Voor Cavalle, omdat ik van je hou.

Moderators: Sica, C_arola, Neonlight, balance

 
 
nastyexplosive

Berichten: 281
Geregistreerd: 06-06-02
Woonplaats: Noordwijkerhout

Voor Cavalle, omdat ik van je hou.

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 19-06-02 09:26

Vandaag is het precies 2 jaar geleden, 2 jaar geleden dat ik Cavalle voor het laatst zag. Ik weet het nog goed, ik was om 5.00 op de manege, je was erg verbaasd net als alle andere paarden om zo vroeg al iemand te zien. En net als altijd stond je met je kont naar de opening, maar hinnikte je zacht en draaide je om toen je me in de gaten kreeg. Ik gaf je je laatste maaltijd, je lievelingseten, een schep mais en biks overgoten met wat knoflookprut. Ik haalde je uit je box en liep nog langs je vriendje Leandro, jullie drukten je neuzen tegen elkaar, hinnikte zacht en was spontaan weer hengstig. Ook klapperde je onderdanig met je kaken. Ik heb je gepoetst, als of dat nog zou uitmaken, en probeerde alles zo goed mogelijk in me op te slaan om je te kunnen herinneren zoals ik je kende, al poetsend. Mijn zus heeft nog alles gefilmd om je zo te kunnen herrinneren. Patricia kwam al veel te snel en vertelde me dat het tijd om te gaan was, terwijl zij de trailer aankoppelde probeerde ik afscheid te nemen, god wat was je nog mooi en nietsvermoedend. Ik laadde je de trailer in waarbij je schrok en zoals altijd enorm je hoofd stootte aan iets. Nog een laatste schaaf op je voorhoofd. Ik gaf je een kus en ging de trailer uit. Terwijl ze de auto langzaam startte draaide je je hoofd om, keek me recht aan en hinnikte oorverdovend, alsof je wist dat het definitief was. Ik heb je nooit meer gezien. Ik ben in een trance naar huis gegaan en heb zo 2 maanden geleefd, het drong niet tot me door dat je weg was, ik kon niet geloven dat ik je mooie hoofdje nooit meer zou aanraken. Totdat ik op ponykamp was, de leiding was net boos en de sfeer was rot, en op dat moment moest ik je zien, moest ik je aaien, maar je was er niet. Ik dacht dat ik gek werd, hoe kon je er nou niet zijn?! Je bent er 2 jaar altijd voor me geweest, wat moest ik nu zonder je? Ik kon toch niet zonder je? Ik werd gek, ik ben het bos ingerend, heb gehuild, geschreeuwd, en god wat deed het pijn. Ik had je zo nodig, ik miste je zo, maar je was er domweg niet meer en je zou er nooit meer zijn ook. Het deed zo’n pijn, ik werd van binnen verscheurd door verdriet, woede en vooral pijn. Je was er niet.. Ik stond die avond in het bos oog in oog met een prachtig hertje. Ze keek me even indringend aan net zoals je die ochtend deed, en ik wist dat jij het moest zijn, het moest gewoon. Vanaf die dag besef ik maar al te goed dat je er echt niet meer bent. Nooit meer Cavalle.

Hoe had ik kunnen weten dat jij, mijn kleine dikkie met al je gekkigheden zo veel voor me zou betekenen.Hoe had kunnen weten dat jij het belangrijkste in mijn leven zou worden, en dat ik je twee jaar na je dood nog zo zou missen. Hoe had ik deze pijn kunnen voorspellen. Je was maar een paard, en niet eens van mij, hoe kan ik dan meer van je houden dan van iets anders in de wereld.
Zelfs nu nog kan ik het niet eens over je hebben, zonder dat ik bijna tranen in mijn ogen krijg.

