Het ergste (vind ik) is nog dat het 'maar' een paard is. Ik zou er niet aan moeten denken dat het mijn broer, zussen, paps of mams is. Of Jopie, dan draai ik volgens mij volledig door.
Natuurlijk is het beter zo, daarom ben ik ook niet heel erg verdrietig, daarom kan ik het grootste deel van de tijd met een lach op mijn gezicht terug denken aan 'Dikke', maar tegelijkertijd blijft dat gat daar maar.
Ik vind het wel heel erg grappig (toevallig, tsja, weet het woord niet helemaal) dat Fulco precies zoals Kuulie in zijn box staat als ik eten maak. Heel rustig kijken wat ik aan het doen ben. Joop en Vol maken ruzie, vreten elkaar zowat op, net als altijd en Fulco staat echt precies zoals Kuulie te kijken. Het is dat hij een heel stuk (zowat 20 cm) kleiner is dan Kuul.
Ik ben wel heel blij dat we niet alleen Hercules hadden, dat zou het helemaal ondraaglijk maken, nu hebben we nog 3 mormels om voor te zorgen, om verder mee te gaan, maar toch. Ik ga er maar van uit dat ik langzaam vergeet hoe hij eruit zag, hoe hij voelde, hoe hij was, maar tot nu toe is het allemaal totaal anders dan ik me voorgesteld had. Ik denk wel dat het slijt, dat dat gat een litteken wordt en dat het anders wordt, maar toch, het is nu zo ontzettend raar zonder hem. Ik mis zélfs zijn kopstoten en zijn lompe grote hoeven (maatje 5, 3 is nu het grootste).