Geplaatst 
Zoals sommige weten hebben we met Micky niet echt heel veel geluk gehad
De oude eigenaar wilde hem op een gegeven moment zelfs terug nemen maar dat vond ik zoiets als "opgeven"en dat wilde ik niet, en ik was gewoon helemaal weg van hem, altijd vrolijk en gillend hinniken als we aankwamen.
Het dier kon ook aan alles niks doen.
Vol goede moed gingen we weer met hem verder en einelijk dan vorige week kon er op hem gereden worden en dat ging hartstikke goed.......helemaal blij want dan kon hij nu "eindelijk ook in het 2 span gaan lopen" daar was hij eigenlijk voor gekocht.
Tot vandaag.........we hebben verloren!!!!!
We gingen naar de paarden omdat ik wilde gaan rijden.
Het land in en de fjorden uit het land gehaalt, "ik vond het al raar dat Mick vooraan bij het hek stond te grazen en eigenlijk geen stap verzette.
Ik naar hem toe en ik vond zijn achterbeen toch wel megadik......*paniek*.
Mijn mannetje erheen en die tilt zijn achterbeentje op........en die bengelde er dus echt bij
We wisten eigenlijk meteen al dat het been gebroken was
DA meteen gebeld en dat heeft 2 uur geduurt voordat die er was.
"Ja het was gebroken" en er was niks meer aan te doen, het zat te hoog en kon dus niet meer gespalkt worden.
De enigste oplossing was om hem in te laten slapen.........
Ik heb zo ontzettend gehuilt op het moment dat de DA dat zei "ik was er al wel van uitgegaan maar toch is het vreslijk om te weten dat het toch echt moet".
Op het moment dat hij de spuit kreeg heb ik hem vast gehouden......het was net of hij het voelde en met dat de spuit bij hem werd ingebracht begon hij al te draaien met zijn ogen *angst*, nou toen kon ik het niet meer houden en heb echt staan snikken.
Mick begon met zijn hoofd te schudden waardoor de spuit er weer uitvloog.....dus moest de DA nog een keer prikken.
Op dat moment viel hij als een blok tegen de vlakte.......janken janken janken.......ben er echt helemaal kapot van
Het duurde een eeuwigheid voordat zijn hartje er mee hield.......maar dat leek voor mijn gevoel alleen zo.
De DA zei dat hij in een diepe coma lag en dat hij van dit alles niks voelde.
Micky ik zal je nooit vergeten, en zal vooral je vrolijke gillende welkoms hinnikje missen *snik*.
Nooit meer
Nooit meer iets van je horen
Nooit meer iets van je zien
niet in dit leven
In het hiernaar maals misschien
In mijn hart blijf ik je dragen
In mijn hart blijf je bestaan
Ja van dat kleine plekje in mijn hart daar
komt niemand meer aan.
Dit gedichtje heb ik van i-net afgehaalt ....ik weet neit of ik het mag gebruiken maar het geven wel mijn gevoelens weer op dit moment.
ik schrok echt zo toen ik je bericht zag! echt heel veel sterkte, weet niet wat ik meer kan zeggen 
