Het is allemaal nog steeds zo ontzettend raar. Echt verdrietig ben ik niet meer, maar soms... dan is het zo ontzettend gemeen. Dan zie ik de blauwe lucht, de witte wolkjes en het zomerse groen, en dan weet ik het allemaal even niet meer. Nee, het is echt beter zo, maar toch, waarom moest het allemaal nou zo zijn? Als ik dan alleen in het bos ben om 'serieus' te trainen, dan zit ik daar maar, alleen. Tuurlijk heb ik 'mijn' geweldige Vollebol mee, maar toch, altijd was hij daar, en nu 'opeens' is hij er helemaal niet meer. Altijd en altijd. Het is zo raar om je te bedenken dat dat er écht nooit meer is. Ik kan het uren tegen mezelf zeggen en dan blijft het gevoel dat ik straks wakker word er nog. Ik moet straks wakker worden, want zonder Kuultje is het opeens allemaal zo uit z'n verband gerukt, dan is het net of het allemaal geen zin meer heeft. Aan de ene kant ben ik blij, hij heeft geen pijn meer, ik heb Joop nog, mijn Joop, maar toch... Geen Kuul, nooit meer, man wat is dat oneerlijk! Gelukkig heb ik Joop nog, ik kan niet zeggen hoe blij ik daarom ben, maar toch, het is allemaal anders, en toch blijft het hetzelfde. De zon blijft schijnen, de lucht is blauw, maar toch... alles is anders. Ik troost me dan met die verschrikkelijk stompzinnige gedachte dat hij gelukkig is, dat hij geen pijn meer heeft, dat hij... en dan denk ik: hoe kun je dat nou weten? Hij is hier niet meer, en het is ongetwijfeld beter, maar toch... helemaal nooit meer. Als ik straks over een heleboel jaartjes zelf het aardse voor iets anders verruil, dan zie ik hem heus niet weer... Hij zal nooit meer die blauwe lucht zien, nooit meer door het bos rennen, vanaf nu wordt alles anders, maar gelukkig blijft het nog een beetje hetzelfde.
Volgens mij heb ik een beetje last van Hercules-ruis, en ik denk niet dat dat nog weggaat... 2,5 week, het is zo voorbij, maar er komen er nog zoveel nieuwe voor in de plaats... wat wilde ik graag dat alles altijd bij het oude bleef, dat zou het vast véél makkelijker zijn, sure!
"Restaureer je kerk / Stuur je kinderen ten oorlog / Lees handen tot je blind bent / Maar red mij niet " - Maarten van Roozendaal
de tranen staan in mijn ogen, eerlijk waar. Ik zit zelf ook heel vaak over al mijn beessies te denken die er niet meer zijn, welliswaar geen paarden maar voor mijn gevoel gaf en geef ik evenveel om ze als om mijn paard. Dit gevoel wordt waarschijnlijk wel minder maar gaat niet meer helemaal weg, ik ken het dat je het gevoel hebt zo weer wakker te worden, maar helaas, het si de harde werkelijkheid.
kleine muisjes hebben kleine wensjes, beschuitjes met gestampte mensjes!
Ik weet nog heel goed hoe onwerkelijk ik me voelde toen een hele goede bekende die ik van kleins af aan kende, zelfmoord pleegde. En iedereen ging maar door met leven, dat was zo'n rare gewaarwording. Evengoed kwam de zon weer op en zo, terwijl zij er niet meer was.
Ik kan me dus een heel klein beetje voorstellen hoe jij je moet voelen zonder Hercules.
Heel veel sterkte Laui! Ben blij dat ik niet in jou schoenen sta, heb veel bewondering voor de manier waarop je hiermee omgaat. Denk niet dat ik dat zou kunnen.
So tell me where you are / Tell me how you feel / Tell me what you need / Just tell me how you feel / And let it all just rain on me. ~ Kane
Ik kan het me heel erg goed indenken hoor, dat je je het nog steeds niet kan voorstellen. Misschien ook wel omdat hij weg ging zonder dat hij ''echt'' ziek was.En omdat je hem niet heb zien dood gaan.
Ik had vroeger een kat (ik weet het,lijkt niet eens op een paard) en die is toen doodgereden.Ik hem hem toen nooit meer gezien, en nog steeds heb ik af en toe het idee dat hij zo binnen lopen.
