Bokt.nl

Citaat:

Sindsdien had Niek Oldeman geen rust meer en bleef zij zoeken naar haar retriever.

Beans schreef:

Hai Leonoor,
Hoop maar dat verhaal niet te lang is... Wil je weer plaatsen?
BEANS THUIS: Verslag van 14 april

Margriet (en ik) hebben haar gevangen in Duitsland, dorpje Neustadt onder Lage! Hoeveel mazzel kun je hebben, een via-via-via melding, de mevrouw bereiken die de melding heeft gedaan, te spreken te krijgen en dezelfde avond een afspraak regelen. Ze bekeek de foto op de flyer, kon het niet met zekerheid zeggen omdat de afstand te groot was. Haar buren hadden de hond vaker gezien dus reed ze ons voor naar hun toe. De boer bekeek de foto en was er sicher van dat het die hond wel was.

Met hem en z’n vrouw overlegd of we al het voer achter uit de auto bij hun zouden laten, zodat zij haar dagelijks een bak neer konden zetten, en dat we volgend weekend met een verdovend middel en verrekijker zouden kunnen proberen haar te vangen. Daar wilden ze wel aan mitarbeiten, dus wij blij.

Stelt de boerin voor om ons de slaapplaats van de dag ervoor te laten zien. Dat wilden we graag, was zo lang geleden dat we ook maar een teken van leven hadden. De boer liep vooruit een weiland in, ik naast de boerin, Margriet en de mevrouw van de melding achter ons. Staat de boer opeens stil en wijst… Ik schud nee, kan niet geloven wat hij lijkt te bedoelen. De boer knikt ja, als ik naast hem sta, zie ik de greppel en een (ik dacht kadaver van) een golden retriever. Trek m’n laarzen zachtjes uit, Margriet ziet haar ook, ze is dood, het is ‘r niet, jawel… Ze ademt! Ik weet niet wat er allemaal door ons heen ging. Margriet ging aan de linkerkant van de greppel, ik aan de rechterkant. Aan mijn kant allemaal onkruid van het jaar daarvoor, dat kraakt als de pest, zelfs op sokken. We staan allebei bijna boven haar, het is een diepe greppel, 1, anderhalve meter? Margriet fluister-schreeuwt ‘spring erop’, ik naar haar ‘ik durf niet’ door dat onkruid, wat gaat kraken, ik ga het verkloten, dit is onze kans…
Margriet fluister-schreeuwt ‘doe het nu’, ik vertrouw jou, ik doe ‘t, het onkruid kraakt, Beans kop komt omhoog, ogen open, Margriet springt bovenop haar, ze glipt weg, ik spring, zie Margriet’s hand om Beans’ halsband sluiten, dan de mijne …
En ik ontdek bloed, van Margriet’s hand.

We kunnen het niet geloven, bevatten. Zeker 10 minuten liggen we daar te huilen van opluchting, Beans onder ons te trillen, steeds proberend weg te komen, wij blij, opgelucht, de arme hond zo bang, zo bang. Ze was geen hond, toen, ze was wolf.
De boer heeft een koeietouw opgehaald, we knopen die om de halsband, de lus nog een keer extra om haar nek. De mevrouw helpt ons uit de greppel, we lopen door het weiland, de mevrouw haalt zelfs m’n laarzen op. Beans blijft proberen weg te komen, Margriet heeft het touw, ik haar bij de halsband. Margriet’s hand bloedt hard. Ze stelt voor m’n gebakje op te halen, doe maar, ik het touw en de halsband.

Beans doet weer een poging, ik voel dat het te benauwend, beangstigend is dat ik haar zo kort bij haar nek vast heb. Het touw zit goed vast, ik laat het vieren tot de laatste halve meter, ze stopt door de weerstand, en kijkt, ik ga op m’n hurken zitten, zeg ‘hai Beany-baby, kom maar’. Haar blik verandert, ze is geen wolf meer: dat is het moment van herkenning: ze kwispelt, komt naar me toe, likt m’n gezicht, handen, ik knuffel haar, kroel haar oren, jank, vertel haar hoe ik haar heb gemist, moet lachen om hoe haar blik steeds onderzoekt, zeg kom maar, en ze loopt mee alsof het nooit anders is geweest…

Margriet ziet ons, gaat op ‘r hurken, zegt ‘Beany kom maar’ en de hond loopt blij kwispelend naar haar toe! Beans ontdekt het autootje, ze kwispelt zo hard dat haar achterhand meedeint en springt zo op de achterbank! Ze weet het nog!

Ik vind het zooo knap dat ze de kou heeft weten te overleven, het verkeer, haar angsten, paniek. Ze is 2 ½ kilo aangekomen, ziet er goed uit, heeft een prachtige vacht! Beany lijkt volwassener, zekerder.

Margriet, je bent en blijft de heldin! Ik ben zo trots op jou!

Aan iedereen: zonder jullie, zonder jullie moeite en steun, flyeren, duimen, positieve input, alles, was dit nooit gelukt… HARTSTIKKE BEDANKT, oprecht, gemeend en van harte! Jullie zijn allemaal kanjers, en Margriet en Beans de grootste!

Citaat:

Beans doet weer een poging, ik voel dat het te benauwend, beangstigend is dat ik haar zo kort bij haar nek vast heb. Het touw zit goed vast, ik laat het vieren tot de laatste halve meter, ze stopt door de weerstand, en kijkt, ik ga op m’n hurken zitten, zeg ‘hai Beany-baby, kom maar’. Haar blik verandert, ze is geen wolf meer: dat is het moment van herkenning: ze kwispelt, komt naar me toe, likt m’n gezicht, handen, ik knuffel haar, kroel haar oren, jank, vertel haar hoe ik haar heb gemist, moet lachen om hoe haar blik steeds onderzoekt, zeg kom maar, en ze loopt mee alsof het nooit anders is geweest…

Margriet ziet ons, gaat op ‘r hurken, zegt ‘Beany kom maar’ en de hond loopt blij kwispelend naar haar toe! Beans ontdekt het autootje, ze kwispelt zo hard dat haar achterhand meedeint en springt zo op de achterbank! Ze weet het nog!

Mindfields schreef:

Potjandorie kan ik mn make up weer opnieuw gaan opdoen! Wat een heeeerlijk stuk om te lezen en hier dus ook tranen, gefeliciteerd Niek nogmaals!