Geplaatst Droeffey leed al vanaf zijn geboorte aan een heup afwijking (wat ik niet wist en pas na zijn dood te horen kreeg van mijn ouders). De week voordat we hem in lieten slapen zijn we nog bij de dierenarts geweest, omdat hij zo veel hijgde. Zij vertelde ons dat het door de hitte en ouderdom kwam en gaf ons pijnstillers mee. In het week 17/18 augustus werd mijn ergste nachtmerrie werkelijk. Ik kwam terug van mijn werk bij me oom en hij ging even mee naar binnen, waarom weet ik niet meer maar oke, normaal gesproken stond Droeffey op en begroette de gene die binnen kwam (alleen als hij hem kon). Dit keer niet, me oom vroeg wat er aan de hand was en me moeder legte het verhaal uit. Ik lag binnen op de bank wat tv te kijken toen Droef naast de bank ging liggen, ik had hem beloofd om die nacht op de bank te slapen zodat hij niet alleen was, maar het ging al wat beter met hem dus was ik me eigen bed in gegaan. Me moeder hoorde hem s'nachts piepen en dacht dat ie eruit moest dus ging naar beneden, dat was voor Droeffey het teken om naar boven te gaan en onder hun bed te gaan liggen (hij kwam nooit boven, zelfs niet met omweer als we zeiden dat ie mocht komen) en er niet meer onder uit te komen. De volgende ochtend werd ik rond 11 uur gewekt terwijl ik nog verder wou slapen, tot me moeder het verhaal van Droef vertelde. Het eerste wat ik vroeg was als we hem in lieten slapen, eigenlijk hoefde ik dat niet meer te vragen want dat hadden we al afgesproken. Ik was naar hem toe gegaan en daar lag me lieverd onder het bed. Me moeder zei dat ze de dierenambulance al had gebeld omdat me vader hem niet mocht op tillen, dan begon hij te grommen en liet hij zijn tanden zien. Ook vertelde ze dat niemand aan zijn heupen mocht komen, maar zo eigenwijs als ik ben deed ik dat gewoon en hij liet het toe. Die dag kon ik me zelf wel voor me kop slaan, ik had hem wat beloofd maar waarom moest ik nou zo nodig me eigen bed in? Droeffey's bek werd dicht getaped omdat hij anders zou gaan bijten (1x heeft ie iemand gebeten en dat was naar de buurman). Hij werd op de brancard gelegt en me vader ging mee de ambulance in. Me moeder, broertje en ik stapte in onze eigen auto. De buren vroegen nog wat er aan de hand was maar eigenlijk wisten ze het al ... Droeffey. We reden de wijk uit achter de ambulance aan en het scheelde niet veel of we hadden een ongeluk, me moeder lette niet op het verkeer maar op de auto, de auto waar onze grootste vriend in lag. In de auto zei me moeder nog dat ze de dierenarst niet vertrouwde ze hielt iets verborgen wat wij niet mochten weten, ik geloofde dat ook, maar waarom zou ze zo iets doen? Bij de dierenarts aan gekomen was er op dat moment een cavia op de behandel tafel. Die werd snel naar de wachtkamer gestuurd. De deur van de kamer was eigenlijk nog open en de eigenaar van de cavia kon Droef niet zo zien liggen en liep weg. Op dat moment storte mijn wereld in. Toen Droef nog onder het bed lag en ik alleen met hem was heb ik hem verteld dat ik zo graag wou dat hij in mijn handen zou sterven. Voordat hij zijn spuitje kreeg wou ik en me moeder dat het tape van zijn bek af ging, dat mocht ik hem niet aan doen. Ik ging gelijk naar zijn koppie toe en die blik in zijn ogen vergeet ik nooit meer. Op het moment dat ze hem zijn spuitje gaf zocht hij met zijn hoofd mijn handen op. Mijn beste vriend is dus letterlijk in mijn armen gestorven. Toen hij echt dood was heb ik gelijk zijn ketting af gedaan en in mijn broek gestopt.
Der was geen dag voorbij gegaan of ik dacht wel aan hem.
Sinds maart hebben we weer een pup, Milan heet ie, me broertje wou hem wel de oude riem van Droef geven, maar dat kon ik niet. Droef is van mij en er komt niemand aan zijn spullen. Heel even heeft hij met de rode riem van Droef gelopen maar ik kon dat niet aan zien. Nu loopt hij met een oude loop riem van Droef, maar die was misschien maar een jaartje oud. De rode riem ligt weer veilig op mijn kamer bij droef zijn speciale gedenk plek. Milan is een hele lieve en leuke hond een kamaraat maar hij word nooit me beste vriendje! Voor me verwerkingsproces ben ik hem brieven gaan schrijven en die liggen op een geheime plek, niemand weet waar ze liggen alleen ik en Droef. Zal ik een stukje uit de eerste brief aan jullie voorleggen;
Citaat:19 Augstus 2002
Hoi Lieve Droef,
Jou zo zien lijden deed me zeer, maar je laten gaan kon ik ook niet. We hadden met zijn vieren afgesproken als het niet meer met je zou gaan dat we zouden stoppen. Gister was het dan zo ver je kon niet meer lopen, de dag er voor was het ook al zo erg en zei ik tegen je als het zo gaat hoeft het van mij niet meer, het doet me pijn om jou zo zien.
En dat je van mij mocht gaan.
Volgens mij begreep je het en je bleef bij mij tot ik naar bed ging en daar voel ik me zo schuldig over. Ik had jou en me zelf beloofd dat ik bij je zou blijven maar het ging beter met je dus ik dacht dat je het wel zou redden, maar helaas.
De zondag 18 augstus 2002 zou ik nooit meer vergeten......
Hoe raar het ook klinkt, we waren in 2002 niet op vakantie gegaan en toen was het nog redelijk warm. Als of hij wist dat hij toen kon gaan ...
Het jaar daarvoor heb ik nog fotos gemaakt van hem elk jaar zit er 1 in me agenda. 1tje staat er bij zijn gedenk plekje en 2 hangen er op me muur! Maar ooit komt er een poster van, dat weet ik zeker!
Rust zacht lieve jongen
9 mei 1992 - 18 augustus 2002
P.S. Voor de gene die willen weten hoe we aan zijn naam komen, ze koppie zegt toch al genoeg!
