Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 17-05-01 09:56

Geplaatst door de TopicStarter: 17-05-01 09:56

Heeft jullie zelfvertrouwen weleens een flinke deuk opgelopen tijdens het rijden of omgaan met je paard of pony en zo ja, hoe kwam het en wat heb je er aan gedaan om het weer te herstellen?? Ben zeer benieuwd!

**Geplaatst:** 17-05-01 10:03

Geplaatst: 17-05-01 10:03

Ja ik rijd al vanaf mijn 7e, dus heb aardig wat jaartjes gereden, en dan krijg je ineens een Fjord in de wei die nauwelijks iets kan. Supereigenwijs en snapte niks van dressuur. Dan voel je je echt ineens een beginneling hoor! Scheve mond

\
Toen ben ik met haar op les gegaan, ook daar voelde ik me vaak een sukkel zo van: 'kom op, je rijdt nu 14 jaar, krijg je dat nieteens voor elkaar??'
Maar ja, niet opgeven natuurlijk, gewoon doorknokken en uiteindelijk zie je toch steeds meer vooruitgang. En dan ben JIJ het die dat voor elkaar gekregen hebt.
En als ik nu terugdenk aan een half jaar geleden is er behoorlijk wat veranderd qua niveau van IJsco. Schijnheilig

**Geplaatst:** 17-05-01 10:17

Geplaatst: 17-05-01 10:17

absoluut.
Ik ben 20, 174 lang, en weeg nog geen 60 kilo.
Mijn pony is een 7 jarige shetland merrie van 99cm.
Hier rij ik op, en kreeg altijd veel commentaar.
Dat het er niet uit ziet, boeit me niet. Maar dat ze je gaan vertellen dat je je eigen beestje mishandeld..... nee.
En als zoveel mensen (leken) het zeggen, ga je aan jezelf twijfelen.
Sinds ik op een nieuwe stal sta heb ik gelukkig geen last meer.

Ook toen ik Honey kocht.
Ze was 3 jaar, en zo groen als gras. Ze wist nog nieteens wat een halster was.
Ik deed haar halster om, en ze begon te hangen, te steigeren, etc..
Op dat moment had ik echt zoiets, waar ben ik aan begonnen?????
Maar ik heb haar nu bijna 4 jaar, en alles is goed gekomen, zelfs boven verwachting

**Geplaatst:** 17-05-01 10:26

Geplaatst: 17-05-01 10:26

Nou, dat kun je wel zeggen, haha! Toen ik Iones kocht, was het eerst waar hij me mee confronteerde dat ik totaal NIET kon rijden! Ik was totaal gedesillusioneerd en teleurgesteld. Meer dan 10 jaar rijden en dan blijkt dat je er nog geen HOL van kan! Dat is erg hoor! Ik heb overwogen om Iones maar weer te verkopen. MAar ik bedacht dat dit was wat ik altijd wilde: een eigen paard! Ik heb doorgezet en ik heb geleerd te rijden. Ik ben er intussen ook achter gekomen dat je nooit, nooit, nooit uitgeleerd raakt.

**Geplaatst:** 17-05-01 10:59

Geplaatst: 17-05-01 10:59

Jazeker! Met het inrijden van Issedy ben ik achterover geslagen toen ze steigerde. Sinds die tijd heb ik op haar altijd schrik gehouden, howel ik er nog veel op gereden heb. Ik durfde haar alleen niet echt aan te pakken en dat wist ze. En begin januari toen Pablo heel lelijk had gesteigerd kwam die schrik weer boven. Ik heb toen een paar weken alleen gereden als mijn instructeur er was en zei wat ik moest doen. Dat is nu gelukkig weer over. Ik heb wel meer begrip gekregen voor mensen die schrik hebben met paard rijden.

**Geplaatst:** 17-05-01 11:27

Geplaatst: 17-05-01 11:27

Lois had zijn jeugd doorgebracht op de staatstoeterijen in Polen en zo dus ruim 3 jaar in 'het wild' gelopen Haha!

