Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-02 16:29

'Paarden kunnen niet tegen je liegen'

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-02 16:29

http://www.gelderlander.nl/CDA/regiopor ... ID=1210597
Gelderlander

Annemiek de Vries, paardenvrouw. Helemaal verkocht. Verrassend genoeg niet aan wedstrijden, maar aan het verzorgen van paarden. In Lunteren geniet ze met volle teugen temidden van een regio vol paarden en pony's.

Ze vindt het niet anders dan heel logisch dat ze van paarden houdt. Niet alleen vanwege haar afkomst; ook omdat ze sinds anderhalf jaar in Lunteren woont. Pal in het centrum. In de Dorpsstraat.

Annemiek de Vries hoeft maar terloops uit het raam van haar appartement te kijken en ze ziet meer dan waarschijnlijk paarden. Toet zij met haar zeer opvallende, blauw gevlamde Smart in de omgeving van het Veluwse plaatsje rond; ze ziet paarden. Bovendien beschikken haar ouders over twee paarden en dat houdt schier automatisch in dat het veelvuldig telefonisch overleg handelt over paarden.

Paarden, het werd haar haast letterlijk met de paplepel ingegeven. Het is dat de nu 24-jarige Annemiek de Vries als baby niet veel huilde. Anders zou ze nooit - zo neemt zij althans voor vast aan - in de kinderwagen in de stallen geparkeerd zijn, terwijl vader en moeder uit rijden gingen. Stel je voor dat de dieren door zo'n huilbaby van streek zouden raken.

Denk nu niet dat in huize De Vries in Den Haag paarden boven alles en iedereen gingen of gaan. Aan dochters andere noden en wensen werd maar al te gretig voldaan. Dus daar mag volgens Annemiek de Vries niemand maar één kwaad woord van zeggen. Feit blijft echter dat de familie De Vries totaal verknocht raakte aan dieren. Met voorsprong verpande het trio hun harten aan paarden. Tegelijkertijd aan honden, golden retrievers met name. Een goede combinatie.

"Je kunt het gerust mijn liefde op het allereerste gezicht noemen", glimlacht de medewerkster customerservice bij een van de grootste bedrijven in diervoeders te Nederland. Het duurde echter wel negen jaar alvorens Annemiek de Vries voor het eerst als amazone op een paard mocht klimmen. "Mijn ouders hebben dat redelijk lang tegen kunnen houden. Ze vonden het kennelijk te gevaarlijk. Ze zeiden steeds dat ik pas mocht gaan paardrijden zodra mijn benen onder de rand van het zadel zouden uitsteken. Tot het moment dat ik niet meer te houden was. Mijn oma snelde mij te hulp en van haar mocht ik gaan rijden. Op een pony in een manege in Den Haag."

Paarden, Annemiek de Vries zou geen dag zonder kunnen. Zodra ze de lucht, de reuk van deze edele dieren kan of beter mag opsnuiven, trekt een siddering van genot door haar lichaam. "Ik zal bij het betreden van een stal nooit nalaten die speciale lucht diep in te halen. Dat vind ik gewoon erg lekker ruiken", lacht de import-Lunterse, die zich nu een doorsnee recreatie-ruiter noemt. Als vroege tiener deed zij wel eens aan wedstrijdjes mee, maar toen Annemiek de Vries door schoolbesognes wat minder tijd kreeg voor haar paardrijlessen, schakelde zij snel over naar het verzorgen van paarden. Een complete openbaring voor de toen nog Haagse scholiere.

"Op mijn vijftiende kreeg ik mijn eerste paard ter verzorging onder mijn hoede. Ik vond dat direct een stuk leuker dan het rijden zelf. Vreemd misschien, maar het liep gewoon zo." De opbloeiende liefde ontwikkelde zich alras tot een relatie voor het leven. "Paarden kunnen niet tegen je liegen, nooit. Het zijn geweldige, vaak unieke beesten. Tijdens het verzorgen van een paard bouw je een heel bijzondere band met het dier op. En hoe meer je met zo'n beest omgaat, hoe meer je hem of haar het vertrouwen geeft dat jij niets kwaads in de zin hebt. Dat jij puur alleen vriendjes wilt zijn. De verhouding wordt steeds inniger. Als je dan de deur van de stal open doet, staat het paard direct vooraan in de box van: hé, dat komt ze weer. Juist met paarden kun je zo'n stevige band ontwikkelen. Als jij iets fout zou doen, rekent een paard jou dat dubbel en dwars aan. Heb je een pestbui, voelt het paard dat onmiddellijk. Snauw je, vergeet het maar. En win je dan uiteindelijk het absolute vertrouwen is dat hartstikke mooi."

Annemiek de Vries mag dan reeds 24 jaar tussen de paarden vertoeven, uitgeleerd raakt zij nooit. "Ik zoek altijd automatisch de meest temperamentvolle paarden op. Op stage in Den Haag bij de bereden brigade zat ik op een echt onstuimig, jong paard. Daar hadden de mensen wel eens schrik van. Maar als je rustig blijft, aait, praat en soms een appeltje geeft, dan beseft zo'n paard dat jij het goed bedoelt. Toen ik daar wegging, liet ik een traantje. Nu nog mis ik dat beest wel eens. Natuurlijk zie ik excessen. Jonge meiden die hun pony met de zweep staan af te rossen. Hartverscheurend. Of paarden die door hun berijders geheel onnodig op het hoofd tussen de oren worden geslagen. Een afschuwelijk gezicht. Ik zeg er ook altijd wat van. Kan ik niet laten."

Vader en moeder De Vries rijden op twee spierwitte viervoeters uit de Camarque, Tamara en Sultan. Oorspronkelijk zo uit het wild overgeheveld uit de Zuidfranse streek; volgens Annemiek de Vries nu zo ongeveer de liefste paarden van héél de wereld. Het echtpaar neemt de dieren zelfs mee naar de camping op de Veluwe voor de jaarlijkse, meestal vele weken durende vakantie. Eerst wordt de caravan neergezet, dan terug naar Den Haag voor de trailer met kostbare inhoud. "Pa en ma rijden western style. Ze noemen dat zelf paardensport voor de luie ruiter. Het zit anders, meer op je kont." Zelf traint Annemiek de Vries in de manege in Ede. Wekelijks. Maar haar grote liefde gaat uit naar de twee paarden plus de twee pony's die ze voor iemand verzorgt. "Ik wil en zal altijd bij paarden betrokken blijven. Stuur mij naar een land waar geen paarden zijn en ik ga ze zo snel mogelijk importeren. De absolute liefde voor paarden zit aan mij vastgeklonken. Onverbrekelijk..."

Deel op Facebook Tweet Foutje gespot? Tip de redactie