2 maanden geleden gaf ik een feestje thuis voor mijn vriendinnnen en mijn broer en zijn vrienden. Daar was ook Thomas. Een vriend van mijn broer. Ik had 'm al wel eens gesproken, maar ik kende hem verder niet. Hij was me ook eigenlijk nog nooit zo opgevallen, maar hij zag er eigenlijk best goed uit. Ik dus een beetje aangeschoten en op de versiertoer..
En ik had beet. We hadden gezoend en nog even bji hem gezeten en later had hij bij mij geslapen (met nadruk op slapen, ja echt 
). We gingen een beetje smsen en elkaar vaker zien, en ik was helemaal verliefd. Mijn broer en zijn vrienden (en dus ook die van Thomas en beetje van mij) moetsen er erg aan wennen maar hadden er wel vrede mee. Het was allemaal heel leuk 
Vorige week was ik met hem, een vriend, mijn broer en een vriendin van mij met hem naar Oostenrijk, want hij is DJ en moest daar draaien op een feest. Daar had ik het gevoel voor het eerst, ik was niet echt emer verliefd. Ik wilde niet echt meer met 'm naar bed of soms zelfs niet eens zoenen. Maar ik had het wel gezellig, ik wilde liever daar met hem as gewone vriendin zijn. Dat heeft me wel aan het denken gezet. Ik zat te denken om het uit te maken..
Gister zou ik mij hem gaan eten een een fiklm kijken. Dat hebben we gedaan, en het was echt best gezellig. Toen de film was afgelopen begin hèt gesprek, eerder dan ik had verwacht of wilde.
Hij vond dat het niet meer echt van 2 kanten kwam, iets wat inderdaad klopte. Ik vond hem opzich nog wel leuk, maar op een andere manier dan hij. Hij had er al wat serieuse relaties van 2 jaar en langer er opzitten met samenwonen. Hij is dan ook al 25. Ik ben 18 en hij is mijn 1e vriendje.
Hij wilde dat het na 2 maanden wat serieuzer zou worden. Meer samen doen en dat soort dingen. Maar ik wil dat (nog) niet. Toen hebben we er een punt achter gezet. De tranen vloeiden over mijn gezicht, terwijl ik zelf uit wilde maken! Ik snap er niks van. We lagen nog in elkaars armen en hij zoende me ook nog, het was erg verwarrend allemaal. Toen heeft hij me thuis gebracht. Ik heb de hele avond en ochtend gehuild. Bij al mn vriendinnnen geweest en getroost.. Ik heb heel erg last van liefdesverdriet, volgens een vriendin met ervaring.
Ik weet dat het beter is dat het uit is, want ik wilde hem niet meer. Toen ik nog met hem had, wilde ik andere jongens. Nu het uit is wil ik hem weer.. Maar dat schijnt erbij te horen.
Het gaat nu wel weer, maar af en toe heb ik weer een huilbui. Het erge is dat ik hem niks kan verwijten of boos kan zijn. Het liep gewoon vast.. Ik wil het alleen niet geloven. Ok, het is beter zo. Dat moet ik maar denken.
Bedankt voor degenen die het gelezen hebben en een reactie hebben geplaatst.
Vooral omdat het, zoals je zelf zegt, je eerste vriendje is. 
Had ook een vriendje waarbij ik het gevoel had dat het niet klikte 
Toen heb ik het ook uitgemaakt. Janken dat ik heb gedaan dagen lang 