. Toen ik hem kocht was hij net zadelmak maar eigenlijk nog een wild paard dat weinig gewend was.
Hij was super werkwillig en protesteerde nooit maar kon van de kleinste dingen helemaal in paniek raken Scheve mond

\ .

Op een dag stond ik voorzichtig te kroelen Lovers

met hem en gaf hem heel voorzichtig een Lovers

zoen

op zijn neus. Lois schoot naar achteren de stal in en zat op zijn kont in een hoekje van de stal tegen de muur geplakt te rillen als een rietje.
Toen zag ik het eventjes niet meer zitten, ik was ervan overtuigd dat ik alle gevoel voor paarden miste Huilen

.

Vertrouwen in mijn paard heb ik altijd gehad alleen niet altijd in mezelf Haha!

**Geplaatst:** 17-05-01 11:43

Geplaatst: 17-05-01 11:43

Ik heb regelmatig het gevoel gehad "waar ben ik in hemelsnaam mee bezig". Bij de ponies was ik in het begin niet zo'n held op concours, en bij de paarden vond ik springen een stuk minder leuk nadat ik een paar keer flink over de kop ben gegaan.
Toen ik net met Nescio bezig was heb ik enorm aan mezelf, maar toch ook wel aan m'n paard getwijfeld. Ik had het ontzettend moeilijk met m, en wilde er eigenlijk mee ophouden maar iedereeen om mij heen was helemaal lyrisch van dat paard en toen heb ik toch maar doorgezet. (leuk detail: Nescio betekent "ik weet het niet") Nog steeds heb ik wel eens het gevoel dat hij gewoon te gecompliceerd is om door mij gereden te worden, en zit ik met het zweet in m'n handen op z'n rug. Maar als ik hem dan ook aan het lopen krijg zoals hij kàn gaan, is de beloning ook extra groot.

**Geplaatst:** 17-05-01 13:07

Geplaatst: 17-05-01 13:07

Ja, een heeeele grote opdonder in mijn vertrouwen in Isolda heb ik een paar jaar geleden gehad. We zijn op hol geslagen met de wagen, er was geen houden meer aan. Dwars door het dorp, de "grote" weg opwaar god zij gedankt net geen auto aankwam. Daar hebben we nog een heel stuk op volle snelheid gegallopeerd al schoppende tegen de achterkant van de wagen.
Op een gegeven moment was ze leeg en is ze in elkaar gestort op de weg. Op het moment was ik vrij cool, maar later was ik toch wel wat bang.
Deze ervaring en nog wat kleine "kar-akkefietjes" hebben mijn vetrouwen helemaal de grond in geboord. Met langzaamaan weer proberen en veel aanmoediging van mijn vaders kant zijn we er weer tegen aan gegegaan. Isolda kan af en toe nog in de stress schieten en zal nooit helemaal betrouwbaar zijn voor de wagen. Maar mijn vetrouwen in haar is schijnbaar groter dan wat ook en hebben we afgelopen jaar weer een marathon gereden!

http://www.amelandfoto.nl

**Geplaatst:** 17-05-01 14:58

Geplaatst: 17-05-01 14:58

oh ja zeker...
Het is niet te tellen hoeveel mensen me gezegt heb dat ik een ECHTE pony moet kopen als ze me met Pinky over straat zien sjouwen.
Dat komt hard aan hoor, als het je grootste trots is.
En dan nog niet eens over het rijden gesproken... Als ik op marjon (welsh merrie, 1.18) rijd krijg ik nogmeer commentaar. Het ziet er niet uit, het is zielig, ik kan niet rijden, marjon is maar een klein geval waar je nix aan hebt, en bla bla bla.
Zelfs zo erg dat er een vrouw naar de eigenaar van Marjon is gegaan en tegen hem heeft gezegt dat het belachelijk is dat hij ons nog op Marjon ging rijden. Door die #$^% is hij dat gaan geloven! Pas na eentijd (khad hier op bokt gevraagd of dat wel of niet kon) toen ik hem liet zien dat het makkelijk kon, mochten we weer op Marjon rijden...
Maar ja, ik trek me er nix meer van aan! Ik voel me nix minder met mijn kleintje(s) dan ankie met bonfire! Echt niet! zolang mijn pony's en ik het fijn hebben kunnen ze zeggen wat ze willen!

