Pff, ik heb net een zwaar telefoongesprek gehad met mijn moeder. Ik heb ook al naar mijn vriend gemaild maar ik schrijf het hier ook nog effe. Jullie hoeven het niet te lezen want het zit nogal ingewikkeld maar ik moet het nog even kwijt.
Even voor de duidelijkheid van het verhaal, ik ben 24 en woon in Geleen en mijn moeder woont alleen in Enschede, mijn vader is verongelukt toen ik 6 was en ik heb verder geen broers of zussen. Normaal mailen we dagelijks, even de paardepraat enzo, heel gezellig. Maar nu had ik al een paar dagen niks van haar gehoord dus ik werd al bang dat ze misschien van Hansje was gevallen.
Ik heb net mijn moeder maar gebeld en het was flink mis. Ze was heel kort en koel aan de telefoon en wilde niet zeggen wat er was. Na flink aandringen kwam het er op neer dat ze maar wat afstand had genomen van mij omdat ik niets had laten horen met moederdag, ik had wel gemaild maar daar had ik maar heel kort een moederdag felicitatie in gezet. Ze had graag op zijn minst een e-card gehad. En dat had ik dus juist bewust
niet gedaan omdat ik dacht dat ze dat stom vond. Toen ik nog thuis woonde had ze dat namelijk afgeschaft (vanaf mijn 14e ofzo heeft ze dat afgeschaft) omdat ze het te verplichtt vond en daarom vond ze moederdag stom enzo en wilde zij er niks meer aan doen. Vorig jaar had ik haar zomaar spontaan eens een moederdag kadootje gegeven maar daar reageerde ze zo op dat moedredag alleen maar een verplichting was en dat ze het stom vond dat mensen zich dan verplicht voelden om
wat aan hun moeder te geven. En nu zei ze us dat ze dat wel heel leuk had gevonden. Want nu woonde ik niet meer thuis en woonde ik zo ver weg dus dat was anders. Hoezo moeilijk persoon? Ik dacht dat ik moeilijk was maar ik heb het dus niet van een vreemde. Maar goed doordat ik alleen maar een kort mailtje had gestuurd was ze verdrietig en boos. En had ze besloten om dan maar geen echt contact meer met mij te zoeken omdat dat haar teveel pijn deed. En ik had er echt over
nagedacht wat ik nou moest met moederdag maar ik dacht dat ze het echt stom en vervelend vond als ik er wat aan deed. Ze dacht ook nog dat ik het vervelend vond om te mailen, dat ik dacht:"moet ik dat mens in
Enschede ook nog mailen, baal baal". Maar het doet mij heel veel pijn als ik haar hoor
zeggen dat ze dan maar minder contact met me wil. Ik snap ook wel dat het moeilijk is voor haar omdat ze helemaal alleen in Enschede zit maar daar heeft ze ook wel zelf voor gekozen, ze had natuurlijk niet verwacht
dat ikzo ver weg ging wonen maar zo is het nu eenmaal en ik blijf lekker hier (ze zou ook niet wilen dat ik voor haar naar Enschede zou verhuizen, heeft ze net gezegd dus dat schat ik nu niet fout en al zou ze het wel willen, ik doe het toch niet)!
Na ja, het is nu weer uitgepraat maar ik voel er toch behoorlijk klote onder, ze had een paar moeilijke dagen gehad en was veel verdrietig geweest. En dan zeg ik: Hoe kan ik nou weten wat jij denkt als je mij geen
signalen geeft? En dan zegt zij dat ze nou eenmaal zo is...dat weet ik ook wel maar ik vind het niet goed. Zodra er iets is, zegt ze niks meer en trekt zich terug.
Pfff, wat een gedoe, ik doe juist zo mijn best met alles en dan doe ik het nog fout.
Maar het is nu wel weer goed maar ik vind het nu toch raar om weer te mailen. Ik vond het juist altijd heel leuk om even het laatste nieuws over Pablo enzo met mijn moeder te maiel en zag het helemaal niet als verplichting, dat heb ik dus ook maar duidelijk gezegd.
Maar nu moet ik weer verder met mijn afstudeeropdracht en straks eens kijken hoe het vandaag met Pablo is.
Bedankt Heike en Bart dat jullie Bokt hebben gemaakt en bedankt iedereen dat je hier ook echt even wat van je af kan schrijven.