Je kwam nadat mijn verzorgpaardje van de manege verkocht was, je stond als bange merrie met vluchtige ogen in je box, bang voor wat geweest was, bang voor wat komen zou. Ik heb die avond met tranen in mijn ogen over mijn andere paardje voor je box gestaan en alleen naar je gekeken. Op een of andere manier voelde ik me verbonden met je , net zo onrustig, net zo bang en verdrietig. Ik ben je toen maar gaan verzorgen, en ik was meteen verliefd. Toen ik hoorde dat je weer verkocht zou worden, maar aan iemand van de manege, heb ik al mijn moed bij elkaar geschraapt en gevraagd aan Patricia, je toekomstige baasje, of ik je mocht verzorgen. En het mocht! Niet wetende dat de 2 gelukkigste jaren van mijn leven zouden aanbreken. Ik ben het eerst half jaar elke dag bij je geweest, ik mocht alleen poetsen, dus deed ik dat urenlang., zowel met borstels als met mijn vingers. Als ik kwam aanlopen stond je met je kont naar de deur, maar als ik je riep draaide je gelijk om, en later hinnikte je er ook bij. Je dook altijd gelijk in mijn zakken, wetend dat daar je appeltje was die je na het poetsen kreeg, en jeetje wat kon je je druk maken als ik die vergat. Als ik alleen maar weg liep om mijn spullen op te bergen stond je al verontwaardigd te kijken en te hinniken van “waar blijft mijn appel?”. Je vond poetsen heerlijk, behalve je buik, daar was je vrij gevoelig. Je hoofd vond je het fijnst, dus dat bewaarde ik altijd voor het laatst, dan stond je helemaal spastisch je hoofd tegen mijn borstel aan te duwen, en je lieve lipje in allemaal onmogelijke bochten te wringen om maar te laten zien hoe fijn je het wel niet vond, en dat ik vooral nog maar even door moest gaan., en dat deed ik dan ook. Wat waren we beide gelukkig.
Je was zo’n lief paardje, maar wel snel beledigd. Ik kwam een keer naar je box, en je stond zoals gewoonlijk met je kont naar me toe, ik riep je , maar je deed alsof het je niet interesseerde, ik ging toen maar je buurvrouw aaien, en toen hoorde ik een zacht gehinnik van je, ik draaide me om, maar jij draaide snel je hoofd de andere kant op en deed alsof je daar de heg heel intensief aan het bestuderen was. Gekke Cavalle was jaloers.
Af en toe zag jij mij iets te veel als een paardenvriendje, als ik je zo’n tijd aan het knuffelen was, ging je soms heel raar doen, je ging je hoofd heel spastisch bewegen en maakte een soort klok geluiden en haalde dan half steigerend enorm uit met je voorbeen, en keek me heel vrolijk en verwachtingsvol aan : “Spelen?!”
Na een paar maanden vroeg Patricia of ik je wou uitstappen, wat was ik blij! Ik had toen je manege paard was wel 3 keer op je gereden, maar dat was zo lang geleden al weer en dat was in een groep, nu mocht ik alleen met je door het bos. Ik weet nog dat ik even moest wennen aan die enorme kamelen passen en die reuze nek en oren voor me. Een beeld wat later een van mijn fijnste herinnering werd. Ik mocht je steeds vaker uitsappen, wat heb ik genoten van die rustige rondjes door het bos. Ik werd steeds gekker op je, en jij op mij. Na het poetsen stond ik uren voor je box, jij met je hoofd naar buiten en op mijn jasknoopjes sabbelend, ik met mijn hoofd tegen jou mooie hoofdje en je helemaal aan het doodknuffelen. Je was een gekke merrie met al je eigenaardigheden, helemaal niet een bijzonder paard, niet een paard waar ik zo veel van zou gaan houden. Je was een papierloos bruin paardje, met een beetje volbloed, met een kol en een sneb op je lieve lipje. Je had hele dunne iele piele maantjes en een voorpluk die zo weinig was dat als je reed hij in twee miniscuul kleine plukjes uiteen waaide langs je grote oortjes. Je staart daarentegen was enorm dik en in het begin nog met blonde plukken van de zon erin. Toen je kwam was je een uitgezakte merrie met een enorme hangbuik en nul spieren. Je was 8 en had al veel veulens gehad. Je eigenaar had je laatste veulen 1,5 jaar bij je laten staan, op een karig weitje, een week voordat je kwam was je even (opnieuw?) ingereden. Je zag er niet uit en je kon niks, maar je was mijn schatje dus het gaf niet, je was lief genoeg. Je kon niet spectaculair lopen ofzo, springen kon je een beetje, je was vooral goed in heel hard galopperen, je hebt nooit genoeg kracht gehad om rustig en beheerst te galopperen. Wel de kracht om op het strand enorm te bokken, geen gemene, maar pure vreugden bokken die redelijk uit te zitten waren. Ik weet nog een keer dat je bokte en dat een klein meisje dat achter je liep zei:”Kijk mama, ik zag dat paard zijn buik!”
Ook was je het hele jaar super hengstig, zodra je een ruin zag stond je liters vocht te lozen, erg onhandig omdat alle paarden op de poetsplaats helemaal opgefokt van je werden, elke keer snel emmer water helen om erover heen te gooien. De tweede zomer dat je er was, was de eerste in lange tijd dat je geen veulen had. Je begreep er niks van, je werd extra gevoelig op je buik en sloom, op een gegeven moment gaf je zelfs melk. Gekke Cavalle was schijnzwanger.
Ik poetste ook altijd met de deur op een kier je stond altijd een beetje naar buiten te kijken, op een keer stond de deur ietsje verder open, je greep je kans en schoot zo weg de halve deur slopend toen ik je staart kamde. Je draafde als een wild paard met opgeheven staart en hals over terrein, ik je achtervolgend. Je liep vlak voor de buitenbak een stallenrij naar links in en liep een box in. Daar vond ik je helemaal snuivend en opgefokt, ik was me helemaal doodgeschrokken van jou en jij was je doodgeschrokken van jezelf. Dus hebben we elkaar 10 min. Snuivend en bibberend aan staan staren. Gekke Cavalle en haar verzorgster.

