Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-10-04 15:09

Hoe lang is het normaal verdriet om afstaan paard?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-10-04 15:09

Mijn oude paard heb ik 23 augustus afgestaan aan een bejaardentehuis. Dit is het eerste dier ooit wat ik heb afgestaan. Had nooit gedacht dat ik het er zo moeilijk mee zou hebben ondanks dat ik weet dat hij het er beter heeft met mensen die verstand hebben van oude paarden. De 1e weken reed ik iedere avond het hele stuk er heen (in de file) maar nu alleen iedere zondag. Vandaag probeer ik mij sterk te houden en niet te gaan. Moet hem los gaan laten want ga er kapot aan. De keren dat ik er aan het hek heb staan janken en overstuur thuis ben gekomen

Heb hem sinds 23 augustus slechts 2 x kunnen aaien vanaf het hek want je mag het weiland niet in. De paarden schoppen en jagen hem weg als ik zie dat hij bij mij wil komen Verdrietig

Ook is hij erg veranderd. Bij mij was hij lekker vol en nu is hij eigenlijk te dun. Zijn ribben en ruggegraat zie je heel goed, nek is weg en kont ligt bloot. Maar goed ze letten op hem en hij gaat binnenkort weer op stal met bijvoer. Het schijnt erbij te horen kan heimwee zijn en verandering van omgeving. Hij staat nu 24/7 buiten terwijl hij bij mij 's-nachts binnen stond.
Nu zegt iedereen in mijn omgeving dat ik hem los moet laten en voorlopig beter niet kan gaan. Wat zouden jullie doen?
Hoe gaan jullie om met het verdriet van het gemis om een paard?

**Geplaatst**: 03-10-04 15:28

Geplaatst: 03-10-04 15:28

Allereerst: Ik had mijn paard nooit uit handen gegeven.
Heb ik zelf ook niet gedaan, mijn oude pony heeft haar pensioen lekker thuis gehad.
En als ik het zo lees (ribben te zien, dunner geworden etc.), dan had ik de keuze terug gedraait, indien mogelijk.

En tja, als dat niet mogelijk is, dan heb je recht om te treuren om je paardje.
Het beestje, waar je zoveel van houd, is er niet meer. En dan hoort het er eigenlijk bij dat dat moelijk is.
Mijn pony is bijna een jaar dood, maar nog steeds huil ik wel eens om haar. En nog steeds wordt ik wel eens gek van verlangen om haar weer te kunnen zien.
Tuurlijk moet je doorgaan, maar je moet ook te tijd nemen voor je gevoelens.
Sterkte Ach gut

**Geplaatst**: 03-10-04 15:30

Geplaatst: 03-10-04 15:30

Rond april is mijn pony verkocht, maar aangezien er nog 2 andere steeds in de schuur bleven staan en hij gewoon de 'mindere'was, heb ik er niet zo een last van gehad.
Ik ben ook nooit bij hem gaan kijken, bewust, nu is mijn gedachte: Hij is daar met pensioen (hij is 14), want hij hoeft alleen maar gras te eten en boswandelingetjes te maken met een meisje van 10. Terwijl het misschien welleens heel anders zou kunnen zijn.
Mijn ouders hebben dit vroeger 1 keer meegemaakt, zijn ook gaan kijken bij een verkocht paard. Maar die was er ook veel slechter aan toe: mager, wondjes in de mond, in verzet komen tijdens rijden. Terwijl hij bij hun altijd vrolijk en lekker rond was. Mijn moeder heeft er alles met plezier meer gedaan, dressuur, springen, eventing, mennen.
Dan komt het zo hard aan als je je paard ziet terwijl het stukken minder is geworden sinds jij het niet meer hebt.

Daardoor komt het denk ik ook dat jij het nu moeilijker hebt, omdat je weet dat hij niet lekker in zijn vel zit. Hij word weggejaagt, is magerder.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-10-04 15:32

Geplaatst door de TopicStarter : 03-10-04 15:32

Ik had hem ook het liefste weer opgehaald maar dat kan niet en moet de bedoeling ook niet zijn.
Verder heb ik zelf geen land en stal en hier in de omgeving heb je alleen manege's en pensionstallen waar ze in de winter de hele dag op stal staan tot je zelf komt. Werk zelf full-time dus hij kwam er in de winter 2 uur uit ofzo. Dat is voor een (oud) paard veel te weinig. Wou dat ik mijn keuze terug kon draaien dat is waar ik zo verdriet om heb. Weet niet meer of ik er goed aan heb gedaan. Ze zorgen daar wel geod voor hem het staat er goed bekend maar ja als je hem dan achteruit ziet gaan is niet leuk. Je voelt je zo onzeker en hulpeloos.
Als ik dan bel naar waar hij nu staat word ik wel gerustgesteld maar kan hem niet loslaten. Hij is 32 en ben zo bang dat ik binnenkort een vervelend telefoontje krijg Verdrietig

