Nou, het valt me alles mee. Hij heeft geen diepe vleeswond (thank goodness, op m'n blote knietjes wel te verstaan), het zager (met vuil) veel erger uit dan dat het is. Z'n eerste huidlaag is wel door, maar daaronder komt er kennelijk nog een. Het is goed dat ik al het vuil eruit gehaald heb en er acederm opgespoten heb. Nu is het namelijk soepel en is er geen vuil in gekomen vannacht. Ik wou eigenlijk weer opnieuw met acederm spuiten, maar hij was nogal enthousiast bezig met zijn eten... en ik stond in mijn nette kleren. Dat heb ik dus maar even afgeslagen. Het ziet er goed uit, niet meer dik, geen vuil erin, en ik moet zeggen dat ik blij ben dat het nu toch betrekkelijk goed gaat.
Maar als ik daar dan zo sta met dat beest, dan voel ik me zo ontzettend te kort schieten. Hem niet met zijn vriendjes samen buiten gooien vind ik te ver gaan (ik stond op het punt om dat for once and for all te regelen), maar om elke keer met de 'gebakken peren' te zitten... Vanochtend wilde hij overigens niet dat ik er tijdens zijn ontbijtje aan ging zitten, had dus wel pijn gedaan gister, maar ja, dat moet dan maar.
Gelukkig hebben we ook sky high periodes, dan loopt hij als een trein, en dat kan niemand me afnemen. Hij begint nu weer heel gaaf te lopen, dus ik hoop dat deze zomer weer mooi wordt, dat we er weer tegenaan kunnen.
Als ik terug kijk op die 7 jaar, dan is er echt geen moment voorbij gegaan dat hij niets mankeerde. Hij heeft al beide achterbenen gekneusd (toen schrok ik me ook lens, wil ik z'n hoeven uitkrabben, valt hij zo om), spierbevangen gestaan, peesontsteking gehad (door het oog van de naald). Eerst dacht ik altijd dat het aan zijn moeder lag, maar ik ben er uit: het is een zwak augustus-veulentje geweest met een kop die niet helemaal op zijn lichaam paste, hij is nl. zo geschift als maar zijn kan, dat gaat niet samen met een lijf dat elke keer weer wat heeft. Meestal moet ik wel lachen als hij zich weer heeft laten toetakelen, maar zodra het ook maar een beetje ernstig is...