Geplaatst: 28-09-04 18:04 Die nacht droomde ik weer over Castro. Er werd weer gefluisterd over het terrein. “Castro…Castro!”, Het klonk steeds harder. Ik rende het terrein van de manege weer af. Maar dit keer veranderde er iets. Er kwam geen wit paard op me afgerend, het bleef stil in de duinen. En toen hoorde ik een schel gehinnik.
Ik schrok weer wakker. Wanhopig ging ik rechtop in bed zitten. Wat was er toch aan de hand? Waarom bezorgde een paard wat ik nooit gekend had mij deze nachtmerries? Niet zo heel erg veel later viel ik weer in slaap. Mijn droom begon nu in de duinen. Het schelle gehinnik bleef maar door de lucht snerpen. Ik drukte mijn handen tegen mijn oren. “Hou op! Hou op!”, riep ik. Toen werd het gehinnik minder schel. Toen herkende ik iets in het geluid. “Help…..Help!….”, leek het paard te roepen. Het witte paard kwam het duinpad opgelopen. Dit keer stapte hij heel mismoedig. Hij keek op, maar leek mij niet te zien. Toen stapte hij weer droevig weg. Hij verdween in de zee….
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, had ik niet het angstige gevoel als ik normaal altijd had na mijn dromen over Castro. Ik voelde me verdrietig. Net zo verdrietig als Castro was geweest in mijn droom. Maar waarom was Castro zo verdrietig geweest? Wat kon ik doen om hem te helpen? Kon ik hem überhaupt wel helpen? Ik wist het niet meer. Ik besloot om nog niks tegen Lotte en Robin te zeggen over de dromen.
Die middag gingen we weer naar de Cavalier. We stonden bij Yesin’s box, toen we stappende hoeven over de weg hoorden. Alle paarden waren op stal, dus het kon onmogelijk een paard van de Cavalier zijn. Ze draaiden zich om, maar de Graaf Jansdijk lag er stilletjes bij, alsof er niemand lang was gekomen. “Wat raar. Ik dacht toch echt dat ik hoeven hoorde”, zei ik. “Het zal wel een ruiter zijn geweest die op strandrit ging. Hij is vast al de straat uit gereden”, zei Robin. “Ja, dat zal het wel zijn”, zei Lotte. Ik lette er niet meer op en ging weer verder met het krabben op Yesin’s hoofdje.
Vandaag bleven we lang op de Cavalier. Rond 9 uur gingen we met Snoopy (de oudste pony van stal) een wandelingetje maken in de duinen. Het begon al te schemeren, dus we konden niet zo lang wegblijven. Toen we langs de paddock liepen, stond Snoopy ineens stil en spitste zijn oren. “Wat hoor je dan?”, vroeg Robin verbaasd aan de pony. Snoopy hinnikte zacht in de richting van de paddock, alsof hij antwoordde op de roep van een ander paard. “Nouja, wat doet die nou?”, zei Lotte. Snoopy begon in de richting van de paddock te trekken. Toen we vlakbij de poort naar de buitenbak en de paddock waren, hoorden ze ook hoefgetrappel. “Wie gaat er nou zo laat nog rijden of longeren?”, zei Robin. Toen ik de poort open wilde duwen, klonk er een schrille hinnik. Ik had het gevoel of ik flauwviel. Die hinnik….dat was Castro!
Morgen komt deel 4!
Kayleigh 
je kan r wel een heel boek over schrijven.
deel 1 en 2 staan hier ook ergens 
heb ze net nog allemaal gelezen 
Je hebt een leuke manier van schrijven! 