Het blijft volgens mij gewoon moeilijk te geloven als je maatje er ineens niet meer is. Ik wens je heleboel sterkte!!
Groetjes janneke
Je moet de mening van een meerderheid niet verwarren met de waarheid.
Julius is nu al anderhalf jaar dood. En nog mis ik hem heel erg. Ik denk niet dat dat gevoel weggaat.
Pas twee en een halve week. Of moet ik zeggen al twee en een halve week. Wat gaat de tijd snel. Maar missen blijf je hem voorlopig nog wel.
Sterkte hoor
Paardentweet: Zag laatst een meisje onderweg naar haar paard met kogelvrijvest aan. Dat paardrijden is ook niet meer wat het geweest is.. [IM] Julius....16 jaar alweer...
Het ergste (vind ik) is nog dat het 'maar' een paard is. Ik zou er niet aan moeten denken dat het mijn broer, zussen, paps of mams is. Of Jopie, dan draai ik volgens mij volledig door. Natuurlijk is het beter zo, daarom ben ik ook niet heel erg verdrietig, daarom kan ik het grootste deel van de tijd met een lach op mijn gezicht terug denken aan 'Dikke', maar tegelijkertijd blijft dat gat daar maar. Ik vind het wel heel erg grappig (toevallig, tsja, weet het woord niet helemaal) dat Fulco precies zoals Kuulie in zijn box staat als ik eten maak. Heel rustig kijken wat ik aan het doen ben. Joop en Vol maken ruzie, vreten elkaar zowat op, net als altijd en Fulco staat echt precies zoals Kuulie te kijken. Het is dat hij een heel stuk (zowat 20 cm) kleiner is dan Kuul. Ik ben wel heel blij dat we niet alleen Hercules hadden, dat zou het helemaal ondraaglijk maken, nu hebben we nog 3 mormels om voor te zorgen, om verder mee te gaan, maar toch. Ik ga er maar van uit dat ik langzaam vergeet hoe hij eruit zag, hoe hij voelde, hoe hij was, maar tot nu toe is het allemaal totaal anders dan ik me voorgesteld had. Ik denk wel dat het slijt, dat dat gat een litteken wordt en dat het anders wordt, maar toch, het is nu zo ontzettend raar zonder hem. Ik mis zélfs zijn kopstoten en zijn lompe grote hoeven (maatje 5, 3 is nu het grootste).
"Restaureer je kerk / Stuur je kinderen ten oorlog / Lees handen tot je blind bent / Maar red mij niet " - Maarten van Roozendaal
Ik kan me best voorstellen hoe erg je je voelt maar je zal er toch overheen moeten komen. Joop heeft je ook nodig! Een paardje verliezen is niet makkelijk en het zal heus nog wel een tijdje duren vooraleer je over dit heen zal komen. Zo te lezen ben je ook heel depressief over dit gebeuren wat niet echt goed klinkt. Veel sterkte!
Het is toch nog heel normaal dat je hem mist, En dat zal ook nog wel langer duuren voordat je het een plaatsje hebt kunnen geven. Het is toch een verlies van een geliefde, als is het dan bij sommige mensen "maar" een paard. ik denk dat niet iedereen beseft hoeveel je om een dier kan geven, (bijna) net zoveel als om een mens.
Ontzettend veel sterkte gewenst, maar uiteindelijk kun je zonder verdriet denken aan de leuke dingen.
het is moelijk he? gewoon om te beseffen dat iets nooit meer gaat zijn hoe het was.. hoe graag je ook zou willen, het is voorbij.. maar zolang Hercules in je hart blijft is hij er toch nog wel een beetje.. wennen doet het nooit, maar er komt een moment dat je er toch enigszins mee gaat kunnen leven, al betekend dat niet dat je niet meer aan hem denk... sterkte hoor
Ik begrijp je tegenstrijdige gevoelens wel een beetje. Toen Rio doodging, draaide ik een klein beetje door. Het was ineens zo zinloos allemaal. Ik wilde het liefst ergens in een hoekje kruipen en daar nooit meer vandaan komen. Maar op een morgen werd ik wakker en besefte ik dat de wereld al die tijd gewoon door had gedraaid. En dat is een heel bizar gevoel.
Ga jezelf geen dingen aan lopen praten over of je wel of niet verdrietig zou moeten/mogen zijn. Je voelt wat je voelt en so be it.