Bokt.nl

Citaat:

Ik zat op mijn moeders bed dicht tegen mijn moeder aan en Dave zat aan de andere kant van mijn moeder. Het was even stil en toen hoorde we een harde schreeuw van mijn vader. Er klonk weer een brekend glas... Ik keek mijn moeder aan, ze had ons stevig tegen haar aangedrukt. Toen was het even stil, ik vroeg me af wat er beneden gebeurde. Het bleef nog steeds stil. Opeens klonk er zo een harde, oorverdovende klap gevolgd door een raar geritsel. Dave keek mij met grote ogen aan. Toen klapte de voordeur kijkhard dicht en het was weer stil. Mijn vader kwam een paar seconden later de trap op, toen hij de kamer in kwam zagen we een grote bloed vlek op zijn been. Mijn moeder stond meteen op en omhelsde mijn vader. Ik vroeg wat er was gebeurd, mijn vader antwoorde dat er een man via het keukenraam naar binnen was gekomen en hem bekoggeld had met de limonade glazen. En 1 van de glazen had zijn been geraakt, en er was een scherf in gekomen. Daarom bloede het, en de oorverdovende klap was een geweers schot die mijn vader net kon ontwijken. De kogel was de houten tafel in gegaan. Dave trilde helemaal, mijn vader liepn naar hem toe en zei ' Dave, het komt allemaal goed.' Dave keek mijn vader aan maar zei niks. We liepen toen met zijn allen naar beneden, ik was bang, bang dat er nog iemand beneden was. Dat we weer aangevallen zouden worden. Mijn vader liep voor, daarna ik, achter mij Dave en tot slot mijn moeder, voor het geval er iemand van achter zou komen. Hoewel de kans klein was dat er iemand van boven ons zou aanvallen keek ik toch steeds achter me. Toen we beneden waren keek mijn vader de kamer en de keuken rond. Er was niemand. Het tochte wel erg, het raam van de keuken was kapot. mijn vader haalde een vuilniszak en plakte die voor het kapotte keukenraam. Mijn moeder en Dave stonden naar de kogel te kijken die een heel deel van de tafel versplinterd had. Mijn moeder stond met tranen in haar ogen te kijken. De tafel was een erfstuk van mijn opa, de vader van mijn moeder. Ik voelde aan de kogel, hij was zelfs nog een beetje warm. Dave liep naar de bank en plofte erop neer en keek naar ons. 'Waarom wil hij mij toch zo graag hebben?' vraagte Dave zich hardop af. We keken alle drie naar Dave en zeiden tegelijk 'Geen idee' Ik betrapte mezelf erop dat ik stond te trillen. Ik besloot om ook maar even te gaan zitten. Mijn moeder was bezig met de wond van mijn vader, en daar had ik geen zin in omdat ook nog te zien. Ik kon absoluut niet tegen bloed. Daar had ik echt een hekel aan. Mijn moeder vroeg of we wat te drinken wouden. Ik had wel trek in melk net zo als ongeveer een uur geleden, Dave had trek in thee en mijn moeder ook. Mijn vader had geen dorst. Het begon te onweren, net als in een griezelfilm. Normaal hou ik van onweer, en kijk ik altijd naar de bliksem, maar nu niet. Er liep een rilling over mijn rug. Ik keek naar buiten, naar de weilanden en het bosje. Daar ergens, daar zat de enge man...

Citaat:

Ik wou maar niet meer naar buiten kijken, stel je voor dat ik iets zou zien. Dan was er weer paniek. Maar steeds had ik de drang weer door het raam te kijken. Ik zou nog 1x kijken en dan ophouden met denken aan het raam. Ik keek en daar liep iemand, heel ver weg in de weilanden... Ik zei het, mijn vader liep naar het raam en zag hem ook. Hij pakte een verrekijker om te kijken of het de man was. Hij keek aandachtig en zei ' Ja dat is de boosdoender, maar hij loopt richting het erf van boer Hasper.' Ik vroeg of we boer Hasper niet even moesten bellen, maar mijn vader vond dat onnodig, hij had het tenslotte op ons gemunt. We zaten nog een kwartiertje beneden en gingen toen we naar onze eigen kamers en probeerde te slapen. Ik viel in slaap. Toen om ongeveer half 8 ging de telefoon. Ik scheen de enige te zijn die wakker was want niemand reageerde. Ik rende me bed uit en pakte de telefoon op. Het was boer Haspel. Hij zei ' Hallo Lizze, er is vanacht bij ons ingebroken, en mevrouw Haspel is meegenomen!' Ik hoorde dat hij huilde... 'Ik haal mijn vader' zei ik. Mijn vader was al snel wakker en rende aar de telefoon. Ik hoorde het gesprek vanaf mijn vaders kant. 'Ja, wat erg' en 'We starten een zoekactie met honden' dat soort dingen zei mijn vader. Mijn moeder was ook wakker geworden. Ze stond met een slaperig hoofd bij de keukentafel. Ze besloot thee te zetten. Toen hing mijn vader de telefoon op en zei met een fronsend gezicht dat we een zoekactie hebben naar mevrouw Haspel. Ze is ontvoerd vanacht, ze hoorde geluid beneden en zou even gaan kijken. Ze is niet meer boven gekomen en toen boer Haspel even ging kijken was alles weg, ook mevrouw Haspel. Dus trek jullie kleren aan en maak Dave wakker, we gaan zoeken. Toen Dave wakker was en iedereen aangekleed was verdeelde mijn vader de taken. Ik en Dave moesten langs de huizen om mensen op de hoogte te stellen van de ontvoering van mevrouw Haspel. Mijn vader ging zoeken met de hond van de familie Haspel en de boer zelf. Mijn moeder ging met de buurvrouw advertentie's maken met een foto van mevrouw Haspel. Toen iedereen druk bezig was ging bij ons de telefoon, er klonk een verdraaide stem. ' Alles is goed met mevrouwtje, maar als jullie dat vervelende joch niet snel geven, is het ook afgelopen met dit mevrouwtje... Hahahaha, kom nu naar De Klis, daar wacht ik met dit mevrouwtje op jullie...' Het gesprek werd geeindigt met een bulderend gelach dat erg nep klonk, maar wel eng. We gingen met een hele groep naar De klis. Daar zat mevrouw Haspel vast gebonden echter het gebouw. Toen mijn vader en boer Haspel naar haar toe wouden gaan, sprong de griezel ervoor. Hij had een pistool, en die stond gericht op ons, we mochten niet dichterbij komen...