Laatst bijgewerkt door Horse_ op 03-10-04 15:35, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 03-10-04 15:35

Geplaatst: 03-10-04 15:35

Ach, arme Gouda. Ik heb het gelukkig nooit meegemaakt dat ik een dier af zou moeten staan en zou dit ook niet gauw doen. Toch vind ik het een goede beslissing die jij hebt gemaakt. Jij had immers niet de gelegenheid Zorro te bieden wat hij nodig had en baalde regelmatig als hij weer zo lang binnen stond.

Het is waarschijnlijk ook zo frustrerend omdat je niet echt bij hem kan komen. Kun je niet een keer met de mensen van de Paardenkamp praten? Je ongerustheid uitspreken?

En het is ook niet niks voor zo'n oud baasje om weer van plek te veranderen. Echt alles is veranderd: omgeving, paarden, voedsel, mensen en dagritme.

Of je nu wel of niet moet gaan? Tja, moeilijk. Vandaag ben je niet gegaan zeg je, hoe voel je je daar onder? Als het nog slechter is dan wanneer je wel gaat dan is de keuze snel gemaakt.

Misschien een gek idee en helemaal niet haalbaar, maar zou je eventueel een tijdje als vrijwilliger kunnen/willen werken op de zondag? Dat zou wellicht wat rust kunnen geven.

En als ze weer op stal staan dan kun je hem toch ook wat vaker zien?

Meis, doe wat je gevoel je ingeeft en als hij over een tijdje z'n draai gevonden heeft zul jij je ook weer wat beter voelen.

Heel veel sterkte Ach gut

(en ik moet binnenkort toch echt eens gaan kijken)

**Geplaatst**: 03-10-04 15:38

Geplaatst: 03-10-04 15:38

gouda schreef:
Ik had hem ook het liefste weer opgehaald maar dat kan niet en moet de bedoeling ook niet zijn.
Verder heb ik zelf geen land en stal en hier in de omgeving heb je alleen manege's en pensionstallen waar ze in de winter de hele dag op stal staan tot je zelf komt. Werk zelf full-time dus hij kwam er in de winter 2 uur uit ofzo. Dat is voor een (oud) paard veel te weinig. Wou dat ik mijn keuze terug kon draaien dat is waar ik zo verdriet om heb. Weet niet meer of ik er goed aan heb gedaan. Ze zorgen daar wel geod voor hem het staat er goed bekend maar ja als je hem dan achteruit ziet gaan is niet leuk.

Heb even je profiel bekeken Lachen

Wel een erg leuk paardje!

Ik denk dat hij dan ook wel beter af is.
Ik ging naar school dus had vrij veel tijd.
En mijn pony stond op een boerderij waar ze zomers 24 uur per dag
buiten stond en in de winter gingen ze 's ochtends naar buiten en
's avonds weer naar binnen (deed de boer).

Misschien moet je even geduld hebben en ziet hij er met 2 weken were vele beter uit.
Trouwens, een paard boven de 30 mag ook wel onwennig zijn.
Mijn pony (van 25) was dat al bij weiland verandering Knipoog

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-10-04 15:46

Geplaatst door de TopicStarter : 03-10-04 15:46

Denk dat de jaren inderdaad wel meetellen met gewenning. Heb hem weggehaald van de manege zonder problemen met 27 naar een boerderij daar had hij geen last van. Toen werd de boerderij verkocht en ben ik naar een andere stalling gegaan daar had hij vooral veel last van de verandering van voer (3 x koliek en 2 maanden tijd) en nu dus daar heen. Einde van de maand gaan ze waarschijnlijk naar binnen en zal hij bijgevoerd gaan worden. Hij zou eerst in een loopstal komen maar dat is gelukkig nu al van de baan. Hij komt gewoon ín een eigen stal te staan en dan overdag in een paddock. Begon mij daar ook al zorgen over te maken over die loopstal omdat hij slecht kan kauwen (hooi/kuil gras gaat nog wel) eet langzaam en dan in zo'n kudde en dan ook nog het zich niet kunnen verdedigen

Dat komt dus gelukkig al weer goed. Nu maar duimen dat hij gauw weer dikker word.

