In Zwolle ging het natuurlijk al mis.
We moesten daar in de trein op perron 5b, en vrolijk kletsend stappen we in op 5a. We zaten al een half uur in de trein toen de conducteur langskwam, en ons verbaasd aankeek toen hij de kaartjes kreeg. Verkeerde trein? 
He, inderdaad, die stations die we gepasseerd zijn lagen inderdaad niet op onze route.
Nou ja, bij het eerstvolgende station eruit, en een half uur wachten op de trein terug naar Zwolle.
Toen we aankwamen op station Harderwijk was de bus naar Sixflags net vertrokken, en konden we weer een half uur wachten.
Na een vergeefse poging tot het vinden van een zaak waar we een patatje konden halen (ondertussen was het al lunchtijd, terwijl we om 10 uur bij SF aan zouden komen) stapten we in de bus naar Sixflags.
Iets voor half 1 waren we er dan eindelijk.
De 'kleine' vertraging kon de pret niet drukken.
We waren amper het park binnen toen we een megarups vonden:
En toen kon het achtbanenfeest eindelijk beginnen.
Want daarvoor kwamen we natuurlijk. We begonnen met de Goliath, want daar hadden we nog een missie te voltooien. 
Ik ga daar lekker niet teveel over verklappen, maar het heeft te maken met de fotowedstrijd van [BI] en daarvoor moest marinke een béétje voor schut lopen. Iedereen keek ons raar aan, en wij smoorden bijna van het lachen. 
De rest van de dag was ook geweldig, we hebben alle achtbanen meerdere keren kunnen doen, en hóe...
We hadden al constant de slappe lach, en hoe we er op kwamen weet ik niet, maar uiteindelijk hadden we tijdens de achtbaanritten de meest 'diepgaande' gesprekken over onder andere marinke haar goudvis die haar niet meer wilde zien, en bijna was verdronken. We konden ons hart even uitstorten, want ja, vriendinnen steunen elkaar gewoon, waar en hoe dan ook. 
En communiceren in een achtbaan van 90 km/h waarbij de wind om je oren suist en je al gilt van het lachen valt niet mee. Zo zaten we dus echt steeds met een enorme slappe lach in de achtbaan.Aan het eind van de middag kregen we honger, en haalden we patat. Die smaakte net zo droog als het kartonnetje waar het in zat, dus daar hebben we niet veel van opgegeten.
Dat had zeker al een kwartier gelegen, het was niet te eten. Maar owee als je daar wat van zei, wat ik wel deed, dus we hadden meteen mot met 1 van de medewerkers die nog eens megabrutaal was ook. Ik was zelf natuurlijk heel vriendelijk. Vijf euro vragen voor patat en vervolgens daarmee komen aanzetten. 
Maar goed, ondanks de vertraging, de vieze patat en de regenbuitjes af en toe zat de stemming er nog behoorlijk in. Helaas ging het park 6 uur dicht, en gingen we met de bus weer naar het station in Harderwijk. In de trein naar Zwolle was het erg gezellig, het was rustig, en tegenover ons zaten een paar jongens waar we wel mee konden lachen. Na een tijdje keken we verschrikt uit het raam, om te zien waar we eigenlijk waren.
Station Zwolle dus, en we waren net op tijd weer uit de trein. Marinke ging met mij mee naar huis, om hier een nachtje te logeren.
Toen we op het station op de volgende trein stonden te wachten kwam er weer zo'n enorme slappe lach. Wat de aanleiding dáár nou weer voor was weet ik niet eens meer, maar uiteindelijk moest Marinke zo hard lachen dat ze gewoon op de grond viel.
De mensen dachten al dat ze niet lekker was. (was ze ook niet, maar dan op een andere manier 
) En daar lig je dan voor het vertrektijdenbord van de NS. 
We hadden die dag al zoveel vreemde blikken toegeworpen gekregen, daar konden die ook nog wel bij. 
Toen heeft Marinke ook ondervonden dat het toch vrij moeilijk is om een slok water door te slikken als je de slappe lach hebt. Viel nog niet mee he meid, om dat water aan de goede kant weer uit je mond te krijgen. De trein terug naar Leeuwarden was erg druk, waardoor we hutjemutje op elkaar zaten/stonden. Dat was dus iets minder, maar gelukkig kon ik regelen dat na ruim een uur in die trein de taxi in Leeuwarden klaar stond.
Eenmaal thuis nog even op bokt rondgesnuffeld om vervolgens afgedraaid ons bed in te duiken.
Vanmorgen zijn we eerst even naar Rinkja geweest, en daarna lekker met make up zitten prutsen, waarna ik nog mooie foto's van Marink heb gemaakt. Die komen nog wel op bokt he Marink?
En vanmiddag was het feest dan echt voorbij en ging Marinke weer naar huis.
Het weekend is echt behoorlijk snel omgevlogen, maar ik heb volgens mij in een week niet eens zoveel gelachen.
Moeten we snel nog eens overdoen.
*ieuwwwww* (ren eerder gillend weg... 