Groetjes Kim

Trotse mama van dochters Svenna & Loys
Voorlopig paardloos!

**Geplaatst:** 17-05-01 16:43

Geplaatst: 17-05-01 16:43

Zeker weten! In de eerste herfst dat ik Milena had. Ik had haar net onder het zadel, en stond net op een stal waar me wat minder vaak verteld werd dat ik gek was omdat ik een Fjord had gekocht en niet een echt, leuk paard.
Toen is ze wel zo vreselijk met me aan de kletter gegaan, en ben ik in het hek gestort. Toevallig had ze net een paar weken daarvoor ook al eens zelf op haar bek in de bak gelegen, omdat ze zo hoog steigerde dat ze achterover klapte...

Toen ben ik echt wekenlang elke dag met buikpijn naar m'n eigen paardje gegaan, en verzon ik elke keer weer een goede reden om niet te hoeven rijden. Maar elke keer verplichtte ik mezelf toch weer om er een zadel op te gooien en door te zetten. Ik ben toen ook van instructeur veranderd, en toen ging het langzaamaan weer beter. *LOL*

Sonja

**Geplaatst door de TopicStarter:** 17-05-01 18:16

Geplaatst door de TopicStarter: 17-05-01 18:16

Bedankt alvast voor jullie reacties, zelf heb ik het een en ander meegemaakt, vooral met mijn eerste pony en daardoor heb heel wat vertrouwen verloren.
Het gekke is dat het daarna ook nooit meer 100 % goed gekomen is, ik had na hem een heel lieve fjord gekocht en daarmee heb ik echt genoten, ze was heel cool en braaf , maar het blijft natuurlijk wel een paard dat toch af en toe ergens van schrikt.
Als dat gebeurde dan was ik voor mijn gevoel weer terug bij af terwijl mijn paardje het zo weer vergeten was.
Helaas kreeg dit superpaardje een ernstige afwijking in haar hoefbeenderen en moest ik haar na een jaar laten afmaken, ze struikelde zo erg dat met mij tegen de grond ging en dus was het ronduit gevaarlijk om er nog op te rijden.
Ik heb nu weer een pony, een echte brave maar wel een hittepetit, die dus ook regelmatig wat zijsprongetjes maakt in het bos, gelukkig blijft het daarbij en gaat verder alles goed, maar af en toe komt er bij mij toch weer wat onrust boven, gelukkig gaat het steeds beter hoor maar helemaal kwijt raak ik dat toch nooit meer.

**Geplaatst:** 17-05-01 18:20

Geplaatst: 17-05-01 18:20

Ik ben ook best wel eens onzeker geweest over Beau. Natuurljk kreeg ik ook van iedereen te horen dat ik een grotere pony moest nemen. Als Beau nou een makkelijke pony was was het anders geweest maar toen ik hem net had was het echt een ramp. Als ik met hem wandelde liep hij altijd hard voor mij uit, beet, steigerde en was gewoon echt niet lief. Daar zit je dan met je eerste eigen pony en 2 jaar rijervaring. Op een gegeven moment zag ik er echt tegenop naar hem toe te gaan maar ik had toch zoiets van: kom op! als je nu niet gaat. ga je morgen ook niet en daarna ook niet en kan je hem net zo goed verkopen en hoe lang zal het duren voor je weer een eigen pony hebt? Ik ben dus gewoon gegaan en heb doorgezet.
Rijden vond ik eerst ook wel eng maar met wat hulp heb ik het toch geprobeerd. Voor Beau wilde ik niet bang zijn en met hem heb ik op heel veel vlakken mijn angst overwonnen. Bijvoorbeeld als hij er vandoor ging, ging ik daarna niet nog bang naa huis stappen maar hetzelfde stuk nog een galopperen om er niet bang voor te worden. Met de Shetlanderraces reageerde Beau echt heel heftig op de andete Shetten en wilde hij alleen maar voorop lopen. Eerst zat ik me dan telkens af te vragen hoe ik hem stoppen kon maar later had ik ook zoiets van: harder, ik wil die pony ook inhalen! wat ook leuker was voor Beau.
Inmiddels is Beau een (vind ik zelf) heel leuk Shetje geworden. Hij bijt weinig meer, loopt braaf met je mee aan de hand, hoeft op een buitenrit met een andere pony niet steeds meer voorop te lopen en rijdt gewoon heel fijn.
Kortom: ik ben reuze blij dat ik het niet opgegeven heb en dat Beau door alle energie die ik in hem stak een leuke pony geworden is! Lachen

