.Aangezien ze wat laat waren had ik max een klein kwartiertje losgereden. Toen ze aankwamen vroeg ik hoe ze het wilden, of ik misschien eerst wat sprongetjes zou maken. Ik zei er nog wel achteraan dat ik niet zo’n held was, waarop de instructeur meteen zei, dan gaat M (de vrouw) er wel op. Goed, springzadel erop, M erop. Ik vertelde er nogmaals bij dat Max de laatste jaren niet gesprongen had op afgelopen zaterdag na en dat hij toen wat moeite had met het inschatten en dat hij goed geplaatst moest worden. De instructeur pakte haar en Max meteen flink aan. Ze moest hem flink naar voren rijden en als hij niet snel genoeg reageerde direct met de zweep inkomen. Max voelde zich daar niet happy bij, ik verstevig mijn hulp altijd met een klein spoortje wat genoeg is maar M wilde niet met sporen rijden. Toch bleef Max heel braaf. Ook toen ze over de hindernissen gingen ging het eigenlijk heel goed, maar ze moest hem van de instructeur meer toerijden in de laatste passen. De hindernissen werden hoger, en de lijnen moeilijker. Ik gaf nog aan aan de man dat ik dit geen goede zaak vond omdat M het paard nog niet goed kent en om dan op deze manier een paard achter zijn broek aan te zitten
. Uiteindelijk kwam het moment dat M boven de hindernis haar balans kwijt raakte, haar beugel verloor, en viel. Ze bleef liggen en had last van haar rug. We hebben haar dus laten liggen en na een minuut of 15 de ambulance gebeld aangezien ze al eens haar rug gebroken heeft en we geen risico wilden nemen. In de tussentijd heb ik Max uitgestapt en afgespoten. Redelijk snel was de ambulance, vergezeld van een politieauto ook met gillende sirene, ter plaatse. M. werd op de brancard gelegd en naar het ziekenhuis afgevoerd. Ik heb net een sms-je dat ze gelukkig niets heeft gebroken. Wat ze verder heeft weet ik nog niet maar ik hoop natuurlijk dat het meevalt. Jee zeg, wat ben ik geschrokken. Aan de ene kant denk ik steeds waarom heb ik nou zelf niet gesprongen, maar dan was het net geweest of ik wat te verbergen had of zo, zij waren tenslotte met 3 volwassen mensen, waarvan 1 instructeur. Ik had ook nog tussendoor in kunnen grijpen, die mensen hadden zo veel (te veel) vertrouwen in hun instructeur. Ik heb even mijn buik vol van verkoop perikelen en dan te bedenken dat ik nog een aantal mensen moet bellen/mailen die interesse hebben in Max en wisten dat ik gisteren definitief zou weten of deze koop door zou gaan. 
Maar wat een sukkel van een instructeur zeg, dat ie gelijk zo streng werd voor amazone en paard. Je had wel zelf kunnen springen maar dan zou je idd denken dat je wat te verbergen had maar je had wel gewoon kunnen zeggen juist omdat ze het paardje nog niet goed kennen dat ze gewoon voorzichtig hadden moeten doen, ik vind dat ze wel een beetje overdreven hebben. Maar natuurlijk ben ik blij dat ze verder niets heeft. Maar wil je nog steeds aan haar verkopen dan? Als er meerdere mensen geinteresseerd zijn zou ik hun eerst een kans geven...en het lijkt me zo raar om vreemde mensen op je eigen paard te zien..mag ik vragen waarom je hem eigenlijk verkoopt? 
