Warda is eigenlijk nooit ergens bang voor.
Maar gisteravond had ze het helemaal gehad.
De boeren zijn hun grond weer aan het besproeien met van die megaspuiten. Twee jaar geleden is Warda zich rotgeschrokken toen er net dat wij passeerden, zo'n sproeier werd aangezet. Dat maakte al een raar geluid en toen een stoot water, tja dat vond ze niet zo leuk.
Gisteravond stond er dus zo'n ding aan, vlak langs de weg. Madam dacht van hier wil ik toch echt niet langs, en bedenkt dan dat ze terug wil. Ik wil niet toegeven en vindt dat ze er gewoon langs moet. Dan zet ze zich dus helemaal schrap. Niet normaal hoe sterk. Ze loopt dwars door mijn been en zithulpen heen, en gaat alleen nog maar achteruit.Richting sloot.
Ik ben ook niet achterlijk, en weet haar toch te draaien. Eenmaal bij de spuit gaat ze weer achteruit naar de sloot, ik krijg haar maar 1 kant op richting stal, en ze gaat dus zover in de berm, dat we bijna de sloot ingaan.
Ik ben er maar afgestapt, en ben er maar naast gaan lopen. Maar ook dan is ze zo sterk, als ze geen stap meer vooruit wil doen lijkt niets te helpen.
Nou heb ik gelukkig engelengeduld en ben maar gaan praten, en steeds een stapje vooruit, en ophemelen, en weer een stapje vooruit, af en toe een klein tikje achter haar billen...Ze liep te briezen en al haar spieren te spannen, die nek leek 2 keer zo dik en dat hoofd ging superhoog (gelijk een zere bovenarm), maar ze ging er langs!
En dat voelt zo goed, gewoon dat ze me vertrouwd en dat ik het toch gewonnen heb. Op de terugweg was ze wel heel angstig toen we er langs gingen, maar ik hoefde er niet naast te gaan lopen.
Nou ja, maak ik ook eens wat mee met mijn brave heldin!