**Geplaatst**: 03-10-04 16:01

Geplaatst: 03-10-04 16:01

Kunnen ze je paard niet even apart zetten om hem alvast wat bij te voeren? Als hij zo snel vermagert, dan lijkt mij het eind van de maand toch wat te laat.

**Geplaatst**: 03-10-04 16:16

Geplaatst: 03-10-04 16:16

Twee jaar geleden ben ik mijn pony kwijt geraakt, vlak daarna mijn paard... Verdrietig

Kan niet zeggen dat ik er al helemaal over heen ben...

Hoe ga je daar mee om? Ja, niet eigenlijk... Haha!

Op een gegeven moment leer je het wel een plekje geven, maar het zal altijd moeilijk blijven... Foto's, plekken waar we samen gereden hebben, andere gebeurtenissen...

He bah, wil er ook eigenlijk helemaal niet over praten...

Probeer hem nog maar zo vaak mogelijk op te zoeken, nu het nog kan... Ach gut

**Geplaatst**: 03-10-04 16:30

Geplaatst: 03-10-04 16:30

mn (lease) pony Swift is 1 jaar geleden verkocht
heb er nu nog steeds kei veel moeite mee, eigenlijk nog meer
maar je leert er mee omgaan en t ergste is dattik niet weet waar die is

probeer m zo vaak mogelijk op te zoeken !! echt doen !!

**Geplaatst**: 03-10-04 20:37

Geplaatst: 03-10-04 20:37

Wat lijkt me dat moeilijk! Ik denk dat het voor iedereen verschillend is, hoe lang zo iets duurt. Is wel verontrustend, ik lees nu al een paar keer hier op bokt dat oude paarden zo sterk vermageren nadat ze bij een rusthuis zijn gekomen. Misschien zit er toch een kern van waarheid in, in het spreekwoord "een oude boom moet je niet verplanten".

Heel veel sterkte de komende tijd. Na deze verhalen zal ik mijn oude paard later zeker niet afstaan, maar zelf ergens plaatsen, want dit lijkt me helemaal niet fijn om mee te moeten maken Scheve mond

.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-10-04 22:12

Geplaatst door de TopicStarter : 03-10-04 22:12

Ja denk helaas dat er idd een kern van waarheid inzit. Het was gewoon een gok. Bij mij had hij het goed maar het kon beter. De laatste 2 winters had hij het zwaarder met het lange op stal staan. Zag geen andere oplossing wou hem niet kwijt maar dacht dat dit het beste voor hem was. Op zich is het ook een droom voor ieder paard daar. Maar voor Zorro misschien iets te laat. Hij had denk ik beter een paar jaar terug al aan de beurt moeten zijn. Nu maar duimen dat het goed komt. 23 oktober is de open dag en laten ze de nieuwbouw (de poststallen) zien. Moet hem dan ook voorstellen had ik beloofd. Nu ben ik vandaag niet gegaan ging mij wel aan mijn hart maar moet even rust nemen. Hoop dat hij er de 23e beter uit ziet. Kreeg zaterdag ook het krantje van ze. Zorro staat er als 29 in de boeken. Zijn oude verzorgster had hem 9 a 10 jaar geleden opgegeven en zij had dat opgegeven. Omdat hij geen papier heeft laat ik het wel zo. toen ik hem kreeg ruim 5 jaar terug werd er gezegd dat hij 27 was. Maar ja het maakt niet uit.
Gaan er ook toevallig bokkers naar de open dag?

**Geplaatst**: 04-10-04 08:01

Geplaatst: 04-10-04 08:01

Misschien went hij alsnog, en ziet hij er over een poosje beter uit, zodat je er toch vrede mee kunt hebben. Nogmaals sterkte!

**Geplaatst**: 04-10-04 08:46

Geplaatst: 04-10-04 08:46

Bij mij is het tot nog toe 'Uit het oog, uit het hart',
op zich geef ik nog wel om die beesten en draag ze ook wel een warm hart toe, maar ik heb niet de behoefte om regelmatig te kijken.

