Dit weekend heb ik het paard van een vriendin gereden. Als zij geen tijd heeft dan rijd ik die van haar. Nou zeg. Ik kwam er in het begin al helemaal niet op. Ik heb de hele bak gezien en van een muur of een hoek was meneer niet onder de indruk. Toen ik eindelijk zat begon het feest. Het was net of ik aan een bak beton zat te trekken. Zijn hoofd stond recht vooruit en er kwam geen buiging in. De hoop dat dat wel nog zou komen heb ik na tien minuten vechten maar opgegeven en toen ben ik alleen maar voorwaarts/neerwaarts wendingen gaan rijden. Na een uur was ik best wel een beetje trots op mezelf, want hij boog tenminste weer. En op het moment dat ik een beetje gelukkig wilde afstappen, besloot meneer aardappel dat hij niet meer langs de tuinstoelen op het terras wilde. Dus hebben we er maar weer een half uur aan vast geplakt en tig keer langs de tuinstoelen gereden. Hij was er ook pas 1000 keer langsgelopen. Soms snap je dat toch niet he. Maar op zo'n momenten waardeer ik mijn eigen stuk wel weer wat meer. Die haalt tenminste niet van die domme dingen in zijn kop. Zo het is geen razend interessant verslag, maar ik ben nu weer een beetje minder "boos".

groetjes