Goh das balen zeg, kun je niet rijden... Jouw verhaal doet me denken aan een jaar of vijf geleden. Ik ben toen vanaf bovenaan de trap naar beneden gedonderd. Ik was er alleen zelf niet bij : ik heb namelijk epilepsie en kreeg een aanval. Tja, was bewusteloos en dus 'even weg'. De eerste keer dat ik bijkwam, ben ik naar de zitkamer gestrompeld en op de bank gaan liggen, en weer ingeslapen. Daarna kwam ik 'weer bij', en dit keer was ik geestelijk weer wat helderder. Ik kon me echter niet herinneren wat ik de eerste keer had gedaan, dus wáár ik gevallen was. Aanval gaat altijd gepaard met geheugenverlies van die dag, zodoende. Alleen voelde ik me behoorlijk gekneusd overal, en zag ik schaafwonden op mijn benen. Op dat moment is het enige dat ik wil: slapen. Dus... de hele dag.
De volgende avond vond ik onder aan de trap, tegenover de laatste tree, op een wit kastje bloedvlekken. En toen wist ik het weer: Ik wilde vlak voor de aanval de was ophangen boven, maar liep richting slaapkamer toen ik een aanval voelde aankomen. Dus... kwartje gevallen! Ik heb nog geluk gehad, veel kneuzingen maar niks gebroken, en wat schaafwonden op benen en gezicht. Blauw oog heb ik ook wel eens gehad, dan vroegen onze vrienden later aan mijn man wat hij met mij had uitgespookt !
Gelukkig heb ik nog maar weinig aanvallen, vooral sinds ik weer ben gaan paardrijden. Paarden hebben een 'helende werking' haha. Bij mij in elk geval wel!
Groetjes, Dorine.