Bij mij op stal is een gedeelte van de wei omheind met schrikdraad (zeg maar een dik koord, niet zo'n dun touwtje) weliswaar zonder schrik omdat er geen stroom op staat, maar toch.
Nu loopt er in de "kudde" al jaren een hert genaamd Bert (geen grap) en met etenstijd komt hij ook altijd zijn portie halen, inmiddels is ie een jaar of 12 geloof ik, en gewend aan mensen, hij eet ook uit je hand
Bert is bijzonder dol op het schrikdraad(zonder stroom, of scheerlijnen van tenten) aangezien hij, en zijn bij tijd en wijle aanwezige soortgenoten,hun jeukende gewei er heerlijk aan kunnen schuren.
Dit moest een keer fout gaan, en dat deed het dus ook.
Toen ik na het voeren het eerste paard terugbracht naar zijn wei zag ik in de hoek 3 herten staan, inmiddels niet bijzonder meer maar er was toch iets dat mijn aandacht trok. Eerst leek het of er 2 herten aan het vechten waren, maar nadat 2 zich na mij te hebben opgemerkt zich uit de voeten maakte zag ik de 3e verwoede sprongen maken, en ik begreep dat zijn gewei vast zat in de draad. Ik belde,terwijl ik naar stal terugrende mn vader, om onmiddelijk m''n met passend gereedschap te komen om de draad mee door te knippen/snijden wat dan ook. En greep vervolgens het broodmes uit de schuur. Ik dacht dat Bert nog maar net verstrikt was geraakt maar toen ik naar hem terugging zag ik hem levensloos aan de paal hangen. Er was een paal uit de grond getrokken en het touw zat om zijn gewei keel en neus heen. Nadat ik de laatste 2 als eerste had losgesneden zodat hij weer kon ademen begon ik zijn gewei los te zagen, op dat moment was het maar goed dat hij zo verdoofd was anders had ik beslist niet zo boven zn kop op die kluwe touw kunnen inhakken. Eenmaal los lag hij zwaarademend op de grond, zijn gewei was beschadigd waardoor het bloedde maar dat kon niet zo'n kwaad, ik maakte me meer zorgen om zijn kop die gezwollen was, net als zijn tong en tandvlees. Uiteraard de veearts gebeld, en er zou zo snel mogelijk iemand komen, ik geloof dat er inmiddels 6 rondlopen in de praktijk, maar snel zijn ze nooit. M'n vader was inmiddels ook aangekomen met het gereedschap wat nu niet meer nodig was. Ik had Bert in een wat andere postie gelegd zodat hij wat makkelijker zou kunnen ademen, en na zo'n 20 minuten leek het alsof hij een schok kreeg, waarna hij opsprong en er vandoor ging. Ik had hem niet tegen kunnen houden maar maakte me toch wat zorgen aangezien hij ongetwijfeld moeite zou hebben met eten en drinken door z'n dikke kop. Eerst de veearts weer afgebeld, er was net iemand onderweg, of we hem niet konden vangen ofzo. Net te laat dus, en ik geloof niet dat de assistente zelf ooit geprobeerd heeft een hert te vangen.
Afijn eindelijk de rest van de paarden naar buiten gegooid en het hek gerepareerd waarna ik naar huis kon. Inmiddels is Bert alweer 2 x gesignaleerd etend en drinkend dus het gaat gelukkig beter met hem.
Ik moet er niet aan denken dat een van ons hem later had gevonden, of dat het broodmes niet scherp genoeg was om door het ijzerdraad heen te gaan.
Ga nu naar bed, maar zal morgen (oftewel vandaag) je verhaal uitgebreid lezen 
