pablo is vast wel met een paar dagen beter en het is vast iets onschuldigs wat de koorts veroorzaakt maar ik ben het goed zat. Als hij hier weer van opknapt, hoe lang duurt het dan weer voor hij wat krijgt.

En toch he, als Pablo er ooit niet meer is komt er weer een ander paard en als ik het geld had zou ik er vandaag nog een paard bij te kopen Lips are sealed

(nooit inruilen want Pablo is mijn nr.1 paard)

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 10-10-02 08:27, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-10-02 23:27

Geplaatst: 09-10-02 23:27

Nee dat gevoel heb ik niet. Al maak ik me wel snel zorgen als Barley iets vreemds doet of heeft. Ik zou voor altijd een paar willen bezitten want het geeft me zoveel vreugde

**Geplaatst**: 09-10-02 23:40

Geplaatst: 09-10-02 23:40

Het geeft inderdaad ook zoveel vreugde maar ik zou die onzekerheid als hij weer wat heeft graag kwijt willen. Elke keer denk ik dat Pablo goed gezond is en dan mankeert hij weer wat. Ik wil gewoon niet dat hij zich rot voelt en ziek is.

**Geplaatst**: 10-10-02 09:08

Geplaatst: 10-10-02 09:08

Ik heb ook regelmatig de neiging om te stoppen met Remy hoor Katrien. Elke keer die hoge kosten, elke keer ernaartoe "moeten" terwijl je bekaf bent van je werk en het huishouden en al die oliebol.

Maar als ik dan bij hem ben en hij hinnikt zo lief als ik kom, en doet dan ook nog eens gigantisch zijn best met rijden dan smel ik toch weer voor m'n monstertje en denk ik er niet meer aan te stoppen.

**Geplaatst**: 10-10-02 09:12

Geplaatst: 10-10-02 09:12

Ik herken het wel hoor Katrien. Ik heb ook best wel vaak blessures en gezondheidsproblemen.
Verleden jaar om deze tijd heb ik echt op het punt gestaan om er helemaal mee te kappen. Volgens mij heb ik daar toen nog een topic over geplaatst.
Maar als je dan weer eenmaal lekker aan het rijden bent en het gaat allemaal weer naar wens, dan ben je dat al snel weer vergeten.

Het is gewoon een verslaving, de paarden, daar kom je niet meer vanaf Haha!

**Geplaatst**: 10-10-02 09:19

Geplaatst: 10-10-02 09:19

Ik heb dat over het algemeen niet, maar dan moet ik erbij zeggen dat Jurga ook nooit iets mankeert. Kan me er echter wel wat bij voorstellen, ik heb ook vaak geen zin om nog te gaan als ik moe ben, maar als ik er eenmaal ben is het weer goed. Ik kan me een leven zonder mijn dames niet meer voorstellen.

**Geplaatst**: 10-10-02 09:25

Geplaatst: 10-10-02 09:25

Ik heb eigenlijk altijd wel zin om te gaan. Ook als ik moe ben. Normaal is het dan een vorm van ontspanning, lekker even tutten. Gelukkig woon ik ook vlakbij stal. kan me voorstellen dat als je een heel eind moet fietsen of een half uur in de auto moet zetten de drempel hoger is.

Ik weet ook van mezelf dat ik toch nooit kan stoppen met paarden maar af en toe heb ik er echt de balen van. Ik had er op gerekend dat we nu wel even van de ziektes verlost zouden zijn maar dat is dus niet zo.

Maar waarschijnlijk kan ik me volgende week niet meer voorstellen dat ik dit item ben begonnen want dan loopt Pablo vast weer al een tierelier!

**Geplaatst**: 10-10-02 09:35

Geplaatst: 10-10-02 09:35

gut, elke keer als ik die totaal vervuilde boxen weer moet uitrieken, en ik in mijn achterhoofd ga zitten rekenen wat het eigenlijk allemaal wel niet kost....dat zijn toch momenten waarop ik eigenlijk wel wil ophouden....
Maar ik doe het nooit...
Elke week een uurtje bij een psychiater zitten is minstens zo duur...

