En die kleine dondersteen heet Geeske! Ja, met de dag wordt ze brutaler. Er is straks niets meer mee te beginnen. Eerst is ze zo ontzettend schattig en lief, maar het wordt nu al een behoorlijke dondersteen. Veilig het land in om foto's te maken is er al niet meer bij. Dat wordt gewoon té gevaarlijk! Zodra je haar je rug toekeert en bij haar weg wilt lopen, maakt ze van die fijne springende huppeltjes en *floep* gooit zo haar achterhand omhoog. Madam is gek op aandacht en eist die echt compleet op. En Maaike??? Die krijgt de kans niet eens om geaaid te worden... En Geeske??? Die is op dat moment mama al helemaal vergeten.. al loopt mama helemaal aan de andere kant van het land verdrietig te wezen omdat ze van haar dochter geen greintje kans krijgt om aandacht te krijgen.. Ook als ik Maaike wil rijden en ze in de stal zet, krijg ik alleen Maaike niet de stal uit zonder dat Geeske over me heen banjert, dus heb ik hierbij constant hulp nodig. Ik vlug de stal uit en Gea (warren) vlug de deur dicht doen! Nou, zelfs dat lukt momenteel al nauwelijks. Ze springt zo bij je op! En dan de schuttingen van de stal.. die zijn zo hoog dat je er zelf niet fatsoenlijk overheen kunt kijken, maar Geeske? Die springt er bijna overheen! Toch maar hopen dat ze wat rustiger wordt... Dat zal wat beloven als we drie jaar verder zijn....
Maar desondanks.... het is en blijft een scheetje...
Ja, op stal is ze altijd zo gek als een deur als Maaike weg is dat ze zichzelf helemaal openhaalt. Overigens waren de knietjes na het rijden niet meer zilver gekleurd, maar wederom rood. Inmiddels zullen ze wel weer een zilvere kleur hebben..
Ja een schatje hoor, alleen maar willen knuffelen, totdat je inderdaad even door het land gaat lopen, dan gaat ze spelen en hupsen en je aan de kant duwen
Ja een schatje hoor, alleen maar willen knuffelen, totdat je inderdaad even door het land gaat lopen, dan gaat ze spelen en hupsen en je aan de kant duwen