Dus mijn vriendinnen Menda, Mirella en ik op onze paarden richting bos.
Van tevoren in de berm al wat gedraafd, Cerise was heel braaf en niet hyper. Had haar de dag tevoren ook gereden dus alles zou goed gaan.
Denk je dan..
Komen we in het bos aan, het eerste stuk doen we meestal rustig aan, maar het derde lange pad maken we wel eens een galopje.
Dus Menda zegt bij dat pad: zullen we even gaan DRAVEN. Prima toch?
Zij ging voorop, draafde aan, Cerise mocht volgen maar zat meteen al in de galop
Toen ik haar met stem en hulpen terug probeerde te krijgen in draf kreeg ik er nog een jolig bokje bij!
Was wel lachen, dus het volgende lange rechte pad vroeg ik of we maar even een klein stukje konden galopperen: ik gunde het mevrouw Cerise wel, en mijzelf ook...
Cerise was nauwelijks te houden in galop, had de drie buitenritten daarvoor het racen ontdekt, en tja...
Gelukkig kon ik haar nog redelijk terug rijden, maar met moeite.
Bij de vierde keer dat we in galop gingen, waren de paarden nog lang niet moe, want we hadden niet zoveel gedraafd of gekke dingen gedaan.
Die gekke dingen, dat moest nou maar even.
Mijn vriendinnen wilden dus op het heeeele lange pad eerst een rustige galop doen, en daarna gaan racen het laatste stuk.
Ik vond het prima, maar ik zei wel:
zodra jullie voor mij gaan racen, probeer ik Cerise wel in te houden, probeer ik een 'redelijk tempo' aan te houden in de galop, jullie laten de paarden maar gaan.
Ik wilde dus Cerise niet 'laten gaan', want ze is zó enthousiast dan, dat ik bang ben dat ze de benen breekt...
Dus eerst in een rustige galop.
Dat werd dus harder dan 'middengalop'. Jammer, want ik wil Cerise toch echt eens laten zien dat een handgalopje ook in het BOS kan...
Toen lieten de twee voor mij de paarden helemaal gaan, spoorden ze zelfs aan...
Ze schoten weg en Cerise had het niet helemaal in de gaten, dus er zat ineens zo'n 25 meter afstand tussen ons.
Cerise zag dat, en wilde meteen de afstand verkleinen, ze wilde ook hard!
Het was dus een goede oefening: gehoorzaamheid in galop...
Cerise genoot, wilde alleen maar harder, pakte het bit vast en GAAN MET DIE BANAAN!
Ik kon haar echt niet meer houden, maar had ineens de gedachte 'Oh ja, handen laag, diep zitten...'
Dat diep zitten is dus geen optie wanneer je paard drie of vier galoppassen per seconde maakt. Handen laag hielp echter wel wat, en achterover zitten (of liever gezegd stuiteren want het paard gaat verder denderen) hielp ook iets.
Cerise kwam dus iets terug, en hoewel we nog hard gingen, wilde ik dit belonen door 1% minder hard aan die teugels te zitten.
Ophoudingen maken daar was ik allang van terug gekomen, ze wilde gewoon racen.
Het was continue haar inhouden, alleen maar trekken en rukken, waar ik dus eigenlijk totaal niet van houd, maar jah.. ze had dat bit vast en ik kreeg het niet los...
Toen ze dus iets ontspande, en ik ook, maakte ze er gelijk gebruik van om wéér weg te schieten.
Ik moet zeggen dat ik het ook wel heerlijk spannend vond, maar ik heb toen de teugels los gegooid en meteen weer naar mij toe gerukt, en dat hielp: madam ging iets langzamer.
De andere twee paarden waren enkele seconden later in draf gegaan, en daarna in stap, maar ik stuurde Cerise van het pad af (50 meter voor we bij de anderen kwamen) het grasveld in, waar ik haar in galop hield, maar dan dit keer MIJN tempo: rustig.
Dit deed ze goed, ondanks dat ze dolgraag naar de anderen wilde!
Voordat we gingen uitstappen, op de terugweg, kwamen we door een groot grasveld.
Ik liet de andere twee paarden in stap helemaal naar het eind van het veld gaan, terwijl Cerise en ik rondjes reden aan het begin.
Ze mocht dus niet naar de anderen...
Pas toen die een eind verder waren liet ik haar ook die kant op gaan.
Eerst draf, toen in galop, MIJN tempo, en dat deed ze braaf in een handgalopje..
Ik was zo trots op haar!
Ik weet, het is heel moeilijk om, als je in een groepje rijdt, afstand te houden.
Vooral als de anderen wel mogen racen en Cerise niet...
Al met al had Cerise het die dag goed gedaan!
Ze kreeg dan ook lekkere snoepjes toen ze op stal stond, en ik heb uitgebreid haar benen gecontroleerd... die zagen er goed uit.
Ineens hoorde ik een kabaal buiten de stal!!!
Menda stond daar met haar paard die helemaal gek was geworden en zat te hupsen op de stenen:
bleek dat het paard door een grote bij was gestoken!
Menda had de angel zo zien gaan en.. paard over haar toeren!
Dus wij meteen de buitenbak open, paard erin, andere deur dicht gedaan, paard even laten draven want de bij bleef maar in haar buurt zitten!
Uiteindelijk was hij weg en kalmeerde de merrie een beetje... fiew!
Was wel een toestand..
Ik hou dus echt niet van stekende insecten, maar ben schijnbaar niet de enige..
Toen ook nog evende andere twee paarden in de bak laten rollen... die was net gesleept en je zakte er lekker in weg...
Het had weinig gescheeld of Dorine ging er naast liggen.
Natuurlijk was ik veel later thuis dan verwacht:
voor een middagslaapje was geen tijd meer, en omdat we toch nog een 'etensbon' hadden liggen, zijn we lekker uit eten gegaan!
En racen?
Het is heel leuk, maar voorlopig even niet.
Vandaag hoor ik wat voor chemokuren ik krijg, en wanneer ik kan beginnen...
En die chemostoffen in je lijf, daardoor heelt alles langzaam en soms niet goed, conclusie:
Dan kun je maar beter zónder gebroken armen/benen zitten, en DUS wat rustiger aan doen in het bos!