Citaat:

Mevrouw Haspel keek zo bang. Mijn vader praatte rustig en vriendelijk tegen de man, hij probeerde de man te kalmeren. Ondertussen liep boer Haspel helemaal om het grote gebouw heen om zo achter de man te komen. Het duurde heel erg lang, ik werd ongerust. Net op dat moment verscheen zjin hoofd om de hoek, hij liep naar mevrouw Haspel toe en maakte voorzichtig het touw los waarmee ze zat vastgebonden. Toen ze los was bleef ze even zitten. Mijn vader praatte nog steeds. Boer Haspel telde af 3,2,1, nu en hij sprong achterop de rug van de man. Hij begon te schreeuwen, mijn vader en nog een man uit het dorp pakte de griezel vast, de man uit het dorp, Frank heette hij, pakte het pistool af en gooide het naar mijn moeder. Die pakte het snel op en richte het met een trillende hand op de enge man. Ze zei met een boze stem dat als hij niet op hield met stalken en het stelen van Dave ze hem door zijn hoofd zou schieten. Ik keek naar mijn moeder en dacht ' dat zou ze toch niet menen?' Maar mjin moeder keek heel vast besloten. Mijn vader keek met grote ogen naar mijn moeder, en zei dat ze kalm aan moest doen... 'Niks daarvan, ik ben dit gedoe meer dan spuugzat, nachtelijke vechtpartijen, spionage en enge brieven en telefoontjes. Ik wil dat dit afgelopen is, en als dit de enige manier is dan moet dat maar' zei ze met een ijzige stem. Dave keek naar mij, hij fluisterde 'dat doet e toch niet he?' Ik probeerde zo kalm mogelijk nee te zeggen, maar diep van binnen twijfelde ik. Ik had haar nog nooit zo gezien. Boer Haspel zat ondertussen boven op de rug van de griezelige vent. Zijn handen en benen waren vast gebonden met het touw waarmee mevrouw Haspel een paar minuten geleden nog mee vast zat. Mijn moeder had nog steeds het pistool op de man gericht. Iedereen keek naar mijn moeder, ze keek nog heel even verschrikkelijk gemeen en zei ' Dit doe ik echt, hoor je me' ze ging steeds harder praten,' dus het is aan jouw, of dit is afgelopen of jouw leven is afgelopen!' Ik liep naar mijn moeder toe, en keek haar recht in haar ogen en zei ' Dit wil je niet, je word opgepakt en gaat de cel in. Zo ben je niet dus stop hiermee...' Langzaam liet ze haar handen zakken, toen viel het pistool op de grond en zakte ze zelf ook op de grond... Ze begon te snikken, een paar mensen gingen om haar heen zitten. ' Dit wou ik echt niet, maar ik was zo woest dat ik het als een dreigement zag, maar later begon ik het te menen. Als Liz niet naar me toe was gekomen had ik niet zeker geweten of ik niet zou schieten' zei ze snikkend. Ik ging tegen me moeder zitten en zei dat ze heus niet had geschoten... Iedereen haalde opgelucht adem, de man zat vast, mevrouw Haspel was vrij en mijn moeder het pistool had laten vallen. Langzaam liepen er een paar mensen naar hun huis. Sommige waren op de fiets. Frank had ondertussen de politie gebeld. Een paar minuten later waren ze hier. We gaven het pistool en hadden besloten om maar niks te zeggen van de actie van mijn moeder. De man werd in het busje geladen, hij kreeg geen boeien om maar werd met zijn benen vast gemaakt aan de vloer van de bus. Hij kreeg een schrift met pen om zijn verhaal op te schrijven. Hij schreef dat alleen niet op hij schreef: IK KRIJG JULLIE NOG WEL!!! WACHT MAAR AF.... GEEN POLITIE!!! Even later toen we thuis waren kregen we telefoon van de politie, ze zeiden dat hij voorlopig op vrije voeten was. Dat was iets wat volgens ons niet kon. We wisten nu niet wat er zou gebeuren...