**Geplaatst**: 10-10-02 09:39

Geplaatst: 10-10-02 09:39

Ik herken dat gevoel ook. De mensen die dat niet herkennen zullen vast niet zoveel pech hebben gehad als wij met onze paarden. Hoe vaak ik wel niet huilend van stal ben gekomen, dagen niet heb kunnen eten omdat mijn paard weer eens wat mankeerde. Ik heb al zoveel narigheid met hem meegemaakt dat ik wel eens vergeet dat het ook nog vreugde kan brengen. Op zulke momenten denk ik ook: na hem geen ander. Maar diep van binnen weet ik ook wel dat dat nooit zal lukken. Ik ben zo gek op die beesten, en ze geven mij ook heel veel. In moeilijke tijden probeer ik dat maar voor ogen te houden, een leven zonder mijn bokkie zou maar wat leeg zijn.

**Geplaatst**: 10-10-02 10:00

Geplaatst: 10-10-02 10:00

Ik heb het ook wel eens. Ik koop of een eigen paard, of ik stop.
een eigen paard lijkt mij het einde, alles zelf te zeggen over het paard, maar ik kan het gewoon niet betalen.
Dan stop ik wel denk ik dan, dan zou ik die hele dure skies kunnen kopen, 3 keer per jaar op vaknatie kunnen enz.

**Geplaatst**: 10-10-02 10:23

Geplaatst: 10-10-02 10:23

Gisteren was Toscar echt een etterbak met het rijden, en had ik echt de gedachten van: ik zet hem te koop.
Maar als ik dan afstap, en zie dat lieve koppie...
nee, ik verkoop hem niet! Lovers

Nee, ik zal niet snel met paard(rijden) stoppen!
Je moet niet alleen aan de zorgen denken, maar ook aan alle liefde die je terug krijgt!

**Geplaatst**: 10-10-02 10:38

Geplaatst: 10-10-02 10:38

Ik heb het ook vaak dat gevoel van ik stop ermee maar diep in mijn hart weet ik dat ik hem voor geen prijs kwijt wil Lovers

Iedere keer als hij iets heeft dan zit ik helemaal in zak en as en voel me dagen onrustig. Het is mijn eerste paard en alles wat nu gebeurd met hem is nieuw voor mij. Achteraf kan ik er wel om lachen en stelt het gelukkig niet zoveel voor maar het is zo vermoeiend. Hij heeft mok gehad, prut/ontstoken ogen door de vliegen en heeft net een antibiotica kuur van 10 dagen erop zitten vanwege een verkoudheid en de DA kon zijn longen horen zagen ofzo. Gisteren was ik zo gelukkig dat de DA hem is controleren en na 15 min. te hebben gelongeerd heeft ze naar zijn longen geluisterd en godzijdank was alles in orde en mocht hij zijn influenza enting krijgen. Ik was weer zo happy. Gisteravond naar stal en toen ik zijn hoeven aan het uitkrabben was zag ik dat zijn straal zacht was en een stukje losliet wat ik eraf kon trekken. Normaal heeft Omar brokkelige hoeven dus dit was weer nieuw. Ik weer in de stress natuurlijk en dacht al aan allerlei ernstige ziektes Boos!

Stalgenootje er naar laten kijken en ze moest hard lachen en zei dat hij gewoon weer gekapt moet worden en dat het een beetje nat was onder zijn hoeven Knipoog

Soms heb ik ook dat gevoel van ik "moet'" weer en moet me na mijn werk echt naar stal slepen maar als ik daar eenmaal ben dan ben ik ook niet meer weg te slaan en vind ik het erg fijn om Omar weer te zien en te knuffelen Lovers

. Omar heeft me door een hele moeilijke periode heen geholpen en echt geen therapeut kan hier tegenop. Een paard is denk ik de beste therapie en ontspanning die er is