Na een paar maanden mocht ik van Patricia op je rijden in mijn eigen les, wat was ik gelukkig, maar ook zenuwachtig, stel dat het niet goed ging, dan mocht ik misschien nooit meer op je rijden! Gelukkig ging het redelijk, alhoewel we in galop alleen maar keihard door de bak konden scheuren. Je werd na bijna een jaar kreupel, linksvoor, het was vrij erg, ik ben met je meegeweest naar de kliniek om foto’s te maken. Je vier benen zaten vol met artrose haken, de dierenarts kon niet geloven dat je niet helemaal straalkreupel op alle vier je benen liep. Je was een beetje een medisch wonder, mijn wonder. We moesten een tijd me je stappen en je kreeg speciaal beslag, egg-bars. In die weken rust kwam je volbloed afstamming danig tot uitdrukking. Je moest met minstens twee sterke mensen aan een hoofdstel gewandeld worden. Je liep als een dooie door het bos totdat je iets zag waar voor je kon schrikken, je maakte dan een soort enorme spaanse rijschool luchtsprongen, van voor omhoog springend en dan in de lucht nog een enorme bok geven en dan weg proberen te spurten. Gekke Cavalle was toen echt gek. Maar gelukkig werd je weer beter, ik ben gestopt toen met je in mijn les te rijden. Je moest voortaan goed bij elkaar gereden worden dus kwam er een bijrijder, ik mocht je nog wel rijden, maar die bijrijder zou op mijn lesdag rijden dus ik dacht laat maar. Ik heb toch nooit van in de bak rijden gehouden. Ik ben gestopt met rijden op de manege en ben 1 keer in de maand in drente gaan rijden bij het ponykamp waar ik altijd al kwam, ijslands en western. Maar het gaf niet, jij was toch voornamelijk om te knuffelen, daarmee was ik ook verliefd op je geworden, dus bleef ik dat gewoon doen, dat deed ik toch het liefste. Het ging vrij goed met je nieuwe ijzers, hoewel je ze wel steeds aftrapte. Het ging een tijdje, maar toen werd je ziek, je voelde je niet gelukkig in je stal, die was namelijk erg donker en afgelegen. Je had ook na een menweekend een of ander virus opgelopen waar de rest van de paarden die er geweest waren natuurlijk geen last van hadden. Je lever had het opgegeven, je was jezelf dus langzaam aan het vergiftigen. Je mocht naar een andere boks, eentje waar je door gaas een ander paardje kon zien. Ook hiervan ben je hersteld. In die twee jaar is ze heel erg opgebloeid en is een leuk paardje geworden, ze kon van alles en beetje, beetje dressuur, beetje springen, beetje buiten crossen maar wel goed voor de kar. Na twee keer met dubbele lijnen longeren en slepen begreep je het al, dus hup de kar erachter en het bos in. Je was super, je vond het ook geweldig. Op straat liep je heel stoer overal langs, trams, bussen niks aan het handje, zonder te aarzelen, behalve gele bloemetjes in het gras vond je angstaanjagend. Gekke Cavalle was bang voor gele bloemetjes.
Je hebt zelfs nog met een marathon meegedaan, en wat dressuur wedstrijdjes. Je was nergens heel goed in, maar je was mijn schatje. Op een dag kwam ik op de manege en hoorde dat je een soort hoefzweer had, niks ernstig zou wel weer over gaan. Een paar dagen later werd je even voorgereden aan de instructeur om te kijken of je weer goed liep. Je liep hartstikke kreupel op links voor. Toen wist ik het eigenlijk al. Die week ging ik op vakantie en jij naar de kliniek. Ik kreeg het bericht dat je zou worden ingespoten en dat het er goed uit zag. Je bleek door een misstap je gewrichtsvloeistof uit je hoefgewricht te hebben geperst, dus die liepen niet goed meer. Je zou 3 keer met deze vloeistof worden ingespoten en dan was het goed. Je had zo’n pijn bij het inspuiten, je liet je zelfs vallen van de pijn, en ik kon alleen maar machteloos toe kijken. Het sloeg niet aan, de vloeistof bond niet, je liep het er in een paar dagen weer uit. Na twee keer werd de behandeling gestaakt, het was over, je moest weg. Ik kon het niet geloven, mijn wereld stortte in. Ik had het kunnen weten, je had altijd wat, je vier benen waren op, maar toch kwam het zo plotseling. Tot nu toe was het altijd weer goed gekomen. Maar nu niet, nu was het anders, nu was het over. Het duurde nog ruim 2 maanden voor je weg ging, steeds problemen met de verzekering en zo. Aan de ene kant heerlijk dat ik nog twee maanden had, aan de andere kant was het slopend, wetend dat het binnenkort over is maar waneer? Ik heb die twee maanden het je zo leuk mogelijk geprobeerd te maken, maar je had pijn en je kon niks meer. De een na laatste dag zijn we nog eenmaal met je naar het strand geweest, aan de longeerlijn, je ging helemaal uit je plaat, je vond het heerlijk, maar kwam op drie benen terug. Het was zo vreselijk, jou, mijn alles, zo te moeten zien lijden. Het was beter zo, dat weet ik wel, maar het doet nog steeds zo’n pijn. Toen kwam die vreselijke ochtend, 19 juni 2000 de laatste keer dat ik bij je was. Ik had je twee jaar, drie weken en 4 dagen in mijn leven gehad, de gelukkigste tijd achteraf gezien, maar nu was het over. Voorgoed.
Ik mis je zo, ik hou nog zo van je, waarom ben je er niet meer? Pas toen je weg was besefte ik goed wat wij hadden, wat ik voor je voelde. Iedereen zegt, acht het was maar een paard, maar je was en bent nog steeds mijn alles. Ik hou van je.