**Geplaatst:** 17-05-01 18:27

Geplaatst: 17-05-01 18:27

He Tess, ik denk dat zoiets ook nooit weer helemaal terug komt. Bij mij is het niet helemaal teruggekomen. Het gaat weliswaar heel goed, daar niet van. Maar als ze eens niet luisterd ofzo dan flitst alles weer door mijn hoofd.
En ik denk dat het ergens ook best goed is dat je er over na blijft denken, dat maakt je misschien alerter en voorzichtiger. Dat is bij mij in ieder geval wel gebeurt. Ik let nu extra op en zal Isolda haar leidsels NOOIT in iemands anders handen leggen. Veel te gevaarlijk! Ik ben er gewoon veel voorzichtiger door geworden en let bij iedere pas die ze zet op.

http://www.amelandfoto.nl

**Geplaatst:** 17-05-01 19:46

Geplaatst: 17-05-01 19:46

ik heb door Iwaldo eigenlijk alleen maar meer vertrouwen in paarden en mezelf gekregen. Wal is zo'n super eerlijk, goed paard. Voorheen was ik echt best wel bang; ben namelijk eens op een paard gezet die ik niet aankon; toen moest ik maar 'gewoon de hele les blijven stappen' nou uiteindelijk was ik de enige die galopeerde, en hard ook. Toen dus gevallen en het vertrouwen kwijt. Sinds ik op deze stal rijd en werk heb ik gemerkt dat er ook eerlijke paarden zijn, en dat het toch vaak ligt aan de opvoeding/africhting hoe de paarden zijn. Ik ben hardstikke blij met Wallie Lovers

**Geplaatst:** 17-05-01 20:54

Geplaatst: 17-05-01 20:54

jep Regelmatig kreeg ik met de moeder van mijn paard opmerkingen dat ik maar moest gaan ploegen.
Met dit paard is het wel minder want het is meer een show bal maarja het is nou eenmaal een zwaarpaard en als het dan niet echt naar mijn zin wil heb ikzoiets ik kap er mee...

Ik reed al ruim 10 jaar en ik reed heel goed mocht op allerlei paarden rijden totdat ik m'n huidige instructeur tegen kwam zagen bleek helemaal niet goed te zijn en dat in de krul trekken was niet mooi...
alles wat ik ooit had geleerd moest ik afleren en wat is afleren moeilijk!!!!!!!!!!!!!!
dingen die ik nooit heb gedaan leer ik makkelijk aan maar als ik wat anders moet doen... ik heb regelmatig jankend op het paard gezeten terwijl mijn instructeur door bleef denderen bij elke pas die het paard zette scheeuwde hij alle hulpen door Ik mocht niet meer nadenken want dat verviel ik in een oude fout het enige wat ik deed was janken en luisteren en dan doen wat hij zei.
maar het is de enige manier geweest om mij echt aan het rijden te krijgen en mij niet meer te laten hobbelen en ooh men zo goed als ik me toen voelde zo onzeker ben ik nu elke keer weer ondanks dat ik nog nooit zo ver ben gekomen nog nooit zo fijn heb gereden en nog nooit zo goed gevoel heb gehad blijft er een stemmetje knagen.
Mijn instructeur heeft me tot de grond toe afgefikt.
En dat had ik nodig als hij het op een nette manier had gedaan weet ik van mezelf dat ik steeds oude fouten er terug in liet sluipen.
en had ik op elke opmerking gereageerd met jaaaaaha ik probeer het toch?
maar men wat is het geweldig om al bijna 5 jaar zonder rug en nekpijn van je paard af te komen en het komt zelden voor dat ik een blaar heb van de teugels.
en spierpijn in m'n armen van het trekken... geen last meer van...