Dit is wel een wat andere situatie natuurlijk, ik kan me voorstellen dat het heel vervelend is om te zien dat je paard wat terug gevallen is.
(dat is dus ook de reden waarom ik niet achter de Paardenkamp sta, maar daar hebben we al vaker een discussie over gehad geloof ik)

Het is toch altijd heel persoonlijk, er zijn mensen die na 5 jaar nog de sterfdag van hun hond weten, ik wist na 3 maanden de sterfdag van mijn oma al niet meer Knipoog

(En ik hield echt zielsveel van dat mens)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-10-04 08:57

Geplaatst door de TopicStarter : 04-10-04 08:57

Wist inderdaad al dat jij niet achter hen stond. Maar dan meer over hun doelstelling had ik begrepen. Vroeger gingen er alleen werkpaarden heen nu kan ieder paard er komen.
Over de verzorging van de paarden heb ik nooit een kwaad woord gehoord. Als je ze belt met iets dan zeggen ze ook dat ze goed op de paarden letten enzo.
Ben er nu achter gekomen dat dat afstand doen voor een dier niets is voor mij doet te zeer. Misschien egoistisch maar weet niet of ik het nog een keer zou overdoen.

**Geplaatst**: 04-10-04 10:20

Geplaatst: 04-10-04 10:20

ik heb vorig jaar ook mijn pony moeten verkopen. ik had haar al vanaf veulen af aan. maar ze heeft nu zo'n goed tehuis gevonden dat ik er geen verdriet om hoef te hebben. tuurlijk mis ik haar enorm maar zeheeft daar een wereldleventje dus waarom zou ik verdriet hebben. in jouw geval is het wat anders. ik kan me voorstellen dat het je veel verdriet doet als je je paardje zo ziet. sterkte ermee!

**Geplaatst**: 04-10-04 11:51

Geplaatst: 04-10-04 11:51

mijn pony is vorrig jaar dood gegaan..
en mis hem nog altijd even veel..
denk dat het ook helemaal niks uit maakt hoelang het nu geleden is...

**Geplaatst**: 04-10-04 13:12

Geplaatst: 04-10-04 13:12

Ik heb hier zoveel mee te maken en het blijft zo moeilijk..
Ik 'heb' samen met een hele goeie vriendin (ze is wel 11 jaar ouder dan ik, hoor) telkens 2 paarden: een jong paardje dat we inrijden en opvoeden en een gevorderd paard waar we wedstrijden en cursussen mee doen. Als zo'n jong paard goed genoeg beleerd is, wordt ze gedekt en gaat ze een tijdje naar de fokker terug om te veulenen. Vervolgens komt ze na een half jaar weer terug. Ons vorige jonge paardje is verkocht (vanwege niet goed genoeg voor de fok en ja, die paarden zijn nou eenmaal toch van de fokker) en die daarvoor heb ik 2 jaar gedaan voordat ze voorgoed naar de fokkerij terugging. We hebben nu sinds 20 juli dit jaar een gevorderde merrie die hoogstwaarschijnlijk ook weer weggaat.. Ik weet dat als ik met deze mensen samenwerk dat de paarden zomaar weer kunnen gaan, maar toch. het is zo moeilijk elke keer.. Als ik aan een paard begin, zeg maar, weet ik al van dat ik er geen band mee op mag bouwen, maarja.. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik mis al die paarden ontzettend, vooral omdat we ze al van jongs af aan kenden..

Jij sterkte ermee, Gouda.
En bedenk goed dat je moet doen wat voor het paardje het beste is, als dat kan!

**Geplaatst**: 04-10-04 21:33

Geplaatst: 04-10-04 21:33

Het is verschillend hoe je inelkaar zit.
ik begrijp dat je het nu moeilijk vind en wens je veel sterkte.

**Geplaatst**: 04-10-04 21:44

Geplaatst: 04-10-04 21:44

Ben 3,5 jaar geleden een verzorgpaard kwijtgeraakt aan koliek. Paardje was nog jong reed ik maar kort maar had daar een ongekende klik mee, dit moest hem worden, maar helaas. Ongeveer een jaar lang geloof ik dat ik nog af en toe huilbuien heb gehad en zelfs toen ik dit jaar een paardje van dezelfde vader heb gekocht (dat wilde ik heel graag) heeft het me tijd gekost om van dit paardje te gaan houden en haar niet te zien als vervanging van het andere paard. Maar nu gaat dat helemaal goed en ben ik dol op mijn nieuwe paardje. Verdriet om een paard kan dus heel lang duren maar ik denk wel dat je moet proberen je paardje los te laten om zelf verder te kunnen.
Groetjes en sterkte,
Alwiene

**Geplaatst**: 04-10-04 22:25

Geplaatst: 04-10-04 22:25

Ik heb mijn eerste pony Amber verkocht en heb daar lang om getreurd, ik was dolblij dat ik haar na een half jaar weer zag en zelfs op haar rijden mocht! Ik heb nu nog steeds contact met haar eigenaresse, kom er wel eens en de eigenaresse wel eens bij mij. Ik weet hoe het met haar gaat en dat stelt me gerust.