Ik wil niks meer, ik wil niet meer.
Ik wil alleen Cavalle.

Ik hou van je.

Ervaren Bijrijder/Grondwerker gezocht voor Arabische Diva: https://horsify.com/nl/26048-arabische- ... rondwerker


Sjimmy

Berichten: 17797
Geregistreerd: 09-03-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 09:37

Wat 'n ontroerend verhaal zeg Huilen Verdrietig Goed geschreven
Sterkte.

:evaw:

LadyMadonna

Berichten: 62220
Geregistreerd: 09-01-01
Woonplaats: werkendam (NB)

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 09:44

want een verschrikkelijk ontroerend verhaal.
Zit hier werkelijk met de tranen in mijn ogen.
Sterkte meis.....

Cody

Berichten: 20725
Geregistreerd: 20-04-01
Woonplaats: Grolloo

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 09:50

Jee ik heb het helemaal gelezen. Zoals je het beschrijft is het nog als de dag van gister voor je. Weet alle details nog.
Moeilijk hoor, heel veel sterkte nog.
Enneuh...dat ponykamp, dat was vast bij Rosworld Knipoog

Noukie
Berichten: 10927
Geregistreerd: 27-12-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 10:02

jeetje wat heb je dat ontroerend en echt beschreven.. ben dr beetje stil van, weet hoe het voelt.. heel veel sterkte nog

grassie

Berichten: 4856
Geregistreerd: 13-12-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 10:07

jeetje, zelden dat ik zon ingrijpend en prachtig geschreven verhaal op bokt lees als dit.

ik ben er helemaal stil van..

probeer aan de goede dingen met Cavalle te blijven denken, ook al is ze er niet meer. ergens diep in jou leeft ze toch nog.. voor altijd.

heel veel sterkte.