http://www.kimtelgen.nl
Cranio sacraal therapeut en instructrice

**Geplaatst:** 17-05-01 21:03

Geplaatst: 17-05-01 21:03

jazeker!ik de 14 jaar dat ik nu rijd en met paarden bezig ben vaak zat.
ik herken mijzelf erg in het verhaal van jippie,soms had ik van die dagen dat ik dacht dat ik niets goed deed met paarden en totaal alle gevoel mistte.en regelmatig heb ik een dag dat ik bij mezelf denk.tjee ik weet echt nog helemaal NIETS,ik dacht dat ik al veel geleerd had maar wat weet ik nou eigenlijk?
en toen ik op mijn 13de met een pony die zo hoog steigerde dat we achterover klapten.........toen had ik echt even helemaal geen vertrouwen meer.

zoals jippie al zei,ik heb altijd wel vertrouwen in de paarden gehad,maar niet in mezelf........

en nog komt dat gevoel weleens voor.

**Geplaatst:** 18-05-01 00:20

Geplaatst: 18-05-01 00:20

Citaat:
Op 2001-05-17 20:54, schreef Nimber:
jep Regelmatig kreeg ik met de moeder van

alles wat ik ooit had geleerd moest ik afleren en wat is afleren moeilijk!!!!!!!!!!!!!!
(...)
en ooh men zo goed als ik me toen voelde zo onzeker ben ik nu elke keer weer ondanks dat ik nog nooit zo ver ben gekomen nog nooit zo fijn heb gereden en nog nooit zo goed gevoel heb gehad blijft er een stemmetje knagen.
Mijn instructeur heeft me tot de grond toe afgefikt.
En dat had ik nodig als hij het op een nette manier had gedaan weet ik van mezelf dat ik steeds oude fouten er terug in liet sluipen.
en had ik op elke opmerking gereageerd met jaaaaaha ik probeer het toch?

Sorry, als ik je verhaal door je zo te citeren uit z'n verband ruk moet je het even zeggen. (en ik had eerst per ongeluk op "edit" gedrukt maar niet op OK dus ik denk dat je verhaal dat wel overleeft heeft)

Ik heb jarenlang bij een instructeur gereden die echt kon schelden en tieren als het nodig was. Hij bedoelde dat absoluut niet persoonlijk, het was gewoon zijn manier van lesgeven en het werkte ook absoluut.
Op een gegeven moment liep ik helemaal vast en ging ik trainen bij een instructrice die me ineens complimenten gaf. Wat was dat gááf! Dat heeft me zo'n kick gegeven dat ik ineens met sprongen vooruit ging. Mijn oude instructeur had er een heel goede basis "ingeslagen" maar ik blokkeerde soms zo dat dat er helemaal niet uit kwam. Ik bleek veel meer te kunnen dan ik altijd dacht.

Bij mijn huidige trainer heb ik in een compleet nieuw systeem moeten leren rijden. Ik doe soms dingen die regelrecht ingaan tegen wat ik jaren heb moeten doen. Mattias heeft nog nooit zelfs maar zijn stem verheft, hij legt het rustig nog een keer uit. Regelmatig laat hij me een beetje knoeien om me daarna te laten merken hoe het beter werkt. Ik vind dit zelf een veel prettiger methode, want het geeft je (mij in elk geval) veel meer vertrouwen. Ik heb nooit meer het gevoel dat ik iets niet kan of nooit zal leren. Het is ook niet zo dat er iemand in de baan staat te schreeuwen wat ik wel en niet moet doen, maar meer of er iemand achterop meerijdt die af en toe even zegt: dit kun je beter zus of zo doen, kijk maar. En dat blijkt dan altijd te werken. Als ik thuis rijd, praat hij in m'n hoofd dan ook rustig door, en kan ik narijden wat ik op les gedaan heb. Vroeger had ik dat veel minder, dan ging m'n paard geweldig, maar hoe had ik dat nou ook weer precies voor elkaar gekregen?