**Geplaatst**: 10-10-02 10:49

Geplaatst: 10-10-02 10:49

ik zeg het wel regelmatig, maar om ECHT te denken "ik stop" nou nee!
dat zou ik echt niet kunnen.
Denk dat wij ook wel geluk hebben: we hebben onze paarden bij huis, ze kunnen elke dag, de hele dag buiten lopen en op die manier worden ze toch gewoon weerbaarder, zo simpel is het toch wel.
Maar goed, ook onze etterbakjes hebben wel eens wat. En als ik dan meer heb gezien dat ze een klap kregen of zijn gevallen, dan kan ik er nog wel mee leven, maar als ze ineens, op een vage manier iets hebben....
yek, dan lig je echt weer nachten achtereen wakker, akelig.

Maar ja, eerlijk is eerlijk: een leven zonder paarden zou ik niet meer kunnen, ik ben gewoon verslaafd aan ze!

**Geplaatst**: 10-10-02 11:02

Geplaatst: 10-10-02 11:02

Zelfs al zou ik stoppen met de sport, dan nog zou ik een paard hebben. Ik moet nu eenmaal een paard hebben. Het is een ziekte, ik kan er niets aan doen. Maar stoppten met de sport heb ik overigens wel eens overwogen en me dan gewoon beperken tot recreatief rijden.

**Geplaatst**: 10-10-02 11:14

Geplaatst: 10-10-02 11:14

Ik heb met Kaminka heel veel pech en ellende gehad, maar toch heb ik nooit gedacht dat ik er wel mee zou willen stoppen. Dat kwam niet eens bij me op.

Dat wil niet zeggen dat ik het me niet voor kan stellen dat je het even allemaal niet meer op kunt brengen.

Maar uit ondervinding kan ik zeggen dat pechperiodes heel erg lang kunnen duren, maar ook weer over kunnen gaan. Lachen

**Geplaatst**: 10-10-02 11:32

Geplaatst: 10-10-02 11:32

Iedere dag als ik op mijn werk ben, zit ik me al te verheugen om te gaan rijden, er is nooit een dag dat ik geen zin heb. Alleen als een van de paarden niet fijn gaat kan ik daar vreselijk over in zitten, maar na een poosje (paar uur) kan ik het alweer relativeren en ga ik over een oplossing nadenken en heb dan meteen alweer zin om daaraan te gaan werken. Als ze iets hebben, vind ik dat verschrikkelijk, daar kan ik dus wel heel erg lang over inzitten en mezelf gek maken met piekeren.

**Geplaatst**: 10-10-02 11:47

Geplaatst: 10-10-02 11:47

Jura schreef:
Als ze iets hebben, vind ik dat verschrikkelijk, daar kan ik dus wel heel erg lang over inzitten en mezelf gek maken met piekeren.

Gelukkig, ben ik niet de enige. Ik kan daar dus ook ECHT niet tegen he.

**Geplaatst**: 10-10-02 11:53

Geplaatst: 10-10-02 11:53

Desiree"]
[quote="Jura schreef:
Als ze iets hebben, vind ik dat verschrikkelijk, daar kan ik dus wel heel erg lang over inzitten en mezelf gek maken met piekeren.

Gelukkig, ben ik niet de enige. Ik kan daar dus ook ECHT niet tegen he.
[/quote]
Ha ha, wat denk je wat ik nu doe Frusty

. Nog 24,5 uur en dan kan ik bellen voor de uitslag van het bloedonderzoek.

**Geplaatst**: 10-10-02 12:12

Geplaatst: 10-10-02 12:12

Ik leef met je mee. Ik was eerst ook over de zeik toen iones niet goed liep. Dat kwam omdat hij echt geen kraakbeen meer had in zijn knie, en ik dacht aan artrose, was totaal over de zeik. Met een spuit met gewrichtsvloeistof in de kniebanden kunnen we weer vooruit. En trainen, zegt de veearts, niet stil laten staan want hij heeft bespiering nodig. GElukkig maar, iones zou niet gelukkig zijn, niksdoende op een weitje.