Het kan me niet schelen als mijn manieren je niet aanstaan. Ze staan mij ook niet aan. Ze zijn nogal slecht.
Tijdens lange winteravonden treur ik erom. ~Humphrey Bogart

Joleen

Berichten: 4240
Geregistreerd: 27-04-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 10:09

Stilte... Verdrietig Verdrietig Verdrietig

Je hebt het werkelijk prachtig opgeschreven. Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Meer weet ik eigelijk niet te zeggen... Verdrietig

Lovers

Er staat een man op de bus te wachten, valt hij eraf..


Jurga

Berichten: 18554
Geregistreerd: 06-05-01
Woonplaats: Ede/Lunteren

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 10:09

Wat prachtig geschreven, heel veel sterkte meissie!

So tell me where you are / Tell me how you feel / Tell me what you need / Just tell me how you feel / And let it all just rain on me. ~ Kane

Mikey
Berichten: 1090
Geregistreerd: 10-03-02
Woonplaats: Goor/Utrecht

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 10:10

Sterkte zeg!

Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg !!!

loontje

Berichten: 2885
Geregistreerd: 03-01-02
Woonplaats: Hoogvliet r'dam

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 10:25

Wat een super mooi verhaal.

Heel veel sterkte meis.

http://glitz4kids.webklik.nl/page/homepage Voor wat unieks op uw kinderfeestje.

Laui!

Berichten: 16863
Geregistreerd: 10-01-01
Woonplaats: wherever I wanna be

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 10:28

Ook van mij heel veel sterkte. Ik ken het gevoel maar al te goed, 4 jaar geleden de liefste merrie van de hele wereld kwijt geraakt, en 1,5 week geleden ging Hercules 'opeens'. Nooit meer, wat is dat eindeloos lang, het is bijna niet te doen. Hoe vaak ik ook tegen mezelf zeg: hij komt niet meer, hij is in de hemel, ik kan en wil het nog niet geloven. Ik hou me vast aan die paar strohalmen die ik poog mijn herinnering te noemen, maar ik weet dat het allemaal alleen maar vager wordt, dat hij nooit meer terugkomt, hoe veel meer ik ook van mijn paardje houd (Hercules was van mijn vader), het blijft zo ontzettend onmogelijk, zo raar, zo onbegrijpelijk, onnacceptabel... Nooit meer Hercules... Volgens mij ga ik dat nooit beseffen.
En ik troost me maar met de gedachte dat hij er altijd zal zijn, al moet ik zijn grote lijf missen, ik heb hem mogen kennen en hij zal altijd in mijn gedachten zijn. Ik hoef mijn ogen maar te sluiten en ik hoor hem achter me. Het is misschien een schrale troost, maar het helpt wel. Het is beter zo, hoeveel ik hem ook moet missen, hij heeft geen pijn meer en ik ben een bevoorrecht mens hem gekend te hebben.

"Restaureer je kerk / Stuur je kinderen ten oorlog / Lees handen tot je blind bent / Maar red mij niet " - Maarten van Roozendaal

I'm livin' the dream | Interessante dingetjes

angelke

Berichten: 5137
Geregistreerd: 28-04-02
Woonplaats: Brasschaat (Belgiƫ)

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 10:38

je hebt het echt prachtig geschreven
ben er stil van...

Toess

Berichten: 12028
Geregistreerd: 27-08-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 10:47

jeetje, ben dr stil van... Scheve mond Verdrietig
Prachtig geschreven, je herinnert het je nog als de dag van gisteren, echt ontroerend..

Nog veel sterkte!
Ik heb bijna 2 jaar geleden ook mijn veulentje verloren, alles herinner ik me nog als de dag van gisteren...zoals jij..


Kuss Maaike

<3 Trotse mama van R obin (2007) & M ilan (2013) <3

N00tje

Berichten: 7734
Geregistreerd: 24-10-01
Woonplaats: Krommenie

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 10:56

Jeetje, wat heb je dat mooi opgeschreven, ik zit hier met kippenvel en tranen in mijn ogen, ik ben er helemaal stil van... Heel veel sterkte is het engiste wat ik je kan zeggen...

Doe wat je niet laten kunt... Maar laat wat je niet doen kunt...

Desiree

Berichten: 28760
Geregistreerd: 23-01-01
Woonplaats: Twente

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 10:57

dieren zijn heel leuk, maar ze moesten eigenlijk niet ongezond kunnen worden en dood gaan......