Les krijgen en geven is heel persoonlijk. Ik val hier ook niet je instructeur mee aan of zo. Wat ik er mee aan wil zeggen is dat je trainer een ontzettend grote invloed op je zelfvertrouwen heeft, en een goede trainer kan ook inschatten wat voor jou het beste is, en hoe hij/zij je het beste aan het presteren kan krijgen. Je verandert zelf natuurlijk ook, dat speelt ook zeker een grote rol. Maar ik zou het niet meer uithouden bij iemand die me "tot de grond affikt" nu ik weet hoe het anders kan.

**Geplaatst:** 18-05-01 15:47

Geplaatst: 18-05-01 15:47

Ja en zelfs een ferme deuk.
Toen ik leerde rijden, nu zo'n 5 jaar geleden ben ik de eerste keer dat ik moest galopperen eraf gevallen op de omheining van de piste. Heb me toen vreselijk pijn gedaan. Durfde zelfs lange tijd niet meer galopperen maar ik moest van m'n instrutrice. Ik ben uiteindelijk van manege veranderd en mijn huidige instructrice heeft mijn zelfvertrouwen terug helemaal op peil gekregen!! Ben ik haar heel dankbaar voor!!!!!

**Geplaatst:** 18-05-01 16:34

Geplaatst: 18-05-01 16:34

Ook ik heb een deuk gekregen.
Ik reed al heel wat jaartjes en eigenlijk altijd op een beteje slome paardjes, dus al snel leer je een kind van 5 dan aan: niet lopen=tik op een gegeven moment ging ik op een andere manege rijden en ja als je niet anders weet he... alleen was dat paard een beetje heel erg bang voor de zweep, hij ging maar door met rennen en ik dapper dat zweepje vasthouden waar ie alleen maar banger van werdt en dus doorliep, na, voor mijn gevoel, uren stopte ze nadat ik het zeepje had laten vallen. Daarna heb ik 2.5 jaar nier gereden. Ik heb weer op verschillende maneges gereden maar echt met vertrouwen zat ik er niet op. Ik ga nu een shetje kopen en na een half jaar heb ik vertrouwen in haar, vind het niet erg als ze steigert als ik ernaast loop (ik rijd niet of bijna nooit) ik ben er met crossen (vind ze geweldig, heel ff erop beentjes aandrukken en ze gaaaaaaaaaat nu 2x afgedonderd de eerste keer viel het mee en de tweede keer heb ik 2 dagen hoofdpijn gehad maar ze is en blijft een superpaardje. Op veel maneges hebben ze me beloofd me weer vetrouwen in paarden te laten krijgen maar na 2 lessen liep ik al met trillende knieën omdat ik op een, in mijn ogen, eng paard moest en met Polly is het eindelijk gelukt.
Maar echt rijden, nee soms op de fjord van een vriendin maar niet meer op maneges...
Renee

**Geplaatst:** 18-05-01 16:48

Geplaatst: 18-05-01 16:48

Zep>
neeh zo voel ik het helemaal niet mijn instructeur prijst me de hemel in als ik iets goed doe hoor maar kan flink bulderen als ik dus terug val in m'n slechte gewoonte gelukkig maar anders had ik het nooit afgeleerd.
Het fijne is als ik wat fout doe doordat ik dus pissig wordt omdat het niet wil of omdat ik niet op let dan is ie woest maar doe ik iest 1000 X fout omadt ik het niet snap of het niet wil dan blijft ie zo geduldig herhaalen geweldig.
Ik ben dus echt super dol op m'n instructeur.
Mijn zelfvertrouwen heeft vooral zo'n deuk gehad doordat ik zo verkeerd heb leren rijden doordat ik een blind vertrouwen heb gehad in iemand die er de ballen vanaf wist.
Dat napraten ken ik ook heel goed dat heb ik nu nog.maar ik heb dus buiten mijn lessen al heel gauw zoiets van ohshit het wil niet en wat nu oplossen zoals vroeger of? hoe moet ik dit nou aanpakken daardoor heb ik nu nog weinig zelfvertrouwen.

http://www.kimtelgen.nl
Cranio sacraal therapeut en instructrice

**Geplaatst:** 18-05-01 17:17

Geplaatst: 18-05-01 17:17

Ik val je ook absoluut niet aan of zo, ieder het zijne, dat kwam hoop ik ook in mijn verhaal naar voren. T was even om het verschil te demonstreren en aante geven hoe dingen op verschillende mensen anders inwerken. Rij ze!