Toch heb ik het gevoel dat ik haar nog meer mis dan Maffick.

Maffick heb ik vorig jaar December verkocht en nooit weer terug gezien of iets van gehoord, het enige dat ik weet is dat hij ergens bij Zwolle moet staan.
Ik denk vaak aan hem maar weet verder niet waar hij is of hoe het met hem is, op de een of andere manier is het misgevoel daardoor kleiner als bij Amber.

Dus ik heb vaak het idee dat je beter veel afstand kan doen i.p.v vaak opzoeken.
Altijd als ik bij Amber ben geweest of ik hoor weer iets over haar moet ik weer veel sterker aan haar denken, terwijl het bij Maffick op 1 lijn blijft.

Ik wens je veel sterkte, het is je eigen keus maar misschien eens afstand nemen en pas over een paar maand weer gaan

**Geplaatst**: 04-10-04 22:30

Geplaatst: 04-10-04 22:30

Ik heb er nog steeds verdriet van dat in 2001 mijn ruin en in 2002 mijn merrie verkocht zijn... De merrie is naar Amsterdam vertrokken en wsn afgemaakt, ik heb haar gelukkig nooit meer gezien. De ruin daarentegen staat hier vlakbij en ik kom er elke dag 2 keer langs. Het doet me nog steeds pijn hem te zien...

Sterkte ermee...

**Geplaatst**: 04-10-04 23:06

Geplaatst: 04-10-04 23:06

Gelukkig staat mijn 29 jarige pony met pensioen op een pensionstal bij een boerderij. Ik vind het fijn dat ik haar zelf nog verzorgen kan en dat ik haar niet af moet staan. Ik kan elke dag bij haar langs gaan.
Lijkt me echt heel erg om te zien hoe je ouwe knollie zo eruit ziet en heimwee heeft.
Maar toch, het is het beste, en voor jou is er geen betere oplossing. Over een tijdje zal het wel beter gaan, en gewoon met jezelf een afspraak maken over hoe vaak je gaat kijken.
succes!

**Geplaatst**: 04-10-04 23:08

Geplaatst: 04-10-04 23:08

Gouda, ik denk dat dat gevoel nog wel een tijdje blijft. Gewoon lekker naar hem toe gaan, als je daar behoefte aan hebt. Je hoeft toch nog steeds geen afstand van hem te nemen? Hij is oud en nu heb je daar de kans nog voor. Jij hebt nu alleen de verantwoordelijkheid niet meer. Weet dat hij het daar niet slecht heeft. Dat hij afgevallen is is heel vervelend, maar dat trekt denk ik straks ook wel weer bij, als hij daar wat meer gewend is. Als je denkt dat hij tekort komt, zou ik gewoon met die mensen overleggen, dat kan nooit kwaad.

**Geplaatst**: 05-10-04 09:43

Geplaatst: 05-10-04 09:43

Ik heb mijn pony afgelopen december verkocht en voel het ook nog steeds. In het begin ging ik er veel kijken, maar hoewel zij hartstikke goed verzorgd werd, zag ik toch wat dingetjes die het er niet makkelijker op maakten. Ik ga er nu veel minder/niet meer heen en denk dat het ook het beste is voor mij in ieder geval. Elke keer dat ik er kwam ging ik toch weer met zo'n half vervelend gevoel weg, niet omdat die mensen het niet goed doen, maar 't was jouw paardje en ze doen het toch altijd anders dan jij...

Gouda, het gevoel kan best nog even blijven en t is nog niet zo lang geleden. Er bestaat geen vaste norm voor zo lang mag je verdriet hebben om je paard. Dat is voor iedereen verschillend. En eigenlijk is het juist goed dat je je verdriet toont, waardoor je het beter verwerkt. Dat je paard nu mager is, kan ook aan de tijd van het jaar liggen, het gras is nu toch veel minder (voedzaam), en overleg het indd anders even met die mensen, misschien geeft dat wat rust...

Dat het bij mij hielp wat meer afstand te nemen betekent niet dat jij dat ook moet doen, das ook voor iedereen verschillend.

Het opschrijven of veel vertellen wil ook wel eens helpen... Sterkte!