We kennen elkaar nu al 10 jaar, kwamen elkaar per ongeluk tegen in paardrijkleding en raakten aan de praat.
Sindsdien waren we onafscheidelijk.
Het was wel altijd zo dat zij me nooit alles vertelde, als ze een nieuwe verzorgpony kreeg hoorde ik het pas na 2 weken ofzo.
We begonnen samen op een nieuwe manege, deelden verzorgpaarden en hadden nooit ruzie. Alleen soms, omdat ik een ruiter ben met veel durf en altijd als een paard lastig was werd ik erbij geroepen. Dit viel haar soms zwaar, maar ik heb haar d'r nooit pijn mee gedaan, ik was voorzichtig.
Maar sinds 4 maanden is er veel veranderd.
Ze kreeg een verzorgpaardje, een springer.
Die heeft ze ongeveer 2 maanden gehad.
Daar moest ze dus weg en nu krijgt zij een eigen paard, met alle gevolgen van dien.
Opeens voelt ze zich te goed voor manege paarden, is ze gestopt bij haar verzorgpony's omdat die niet goed genoeg waren.
Ze komt met verhalen dat ze 1,35 springt, terwijl ik haar nog nooit meer dan 50 cm heb zien springen, hoger durfde ze niet.
Als ik dan vroeg ''goh wat leuk mag ik eens komen kijken'' mocht dat niet, steeds om een andere reden.
Zo ging het steeds slechter met ons.
Ik ergerde mij kapot, samen met nog vele anderen, aan de grote eigendunk, om het zo te noemen die ze ontwikkelde.
Zij heeft me echt pijn gedaan toen ik van een andere goede vriendin moest horen dat zij waren gaan kijken naar verschillende paarden en pony's (proefrijden), zonder dat ze mij in gelicht had dat ze een eigen kreeg, maar wel zo ongeveer de hele manege.
Het absolute ontploffingspunt kwam toen zij naar mijn les kwam kijken.
Ik rijd al 1,5 jaar een paard in de les, een erg pittige en onvoorspelbare merrie. Ik heb haar van de beginners dressuur les naar de gevorderden springles gereden. Als enige. Dit paard is gewoon ongelofelijk enthousiast met springen en dus fel. Zij durfde eerst nog niet eens op haar te stappen, maar nu ging ze mij haarfijn uitleggen hoe ik mijn paard terug krijg via mijn zit, en dat zij toch nog ooit eens een fatsoenlijk parcour met d'r ging springen
. Geloof me, ik heb alles al geprobeerd om haar terug te krijgen tussen de hindernis, maar uiteindelijk heb ik me maar aangepast. 
Dit zat en zit me nog steeds erg hoog.
Als ik haar om uitleg vraag voor haar gedrag l*lt ze zich er steeds uit.
En ik laat dit met me doen
Vraag me niet waarom, maar toch steeds laat ik dit over me heen komen, terwijl ik normaal mijn mannetje sta en rechtuit zeg wat ik op mijn hart heb. Misschien omdat ik toch nog (te) veel om d'r geef als vriendin? Ik weet niet meer wat ik moet doen.
Zal ik haar keer op keer vergeven, of gewoon een punt zetten onder een 10 jaar lange vriendschap? Veel mensen zeggen: waarom doe je dit niet? je hebt genoeg andere vriendinnen, en ook een echte, ''beste'' vriendin, waarom heb je haar nodig??.
Ik weet het niet
!Ik ben gelukkig met mijn leventje, heel erg zelfs.
Alleen werpt zij er vaak een schaduw overheen.
bijv. we zouden naar ponykamp gaan, ik, mijn beste vriendin en deze vriendin. 2 weken van te voren komt ze aan: nouw ik ga toch niet, mijn ouders willen niet dat ik ga want ik krijg dus een eigen enz.
Zo'n dingen vallen dus altijd voor.
Ook zouden we naar het mecc gaan, met z'n 3tjes zoals al jaren.
Nu heeft ze doodleuk in haar naam staan, jippie naar het mecc met ...
een andere vriendin dus
In principe heb ik hier geen problemen mee, maar ik weet niet wat ik ermee moet.
Sorry voor mijn ellelange verhaal, maar ik zit hier erg mee.
Wat zouden jullie doen??
Bedankt.
lekker uitzwaaien zo een meid! 