**Geplaatst:** 19-05-01 13:28

Geplaatst: 19-05-01 13:28

Hmm. Ik denk dat er bij iedereen weleens wat gebeurt, kleine en grote dingen, waardoor je gewoon voorzichtiger wordt.
Qua rijden hoor ik hier en weet ik dat een instructeur veel invloed heeft op het vertrouwen. Da;s bij mij ook zo. Ik heb nu een instructrice die me inmiddels goed kent en dus ook weet dat ik het soms nodig heb dat ze boos wordt, dan ga ik er pas echt aan rijden, maar ook vaak bevestigd moet worden in dingen die goed gaan....anders raak ik echt gefrusteerd.

Es könnte alles so einfach sein
Ist es aber nicht
~Die fantastischen Vier~

**Geplaatst:** 19-05-01 21:47

Geplaatst: 19-05-01 21:47

ik ben heel hard van een bijrijdpaard van mij afgevallen boven op de stenen. Dat is nu ongeveer een maand geleden gebeurt. Ik heb 2 weken met gekneusde bekken/heup gelopen.Elke keer als dat paard voorbij kwam liep ik een bochtje verderom. Ik was echt bang voor hem geworden. Toen ik weer mocht rijden op mijn eigen pony merkte ik dat ik helemaal niet bang was geworden voor hem, omdat ik hem vertrouw. Vrijdag was het paard waar ik vanaf ben gevallen in de bak en ik mocht er even op van het meisje. Ze hield hem vast met opstijgen, omdat ik er toen vanaf gegooit ben. Rustig gestapt op een volte ,toen gedraafd op een volte. IK ben voor mezelf met hem aan het werk gegaan, wijken enzow. De hele tijd dat ik erop zat voelde ik mijn hart tekeer gaan als een bezetene, en ik was echt bang om weer op hem te zitten. Maar het was voor mij wel een stap verder.Volgende keer kijk ik er hoop ik anders tegen aan, maar ik weet wel dat ik nooit meer op dat paard ga rijden als ik alleen ben...

Groetjes Ymke

Where Life begins and Love never ends

6-5-2015 papa en mama geworden van Hanne

**Geplaatst:** 19-05-01 21:57

Geplaatst: 19-05-01 21:57

bij mij heeft het zovaak een deuk opgelevert. Ik denk dat ze niet eens meer op 1 hand te tellen zijn. Ik ben zovaak in een put geraakt, omdat 'die knol' niet vooruit en achteruit wou.

vorig zomer was het helemaal een ramp. Hickory was zwaar hengstig. Ze heeft daar altijd erg veel last van ook onder het rijden. Ze doet alles om er onderuit te komen. Toen dus ook. Tijdens het rijden had ze me al flink getrapt, toen ik hick met de hand aan het uitstappen was, zette ze me echt klem aan de bakrand.

Toen was ik dik een week kwaad en verdrietig. We waren toch zulkse dikke vriendjes? Na een week ging ik weer terug na hick toe. Ze begon toch keihard te hinniken, terwijl ze dat nooit doet! Ik was toch zo blij!!!!!!! ach, meissie kon er ook niks aan doen!

die tijd ging het weer hartstikke goed!

**Geplaatst:** 19-05-01 22:30

Geplaatst: 19-05-01 22:30

Achja, Ik heb het heel regelmatig. MIjn rijden is al zovaak mislukt dat ik nu al weet dat ik mijn doel nooit haal. Ik wil het toch gaan proberen maar elke keer na de les denk ik weer. ik leer nooit en dan ook nooit rijden. De dag na de les gaat het weer goed en die dag daarop superbagger.
Gelukkig heb ik wel vaak les maar goed. Het hele rijden is hartstikke leuk maar zohoo moeilijk!
Groetjes!

Wie is er online