Geplaatst Vorig jaar stond hij inmiddels al bij ons op stal. Er werd niet naar hem omgekeken, zijn stal werd 'vergeten', paard was doodongelukkig. Wat deed dat pijn om aan te kijken.
Via stom toeval eigenlijk, hebben we hem kunnen kopen voor een spotprijsje. Met de bedoeling dat ik hem even iets zou opknappen en dat we dan een leuk baasje voor hem zouden gaan zoeken.
Tja, dat liep ietsje anders....
Nimo, met zijn heerlijke eigenwijze pony-face
pakte het zo lekker op allemaal. Werd dikke maatjes met Voice. Zijn bespiering kwam er weer op, hij werd weer enigzins toonbaar. Rijden ging in het begin wat moeizaam, maar ik kon het best met hem vinden. In november startte ik hem al in de L1, meteen een winstpunt. Nu, een klein jaartje later ben ik er klaar voor met hem de L2 in te gaan. Hélemaal klaar!
We groeien op het moment echt als combinatie, ben er zo gelukkig mee. Ik krijg steeds meer complimentjes om me heen, dat Nimo er zo vreselijk goed uitziet, blij oogt. Ook mijn instructrice zegt elke les weer dat het zo vreselijk goed gaat op het moment.
Ik ben zo blij met elke dag dat ik van hem mag leren. En hij van mij natuurlijk. Ik vergeet nooit de eerste keer dat ik met hem op buitenrit ging, niet wetende dat er flink met hem gecrossed was in het bos. Ik had mijn hart in mijn keel zitten, wat een 'eikel' dat paard. (Ik ben er inmiddels achter waarom hij altijd eikel ipv Nimondro genoemd werd
.) Ondertussen is hij meegeweest op trektocht en is hij prima te rijden buiten. Nimo moet alleen even doorhebben wie er op zijn rug zit!
Tja en supertrots ben ik dat hij Roy zo lief door de bak sjouwt! Die twee zijn echt gek met elkaar.
Die komen er ook nog wel!Was vandaag wel grappig. Pap en mam waren bij mijn rijles aan het kijken en twee meisjes naast hen hadden met elkaar zitten praten 'weet jij hoe het met Nimondro gaat??? Die altijd hier op de Nieuwe Heuvel stond?' Mam had echt zoiets van 'Ehm... dát is Nimo.' Die meisjes hadden al gevonden dat 'ie er zoveel op leek haha. Pap en mam hadden er verder niet op doorgegaan, dus verder weet ik ook niet hoe ze hem kenden, maar ze hadden het er wel ff over gehad dat het toen niet zo goed met hem ging. Toch wel grappig zo.
Kortom, ik voel me een Penny-meisje, ongelovelijk dankbaar voor de kans dit paard te mogen kennen en rijden. Het is inmiddels wel duidelijk: Nimo blijft. Hij blijft, samen met Jur, Voice en Wencke! Dat heeft hij wel verdiend na alles. Pap en mam, bij deze enorm bedankt voor alle steun die jullie me geven, zowel met Jurga als nu met Nimo (en de Paddox-en natuurlijk!)! *dikke zoen*
maar toch een superpaard ook!
Ook kwa gedrag, het lijkt wel of hij weer durft te hechten aan iemand! Als een bekende voor hem nu op stal loopt kijkt hij je na en soms hinnikt hij zelfs! 
Dat itt eerst was het een paardje waarvan je maar af en toe een hoofd boven de box uit zag. Zelfs zijn voorpluk begint te groeien 
.JPG){kind=small}
