Een tijd terug had mijn opa het steeds benauwd en kon hij moeilijk ademhalen enzo, dus hij was naar de huisarts gegaan. Nou die zei dat er niks aan de hand was en dat het vanzelf over zou gaan.
Het ging dus niet over, en ondertussen waren mijn opa en oma verhuisd naar een andere buurt en hadden ze ook een andere huisarts. Toen is hij daar weer heengeweest, en die stuurde hem door naar het ziekenhuis. Naar het Ruwaard van Putten ziekenhuis. Daar bleek dus dat hij vocht achter zijn longen had waardoor hij het zo benauwd had, en hij had ook een tumor in zijn long. Wel aan de top, dus het was goed te opereren als er geen uitzaaiingen waren in het longvlies, zeiden ze.
Nou dat vocht was dus afgetapt (of hoe je dat ook noemt), en daarna voelde hij zich al een stuk beter. Hij moest wel in het ziekenhuis blijven. Toen kwamen er allemaal onderzoeken om te kijken of het niet uigezaaid was in de lever of in het longvlies. Nou het bleek dat het dat dus niet was.
Dus de dokter zei dat het te opereren zou zijn.
Maar toen ineens, werd er gezegd dat hij naar een ziekenhuis in Antwerpen, Amsterdam of Leeuwarden (erg ver weg allemaal) moest gaan om een scan te maken van de lymfeklieren, om te kijken of daar uitzaaiingen zaten.
Nou om één of andere reden die ik niet weet is dat niet doorgegaan en is hij naar Dijkzicht gegaan (Rotterdam).
Daar hadden ze ook nog onderzoeken gedaan, en er moesten opnieuw foto's gemaakt worden want die waren ze in het Ruwaard kwijt geraakt enz enz.
Nou en vrijdag, op mijn vaders verjaardag, kwamen mijn moeder en mijn oma terug van het ziekenhuis. Mijn oma kwam binnen en zei meteen: "Er is niets meer aan te doen." Nou een heel verhaal. Het bleek dus dat die tumor heel groot was! Hij was al naar de andere long gegaan en drukte tegen de linkerhartkamer! Hij was zo groot dat die dokters in Dijkzicht het zo raar vonden dat die dokters in het Ruwaard dat helemaal niet hadden gezegd. Het was duidelijk te zien dat hij zo groot was! En in zo'n korte tijd kan hij nooit zoveel groeien. En dan zeiden ze (in het Ruwaard) ook nog dat het operabel is. Echt een vaag verhaal.
Zelf zei hij dat het niet anders is.
Ben gisteren nog meegeweest naar het ziekenhuis (kan alleen in het weekend, doordeweeks zit ik nog op school tijdens het bezoekuur) en hij praatte wel meer als dat hij eerst deed, maar het ziet er wel uit dat hij het benauwd heeft, al zegt hij zelf van niet.
Ik vind het echt zo'n raar gevoel, het idee dat je weet dat je opa er binnekort niet meer is..
Ze zijn net verhuisd, en hij spaart postzegels. Net een nieuw eigen postzegelkamertje, wat hij zowat nooit heeft kunnen gebruiken.. Gewoon zo oneerlijk...
Sorry, maar ik moest het even kwijt...
You mustn't be afraid to dream a little bigger, darling.