Gedicht (lang): ''hoe kon je''
Moderators: NadjaNadja, Essie73, Muiz, Maureen95, Firelight
Plaats een reactie
Pagina 1 van de 1
- noukske
-
- Berichten: 797
- Geregistreerd: 25-07-04
- Woonplaats: Limburg
Gedicht (lang): ''hoe kon je''
Geplaatst door de TopicStarter: 17-08-04 23:45
Het is van een engels schrijver.
Zelf raakt dit gedicht me erg, en daarom wilde ik het erop zetten.
Laat me weten wat jullie er van vinden, ik vind het erg mooi.
Hoe kon je
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen.
Je noemde mij je kind,en ondanks een aantal kapotgekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend.
Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.
Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen.
We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen.
Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner.
Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was,
gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam.
En toen werd je verliefd.
Hij - inmiddels je man - is geen hondenmens".
Toch verwelkomde ik hem in het huishouden, probeerde hem genegenheid te geven en gehoorzaamde hem.
Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.
Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding.
Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen.
Alleen maakten jij en hij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench.
Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".
Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus.
Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest.
Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.
Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde.
De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp.
Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel.
Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn.
Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was.
Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten.
Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid.
Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden".
Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan.
Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met papieren".
Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!"
En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over
vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven.
Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen.
Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook.
In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was.
Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden.
Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.
Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer.
Een gelukzalig stille kamer.
Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken.
Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting.
De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen.
Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen.
De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde.
Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed.
Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden.
Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden.
Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?"
Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo".
Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van
dit aardse bestaan.
Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas.
Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.
Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.
Einde
- Bayan
- Berichten: 1598
- Geregistreerd: 18-12-03
Geplaatst: 18-08-04 11:24
ik denk dat iedereen die z'n hond zou willen wegdoen dat wel niet zou doen bij het lezen van dit gedicht.
heel erg mooi!
- linzzz
-
- Berichten: 1480
- Geregistreerd: 01-03-04
- Woonplaats: wveen
Geplaatst: 18-08-04 12:17
Je Word Er Zelf niet Mooier Op
Door Te Zeggen Da iemand Lelijk is
- noukske
-
- Berichten: 797
- Geregistreerd: 25-07-04
- Woonplaats: Limburg
Geplaatst door de TopicStarter: 18-08-04 12:21
Ik vind het zelf ook een super gedicht.
(PS: ik heb het niet geschreven, een engelse schrijver
) - chip
-
- Berichten: 2355
- Geregistreerd: 13-11-03
- Woonplaats: Ruurlo
Geplaatst: 18-08-04 12:47
Wordt er triestig van
Moet er niet aan denken dat door omstandigheden iets met een van mijn hondjes zou gebeuren.
Zolang ik er ben, zal ik zorgen voor een fijn en onbezorgd leven voor ze.
En ik hoop van harte dat ik ze allemaal overleef.
Ook voor mijn opvang hondjes, doe ik m'n best om ze een zo fijn mogelijke oude dag te geven, dat hebben ze dik verdient na hun
ellendige leventje en mocht dat niet lukken, dan blijven ze hier tot aan hun dood.
- xSammyJo
-
- Berichten: 1493
- Geregistreerd: 07-03-03
Geplaatst: 18-08-04 13:01
onze hond hebben mijn ouders ook een keer naar het asiel gedaan en toen zei ik ook neee mama laten ze mijn hond niet afneme!
toen was ik 7 later kregen mijn ouders er heel erg spijt van en hebben ze hem weer opgehaalt en is hier gebleven tot zijn dood
- Veirl
-
- Berichten: 19817
- Geregistreerd: 08-01-03
Geplaatst: 18-08-04 16:55
Echt heel erg mooi en gemeen ..
- Genta
-
- Berichten: 266
- Geregistreerd: 03-08-04
- Woonplaats: Tilburg
Geplaatst: 18-08-04 17:07
- noukske
-
- Berichten: 797
- Geregistreerd: 25-07-04
- Woonplaats: Limburg
Geplaatst door de TopicStarter: 18-08-04 20:35
Mssn word ik er zo emotioneel van omdat het gewoon echt is.
Dacht dat ik de enige was die er verdrietig van word.
- Talsha
-
- Berichten: 2573
- Geregistreerd: 26-02-04
- Woonplaats: Boeskoolstedke
Geplaatst: 19-08-04 13:35
Maar kvind het een heel mooi gedicht, dat wel
- Van
-
- Berichten: 6523
- Geregistreerd: 11-06-04
- Woonplaats: Nieuw-Buinen
- lautjuh85
-
- Berichten: 2182
- Geregistreerd: 10-07-04
- Woonplaats: Drenthe
Geplaatst: 19-08-04 22:08
Echt om kippevel van te krijgen!!
Het is bijna een waargebeurd verhaal maar dan door en hond verteld!
Vind em echt super en het raakt je ook!!
Je hoeft niet goed te zijn om de beste te zijn als je maar beter bent dan de rest!
- Dreamy
-
- Berichten: 24063
- Geregistreerd: 06-06-03
- Woonplaats: Leiden
Geplaatst: 22-08-04 01:36
Echt mooi..
- iefke
-
- Berichten: 28837
- Geregistreerd: 28-08-03
- Woonplaats: Tilburg e.o.
- Saltow
-
- Berichten: 1117
- Geregistreerd: 20-03-03
- Woonplaats: Ninove-City (Belgie)
Geplaatst: 22-08-04 10:46
iefke schreef:Traantjes in de ogen
Jah ik ook !
Vind het prachtig dat je zo een lang gedicht kan maken en naar het einde toe toch nog zo ontroerend blijft !
Echt mooi !
Paradise is pretty sweet until you smash your fase to a banian tree...
...Paarden schenken ons de vleugels die wij ontbreken...
Who put the flower in the barrel of that gun ?
- Liesje_Lover
-
- Berichten: 6861
- Geregistreerd: 03-11-02
- Woonplaats: Den Bosch
Geplaatst: 22-08-04 11:39
Plaats een reactie
Pagina 1 van de 1
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 55 bezoekers