Sinds 2 weken ben ik weer aan de slag met mijn paardje, nadat hij herstelt was van zijn blessure. Omdat zijn rugspieren behoorlijk slapjes waren heb ik hem eerst maar 2 weken bijgezet gelongeerd. Vandaag zou ik hem de laatste keer longeren om morgen voor het eerst weer te rijden.
Kom ik aan bij de wei, roep hem, maar hij komt niet. Gelijk bekroop mij een unheimisch gevoel, alsof ik al wist dat er iets was. En idd, hij kon niet naar mij toe komen, omdat hij dus weer erg kreupel liep. Ik hem heb niet van de wei gehaald, ben eerst een km naar achteren gerend, het land in om eens een flink potje te janken. Waarom nou? Waarom altijd hij? Ik doe zo mijn best hem gezond te houden, probeer hem zo goed te verzorgen, wat doe ik nou fout?
Het is waarschijnlijk ook weer een kreupelheid wat te genezen is. Gevoelsmatig ben ik daar gelukkig mee, verstandelijk denk ik, misschien zou iets ongeneesbaars wel beter zijn, dan heb je 1 keer die intense klap van het verlies van je paard, maar hoef je niet elke keer opnieuw die ellende mee te maken.
Uit alle paarden die ik ken of gereden heb zijn er zoveel mooier, beter of wat dan ook. Maar die paarden hoef ik niet en hecht ik mij niet aan. Het is juist mijn gewone paardje die iets bij me losmaakt. Waar hebben we dit aan verdiend? Ik háát het leven nu.
Inzicht zonder handeling brengt geen verandering
*zucht*waarom begin ik steeds te laat om tentamens te leren...