De hond is de betere mens

Shaienne

Berichten: 4933
Geregistreerd: 02-04-01
Woonplaats: Vaassen

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 11:23

jeetje wat een zielig verhaal zeg. Ik weet hoe je je voelt en ik weet dat het verschrikkelijk is. Ik had ook een verzorgpony die helemaal niet speciaal of goed ofzo was, maar ik had zo'n innige band met haar! Zij moest ook weg vanwege hoef/straalkanker en elke dag blijf ik haar missen.

marije999

Berichten: 330
Geregistreerd: 25-04-02
Woonplaats: Den Haag

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 12:39

Echt een prachtig verhaal, de tranen liepen over mijn wangen. Iemand kwijtraken van wie je houd, dat blijft pijn doen.
Heel veel sterkte.
Marije

"De meest interessante mensen zijn diegenen die op hun 25e nog niet weten wat ze met hun leven willen doen." (gelezen op een toilet in Arthurs' Pass, Nieuw Zeeland 2003)

marloes-joy

Berichten: 8421
Geregistreerd: 28-07-01
Woonplaats: Vianen

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 12:57

wat vreselijk voor je meid!
Je hebt het heel erg mooi verwoord, schitternd om te lezen..en ook ik zit met dikke tranen jouw bericht te lezen
Heel veel sterkte

Reem

Berichten: 3931
Geregistreerd: 29-09-01
Woonplaats: Amsterdam

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 13:08

Heel mooi en ontroerend stuk.
Als wij al met tranen in onze ogen zitten, hoe moet jij dan voelen... Scheve mond

Ik leef met je mee!
Kusje Remi

"Ubuntu: I am what I am because of who we all are"

chanickyo

Berichten: 2050
Geregistreerd: 11-02-02
Woonplaats: Auckland, NZ

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 14:55

ahhhhh wat een zielig verhaal zeg
en ook ik zit met tranen in me ogen
heeeeeeeeeel veeeeeeel sterkte
zo zie je maar hoe sterk de band is tussen ruiter (verzorger) en paard

jen

Berichten: 3211
Geregistreerd: 20-10-01
Woonplaats: Milheeze

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 15:29

hier zit er nog een met tranen in dr ogen
heb hier geen woorden voor
sterke

Met mijn gedachten ergens anders ben ik altijd overal
nieuwe foto's in profiel
[RIJ-ITP] Winnie 7 weken ohz

Lennon

Berichten: 4342
Geregistreerd: 01-09-01
Woonplaats: Belgisch Limburg

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 16:01

Sterkte...

Heb het gelezen en werd er stil van en zit nu echt met een brok in mn keel... Ik hoop dat je haar nog lang in je herinneringen kan meedragen, en dat het gemis steeds minder en minder pijn doet...

Accept what is, let go of what was, have faith in what will be

Tinne

Berichten: 13717
Geregistreerd: 07-11-01
Woonplaats: Zundert

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 16:53

Heel veel sterkte...

En ik heb ook weer met dikke tranen in mijn ogen dit verhaal zitten lezen. Echt heel mooi verwoord... Echt veel sterkte nog hoor meis... Scheve mond

greetje

Berichten: 8626
Geregistreerd: 13-07-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 17:48

Ik kan het ook niet droog houden. Meid wat heeft Cavelle het getroffen dat zij haar laatste jaren met JOUW mocht beleven Lovers s'avonds als het donker is knipoogt er een sterretje, dat is jouw Cavelle die iedere avond nog even naar zijn liefste verzorgster kijkt en waakt. Lovers
Laatst bijgewerkt door greetje op 19-06-02 17:57, in het totaal 1 keer bewerkt

Uiteindelijk is de mens zelf de zwakste schakel.

Druif_01

Berichten: 8810
Geregistreerd: 04-11-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-06-02 17:55

jeetje wat mooi verteld! ik kreeg gewoon tranen in mijn ogen. en als mensen zeggen van: ach het was maar een paard, die weten er gewoon niks van hoe je met een dier een band kunt opbouwen, heel veel sterkte

Wil jij graag een mooi, stevig halster, armband of sleutelhanger van paracord? PB voor meer info! Zie mijn profiel voor een paar voorbeelden.


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Cas10, Coalizione, journee, Mark0919, rosak, sterregoud, su72 en 40 bezoekers